Επείδή υποθέτω ότι και οι δικές σας διακοπές τελείωσαν νομίζω ότι μπορώ να σας ευχηθώ ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ. Ελπίζω να ξεκουραστήκατε και να έχετε πάρει δυνάμεις για τη χρονιά που έρχεται.
Eπέστρεψα λοιπόν στη Λάρισα και έχω λόγους να είμαι χαρούμενη αφού με περίμεναν ευχάριστες εκπλήξεις.
Πρώτα από όλα ο καιρός δρόσισε. Η Λάρισα με την υγρασία και τους 40 βαθμούς θα ήταν ανυπόφορη.
Δεύτερον, ο τρίτος μου γιος πέρασε σε ΤΕΙ της Λάρισας στην ειδικότητα που ήθελε. Προτιμούσε το Πολυτεχνείο, αλλά δεύτερη φορά εξετάσεις δεν υποφέρονται. Είναι ενθουσιασμένος και αυτός και όλη η οικογένεια. Είμαστε όλοι της φιλοσοφίας ότι καλύτερα τα παιδιά να σπουδάζουν στον κλάδο που τους ενδιαφέρει κι ας είναι και σε ΤΕΙ παρά σε σχολή ΑΕΙ άσχετη απλά επειδή συγκεντρώνουν τα μόρια. Και αφού δεν έχω τέταρτο γιο, τέλος για το σπίτι μου οι πανελλήνιες. Σκέφτηκα να αφιερώσω μια ολόκληρη ανάρτηση για τα χάλια των εξετάσεων αλλά είπα να μην αρχίσω με γκρίνιες. Εξάλλου όλοι τα ξέρετε αυτά.
Το τρίτο ευχάριστο που με περίμενε ήταν η ανάρτηση του Νίκου Διακογιάννη συγγραφέα του βιβλίου με τίτλοΤέρα Άμου στο ομώνυμο ιστολόγιό του. Τον ευχαριστώ από καρδιάς για όσα έγραψε. Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Νίκος Διακογιάννης μένει στη Νίσυρο και έχει το πιο ενημερωμένο ιστολόγιο που έχω συναντήσει σε θέματα λογοτεχνίας και γενικότερα πολιτισμού.
Αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο Τέρα Άμου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός, σας το συνιστώ σαν την τέλεια επιλογή για το κλείσιμο του καλοκαιριού. Περισσότερες πληροφορίες και γνώμες αναγνωστών θα βρείτε στο ομώνυμο ιστολόγιο. Αν δεν το έχετε επισκεφτεί κάντε το τώρα. Πιστέψτε με αξίζει τον κόπο. http://tera-amou.pblogs.gr/
Παρακάτω μπορείτε να δείτε όσα έγραψε ο Νίκος Διακογιάννης για τα βιολιά της χαράδρας.
Τα βιολιά της χαράδρας
Παρασκευή, 29 Αυγούστου 2008 5:59 μμ
Και να που έφθασε η στιγμή να σας παρουσιάσω ένα ακόμη βιβλίο που μου κράτησε συντροφιά τούτο το καλοκαίρι. Η συγγραφέας του, Γιώτα Φώτου, η οποία μάς χάρισε πριν λίγες μέρες ένα κείμενο ειδικά γραμμένο για το ιστολόγιο, μας συστήνεται στο χώρο της λογοτεχνίας για ενηλίκους με "Τα βιολιά της χαράδρας". Τι πιο όμορφο και ποιητικό, θα πείτε. Κι έχετε απόλυτο δίκιο!
Πέραν του εξωφύλλου και του τίτλου που είναι από μόνα τους στοιχεία ικανά να προσελκύσουν τον αναγνώστη, το βιβλίο αυτό είναι το όχημα που έφερε πιο κοντά μας τη συγγραφέα. Χρόνια στο χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά, "έπρεπε" να κάνει όσο το δυνατόν πιο ομαλό το ταξίδι της στη χώρα των ενηλίκων. Τι σκέφτηκε λοιπόν; Να πάρει το ύφος των παραμυθιών, στοιχεία από την ελληνική ιστορία μετά την Επανάσταση του 1821, και να θέσει πολύ πετυχημένα τη συνομιλία μεταξύ του παρόντος και παρελθόντος!
Το βιβλίο είναι γραμμένο με ύφος λυρικό στα ζυγά κεφάλαια και πιο σύγχρονο στα μονά κεφάλαια, όπου κι εδράζεται η κυρίως ιστορία με πρωταγωνίστριες δυο φιλενάδες, τη Λίζα και τη Μαργαρίτα. Άλλες φορές σαν κείμενο με αστυνομική πλοκή (η στιγμή που η Λίζα πληροφορείται ότι κάποιοι θα συγκεντρωθούν να εκτελέσουν έναν άνθρωπο), άλλοτε σαν αγγίγματα από ταινίες του Χίτσκοκ (μυστηριώδες χωριό με μεγάλη σιδερένια πόρτα που κλείνει το χειμώνα, ήχοι της νύχτας, γκρεμοί από όπου έπεσαν κάποτε μελη μιας οικογένειας) κι άλλοτε πάλι σαν αφήγηση ενός μεσαιωνικού παραμυθιού (γέννηση της Λιόφωτης), πάντα προκαλεί το ενδιαφέρον και κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Κυρίως αυτό. Εγρήγορση. Η συγγραφέας μοιάζει να παίζει με το θυμικό μας κι αυτό αν μη τι άλλο είναι μαγικό. Το σημείο όπου περιγράφεται η απόλυση της λειτουργίας και όλοι περνούν να φιλήσουν το χέρι του γεροντότερου από τους 40 κατοίκους του χωριού είναι πέρα και πάνω από επιτυχημένο, αφού σε βάζει στη διαδικασία να πιστέψεις ότι αποτελεί μέρος της τελετουργίας προς θανάτωση κάποιου!
Η φύση περιγράφεται σαν μέρος του ανθρώπινου δυναμικού του χωριού, λες και είναι αυτή που κρατά τα κλειδιά του, όταν το χειμώνα μένει έρημο. Οι χαρακτήρες είναι παραπάνω από δυνατοί, τους αισθάνεσαι δίπλα σου μέσα σου, μυρίζεις το μπαρούτι και τον ιδρώτα τους, αισθάνεσαι το λινό τόπι ύφασμα που φτάνει ως δώρο προς την αγαπημένη, ακούς τον καλπασμό των αλόγων είτε πρόκειται για απαγωγή μιας όμορφης κοπέλας είτε για τον απόηχο μιας μάχης ενάντια στον Τούρκο κατακτητή προς απελευθέρωση της Θεσσαλίας και της Ηπείρου.
Είναι και το βιολί του Κίτσου, βέβαια, του γιου του Θανασούλα, που κάθε απόγευμα κάνει μελωδικούς σκοπούς τα μεράκια της ζωής, τις έγνοιες και τον έρωτα! Τι θα γίνει όμως στο τέλος; Πώς συνδέονται τα γεγονότα του παρελθόντος, το μεγάλο μυστικό που κρύβει το χωριό με τις αποφάσεις που καλείται να πάρει η Λϊζα; Όλα αυτά θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας στο υπέροχο αυτό βιβλίο.
Ίσως στην αρχή, στα πρώτα τέσσερα κεφάλαια να νιώσετε κάπως πελαγωμένοι με τα ονόματα και τα περίεργα που συμβαίνουν (π.χ. γίνεται γάμος ανάμεσα σε μια τριαντάχρονη και έναν δεκαπεντάχρονο) αλλά μετά το σημείο αυτό όλα ρέουν ομαλά.
Μια ακόμη μικρή ένσταση θα μπορούσε να αναφερθεί στην παρουσία του εβδόμου κεφαλαίου που μ' έκανε κάπως να αποκολληθώ απότομα από την ομορφιά του παρελθόντος, βομβαρδίζοντάς με με πιο πεζά πράγματα της συγχρονης ζωής.
Το βιβλίο πρωτοκυκλοφορήθηκε σε 3.000 αντίτυπα (πάγια σχεδόν τακτική του Ψυχογιού) και τον Ιούνιο έφτασε η πρώτη ανατύπωσή του. Δεν ξέρω αν το ανακαλύψουν πολλοί αυτό το βιβλίο (πολλοί λέγοντας εννοώ πάντα στα μέτρα των τεράστιων πωλήσεων που καταγράφει ο Ψυχογιός), αλλά όπως και να 'χει εγώ του φύλαξα ένα μεγάλο μέρος της καρδιάς μου και πέρασα πολύ καλά διαβάζοντάς το σε τρία βράδια. Καλοτάξιδο λοιπόν και ένα σαν αγκαλιά "καλωσορίσατε" κυρία Φώτου στο χώρο της λογοτεχνίας για ενηλίκους.
Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο.
Η Λίζα έχει κάνει τη ζωή της άνω-κάτω. Ακολουθεί τη φίλη της Μαργαρίτα σ ένα ορεινό χωριό των Αγράφων ελπίζοντας να βρει την ψυχική της ηρεμία. Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπη μ ένα τρομερό μυστικό που κρύβουν οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού και θα αναγκαστεί να πάρει καθοριστικές αποφάσεις. Στα μέσα του 19ου αιώνα η οικογένεια του Θανασούλα, κυνηγημένη, καταλήγει στα Άγραφα, όπου προσπαθεί να στεριώσει, ώσπου ο Κίτσος, μοναδικός γιος της οικογένειας και άριστος δεξιοτέχνης του βιολιού, γκρεμίζεται στη χαράδρα. Μαζί του φαίνεται να γκρεμίζονται τα πάντα. Ωστόσο, μια μυστηριώδης παρουσία βιολιών φανερώνει δια μέσου των δεκαετιών στους απογόνους της οικογένειας το δρόμο που αρχικά χάραξε ο Θανασούλας. Κι εκείνοι πορεύονται πάνω του, ακόμα κι όταν απαιτούνται θυσίες. Ένα συγκλονιστικό ταξίδι σε δύο διαφορετικούς, σε δύο διαφορετικά χρονικά επίπεδα, γεμάτο δυνατούς έρωτες, πάθη και αγώνες, που αποδεικνύει πόσο συχνά η ύπαρξη ενός οράματος είναι αναγκαία στη ζωή των ανθρώπων.
Απόσπασμα
"Οι ρίζες μας όπου κι αν ήταν, χάθηκαν, παρασύρθηκαν από καταιγίδες άγριες", είπε εκείνος στα παιδιά του. "Στο χώμα αυτό θα στεριώσουμε τώρα. Ο ήλιος που βγαίνει απέναντι στο βουνό θα ζεσταίνει τα όνειρά μας, ο αέρας του τόπου αυτού θα στεγνώνει τον ιδρώτα και τα δάκρυά μας. Δε θα επιτρέψω σε κανέναν να μας ξεριζώσει πάλι".
Έκρυψε ο Κϊτσος το χεράκι του στη ροζιασμένη παλάμη του πατέρα. Το έσφιξε εκείνος κι είδε τα δικά του οράματα να μεταφέρονται στηνπαιδική καρδιά, να ταξιδεύουν σε γενιές μελλοντικές".
Νίκος Διακογιάννης
για το ιστολόγιο Τέρα Άμου
