Ο Νίκος Διακογιάννης είχε ήδη δώσει δείγμα γραφής με τα εξαιρετικά μυθιστορήματα «Τέρα Άμου» και «Καθρέφτες στο χώμα» μαγεύοντας τον αναγνώστη με την ενδιαφέρουσα πλοκή, τα δυνατά συναισθήματα, το πλούσιο λεξιλόγιο και τη σωστή χρήση της γλώσσας. Όσοι διάβασαν τα δυο πρώτα του βιβλία γνώριζαν καλά ότι θα υπάρχει συνέχεια στο έργο του νησιώτη δάσκαλου.
Ο ύπνος των αγαλμάτων ήρθε να αποδείξει ότι ένας καλός συγγραφέας δε μένει σε μια συνταγή αλλά μπορεί να περπατήσει και σε διαφορετικούς δρόμους. Ρεαλιστικά τα δυο πρώτα του βιβλία, μεταφυσικό ετούτο. Το χαρακτήρισαν σα θρίλερ, εγώ δεν το είδα έτσι ακριβώς. Με προβλημάτισε, με ανάγκασε να ψάξω μέσα μου, να δω με άλλο μάτι τον κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα της εποχής μου, να κάνω προεκτάσεις σε οικογολικά, θρησκευτικά και επιστημονικά θέματα και να ελέγξω τη θέση του σημερινού ανθρώπου που κοιμάται, ίσως όχι ακριβώς τον ύπνο των αγαλμάτων αλλά σίγουρα έναν ύπνο τον οποίο προαποφάσισαν άλλοι και εκείνος δεν είναι σε θέση ούτε να τον συνειδητοποιήσει.
Εκπληκτικό σα σύλληψη το βιβλίο του Ν. Διακογιάννη αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη, του δίνει τη δυνατότητα να ταξιδέψει στη σημερινή διεθνή πραγματικότητα, με καράβι μια λογοτεχνία που υπηρετεί σκοπούς και στόχους πέρα από τη διασκέδαση και τη χαλάρωση.
Στο βιβλίο ο Ζοζέ Σαραμάγκου δίνει την προφητεία, τα αγάλματα ανά τον κόσμο καταστρέφονται και η ανθρωπότητα μπαίνει σε ένα βαθύ αναπόφευκτο ύπνο.
Ο αναγνώστης σε κάθε σελίδα ανακαλύπτει μεγάλες ανατροπές, κρυμμένα μηνύματα και απόψεις, δυνατές εικόνες και περιγραφές. Το ύφος του βιβλίου είναι εκείνο που ταιριάζει στο συγκεκριμένο είδος και οι διάλογοι, οι εντάσεις και οι υφέσεις βρίσκονται σε σωστές αναλογίες.
Στο τέλος μένεις με την πεποίθηση ότι ναι υπάρχει η επιδημία του ύπνου, κοιμάται η ανθρωπότητα, λίγοι το συνειδητοποιούν, κάποιοι το υποψιάζονται, οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουν.
Ο Ύπνος των αγαλμάτων, είναι μια άψογα ολοκληρωμένη και ενδιαφέρουσα ιστορία με αρχή, μέση, τέλος, με δυνατούς χαρακτήρες και τοποθετημένο στη σημερινή εποχή. Ωστόσο θεωρώ ότι είναι το βιβλίο που ολοκληρώνεται με τη συμμετοχή του αναγνώστη, αφού τον καλεί σε βαθύ προβληματισμό και ενδοσκόπηση. Ο Νίκος Διακογιάννης δίνει ένα συγκεκριμένο τέλος, που γίνεται αρχή για τον αναγνώστη να αφουγκραστεί και να προχωρήσει.
Εντυπωσιακό το πραγματολογικό μπακ ράουντ που δείχνει τη βαθειά κατάρτιση και μελέτη του συγγραφέα και τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τη δουλειά του.
Είμαι σίγουρη ότι στη χώρα μας υπάρχουν χιλιάδες αναγνώστες που διψούν για αυτό το είδος της λογοτεχνίας και ο Νίκος Διακογιάννης έρχεται να σταθεί επάξια δίπλα σε ξένους συγγραφείς και να τονίσει ότι υπάρχουν άτομα στην Ελλάδα που μπορούν να υπηρετήσουν με συνέπεια κάθε είδος λογοτεχνίας.
Συνιστώ το βιβλίο ανεπιφύλαχτα και συγχαίρω από τα βάθη της ψυχής μου το Νίκο Διακογιάννη με την ευχή να είναι πάντα έτσι δημιουργικός. Προσωπικά πιστεύω ότι έχουμε να δούμε και πολλά άλλα από αυτόν.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντη και για περισσότερες πληροφορίες σας παραπέμπω στο ιστολόγιο του συγγραφέα tera-amou.pblogs.gr
