Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Στην τάξη της Μαριάνθης Βάμβουρα

Κάθε χρόνο επισκέπτομαι πάρα πολλά σχολεία με την ιδιότητα του συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας και πρέπει να ομολογήσω ότι η επαφή με τα παιδιά είναι από τις μεγαλύτερες χαρές που μου έχουν δώσει τα βιβλία μου. Εκείνο όμως που πραγματικά με συγκινεί είναι η δουλειά κάποιων εκπαιδευτικών που δε μένει στα απολύτως απαραίτητα που ορίζουν τα αναλυτικά και ωρολόγια προγράμματα, αλλά προχωρά πιο πέρα στοχεύοντας στην πραγματική καλλιέργεια των μαθητών, τη δημιουργία αυριανών πολιτών με ευαισθησίες, δυνατότητα έκφρασης και δημιουργικότητας. Οι γνώσεις από μόνες τους στη σημερινή κοινωνία δεν εξασφαλίζουν το μέλλον, άλλες είναι οι δεξιότητες οι οποίες θα παίξουν ρόλο στη ζωή των ατόμων όπως για παράδειγμα η ανάπτυξη της φαντασίας, της ευελιξίας, της προσαρμοστικότητας και της συνεργασίας. Η λογοτεχνία δίνει τη δυνατότητα αυτή, ανοίγει πόρτες, εξασφαλίζει ταξίδια και γνωριμία με διαφορετικές στάσεις και συμπεριφορές.
Με μεγάλη μου χαρά επισκέφτηκα για μια ακόμη φορά την τάξη της ΔΑΣΚΑΛΑΣ Μαριάνθης Βάμβουρα στις 19-3-2014, την οποία γνώρισα μέσω των βιβλίων μου εδώ και κάποια χρόνια και η οποία κάθε φορά δε σταματά να με εκπλήσει με την υπευθυνότητα, την πρωτοτυπία που διακρίνει τη δουλεία της και την διάθεση η οποία δε μετρά κούραση, δεν στηρίζεται στα γνωστά και τετριμμένα.
 Θεωρώ πως είναι από τους  εκπαιδευτικούς που λειτουργούν επικουρικά και καίρια στο έργο των συγγραφέων αφού βοηθούν στη συνάντηση των παιδιών με τη λογοτεχνία, βάζουν τη δική τους πινελιά αποκαλύπτοντας τους δρόμους που οδηγούν στο όνειρο και βοηθώντας τα παιδιά να ολοκληρώσουν αυτό που ο συγγραφέας άρχισε.
Διατηρώντας εδώ και χρόνια το  αξιόλογο ιστολόγιότης όπου με σοβαρότητα θίγει θέματα που αγγίζουν πολλούς, αλλά και αρθρογραφώντας σε έντυπα όπως η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ προσφέρει σημαντικό έργο.
 Η Μαριάνθη Βάμβουρα, μητέρα τριών παιδιών, είναι η απάντηση σε όσους θεωρούν πως το ελληνικό σχολείο σήμερα έχει τελματώσει. Τέτοια άτομα (ευτυχώς υπάρχουν κι άλλα) στηρίζουν τα παιδιά μας στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, δίνοντάς τους ελπίδα και όραμα.
Αυτή τη φορά  στα πλαίσια του προγράμματος της φιλαναγνωσίας ασχολήθηκαν με το βιβλίο Η Βασιλική και η Νεράιδα του Νερού. Η προσέγγιση έγινε περισσότερο από λογοτεχνικής και όχι από περιβαλλοντικής πλευράς. Τα παιδιά δραματοποίησαν, κατασκεύασαν, έπαιξαν, ασχολήθηκαν με δημιουργική γραφή. Θέλω να την ευχαριστήσω ιδιαίτερα για την πρόσκληση και να της ευχηθώ να είναι πάντα έτσι χαρούμενη και δημιουτγική,


Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Όταν χάσαμε την Ντόλυ

Είναι το 17ο βιβλίο μου και κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία  αυτές τις μέρες.
Η οικονομική κρίση της χώρας όπως είναι αναμενόμενο ακολουθείται από πολίτες σε " νευρική κρίση" που με τη σειρά τους  μπερδεύουν τα παιδιά και προκαλούν -διακιολογημένα ίσως- μεγάλη αναστάτωση  και κριση αξιών.
Το βιβλίο άρχισε να γράφεται δυο χρόνια νωρίτερα όταν είχαν ήδη φανεί τα αποτελέσματα στα σχολεία, αποτελέσματα που τώρα πλέον έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις. Οι γονείς αδυνατούν να αξιολογήσουν τα προβλήματα και να βάλουν προτεραιότητες μπρος στον πανικό της ανασφάλειας και τη δυσκολία της επιβίωσης. Παιδιά μιας εποχής ευημερίας οι ίδιοι βλέπουν τα κεκτημένα να χάνονται, τους κόπους τους να πηγαίνουν χαμένοι και δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με τη νέα κατάσταση.
Είναι σε θέση οι σημερινοί γονείς να δείξουν στα παιδιά τα σημαντικά θέματα της ζωής καθώς βρίσκονται χαμένοι μέσα στα προβλήματα; Εξάλλου, όπως λέει και μια διαφήμιση: τα σημαντικά πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα. Πώς όμως θα φτάσουν ως αυτή την παραδοχή τα παιδιά;
Αυτές οι σκέψεις ήταν που με οδήγησαν να γράψω το βιβλίο που  αφορά σε παιδιά 9+ (το βιβλίο γράφει 11+ αλλά κατά τη γνώμη μου μπορεί να διαβαστεί εύκολα κι από μικρότερα παιδιά που έχουν κάποια αναγνωστική εμπειρία).
Οι ήρωές μου είναι η Ελίζα και ο Σπύρος που ψάχνουν για τη Ντόλυ, τη χαμένη μοτοσυκλέτα του πατέρα.
Ντόλυ ονομάζεται το άλογο του Λούκυ Λούκ, Ντόλυ ονομάζουν επίσης οι γιοί μου ένα φορτηγάκι που διαθέτουν. Η διαπίστωση "Χάσαμε το άλογο και τώρα δεν μπορούμε να είμαστε καβάλα" ήταν που γέννησε την πλοκή και τους ήρωες.  Πιστεύω και το δηλώνων με κάθε ευκαιρία ότι η αισιοδοξία και η σωστή αξιολόγηση της κατάστασης είναι αυτά που μπορούν να μας σώσουν από την κατάθλιψη που στέκεται πάνω από τα κεφάλια μας.
Ένας άλλος "ήρωας" που δεν είναι άνθρωπος αλλά ... βαλίτσα και μάλιστα βαλίτσα με το όνομα  Ο.Δ.Υ.Σ.Σ.Ε.Α.Σ παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης η οποία κρύβει ανατροπές. Η έρευνα των παιδιών δεν έφερε πίσω τη χαμένη μοτοσυκλέτα ωστόσο κατέληξε σε κάποια συμπεράσματα και μάλιστα καταγεγραμμένα τα οποία και παραθέτω μέσα από ένα απόσπασμα του βιβλίου (τον επίλογο)


Περίπτωση 26: Όταν χάσαμε τη Ντόλυ
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
«Ένα ευωδιαστό κατακόκκινο τριαντάφυλλο μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο ευτυχισμένο και αισιόδοξο.»
«Οι κερασμένες καραμέλες είναι οι πιο γλυκές γιατί, εκτός από ζάχαρη  περιέχουν αγάπη και ενδιαφέρον.»
«Μια καλή κουβέντα από έναν άνθρωπο έχει την ίδια ή και περισσότερη γλύκα με μια κερασμένη καραμέλα.»
«Η γκρίνια δεν μπορεί να φέρει  καλό αποτέλεσμα. Αντίθετα δημιουργεί προβλήματα στους άλλους.»
«Η ευτυχία δε βρίσκεται στα πλούτη αλλά στην αγάπη και μέσα σε μια δεμένη οικογένεια. Μπορεί κάποιος να βρει βασιλιάδες και άρχοντες ακόμα και στα πιο φτωχά σπίτια.»
« Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι η υγεία»

Για μια ακόμα φορά θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους των εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ και ιδιαίτερα τη Χρυσούλα Τσιρούκη για την επιμέλεια και τον Γιώργο Παζάλο για τη σύνθεση του εξωφύλλου.
Για περισσότερες  πληροφορίες:


Δείτε τη σελίδα του βιβλίου