«Έλα τώρα να
αναγραμματίσουμε ό,τι για χρόνια έμεινε
ίδιο κι απαράλλαχτο. Βλέπεις άλλο δεν έμαθα παρά να ξοδεύομαι σε μεταφορές και
παρομοιώσεις. Οι λέξεις μου παραπαίουν. Κι όποτε καταφέρω κάτι να συντάξω
γίνεται ελπίδα που ματώνει. Νομίζω πως
και οι όροι της ευτυχίας στέκουν
ανήμποροι μπροστά στη μοναξιά μου.
Τα μικρά χαρτιά δεν
ωφελούν. Ψάχνω ήρωες από χαρτί, γιατί το δέρμα, όσο να πεις, προκαλεί δέος. Μην
το αρνείσαι! Άραγε, πόσο απέχει το δέος
από το φόβο; Δεν αντέχεται μια τέτοια ζωή. Έσφαλα, ναι. Μα υποψιάζομαι πως κι
ένας δολοφόνος ψίχουλα αγάπης γυρεύει. Δε φταίνε πάντα οι ακάλεστοι στα δείπνα
της ζωής. Φταίνε κι εκείνοι που δε θέλησαν να δουν πιο πέρα από την άκρη της
λαμπρής ευωχίας τους.»
Φοβίες, ανασφάλειες, μοναξιά, είναι οι λέξεις που
χαρακτηρίζουν τους ήρωες του βιβλίου του Νίκου Διακογιάννη. Καταστάσεις
ρεαλιστικές που δείχνουν τη ζωή του
σύγχρονου «απομονωμένου» ανθρώπου, αυτές που διστάζει να παραδεχτεί, να δει τη
ρίζα τους, τις αιτίες. Ένας « αναγραμματισμός»
κάποιες φορές αρκεί να δώσει άλλο νόημα
στη ζωή, να δείξει προοπτικές, να αλλάξει δρόμους και κατευθύνσεις. Ο έρωτας μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο, να
φέρει τα πάνω κάτω.
Η Αναγκράμμα, ο Νόβε, ο Λίτο κινούνται κάτω από τη σκιά
γεγονότων που στιγμάτισαν τη ζωή τους. Αδυνατούν να τα ξεπεράσουν, μένουν προσκολλημένοι
ξορκίζοντας έτσι πιθανές παρόμοιες καταστάσεις. Μέχρι που μπαίνει στη ζωή τους
ο έρωτας.
Τα ονόματα των ηρώων είναι επιλεγμένα από τον κόσμο της
λογοτεχνίας και έχουν συμβολικό χαρακτήρα.
Η τέχνη και η δημιουργικότητα γίνεται
λόγος ύπαρξης, τρόπος εκτόνωσης,
αντικαθιστώντας όσα τους λείπουν.
Μέσα στις
σελίδες του βιβλίου περνούν αδερφικές
σχέσεις που αγγίζουν τα όρια της αυτοθυσίας, άνθρωποι που βρίσκουν το νόημα της
ζωής στο να βοηθούν τους άλλους, να δίνουν την αγάπη που εκείνοι στερήθηκαν από
τους δικούς τους, άλλοι άνθρωποι αδύναμοι, ανήμποροι να αντέξουν το βάρος όσων
η μοίρα τους επιφύλαξε, παιχνίδια που η ίδια η ζωή πλέκει καθημερινά χωρίζοντας
και ενώνοντας άτομα που κάποτε βρέθηκαν κάτω
από τον ίδιο αστερισμό.
Πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή ενός ατόμου η
διαφορετικότητα; Μπορεί ένας άνθρωπος με κάποια σωματική αναπηρία (και κατ’
επέκταση κάποια άλλη διαφορά) να έχει
φυσιολογική ζωή; Τελικά οι άλλοι τον βάζουν στο περιθώριο ή μήπως μπαίνει ο
ίδιος με τη θέλησή του;
Το τέταρτο βιβλίο του Νίκου Διακογιάννη, αν και διαφορετικό,
είναι εξίσου απολαυστικό με τα
προηγούμενα. Άψογη χρήση της γλώσσας, συναρπαστικό λογοτεχνικό ύφος, δεμένη και
άκρως ενδιαφέρουσα πλοκή, εμβάθυνση στον
ψυχικό κόσμο των ηρώων. Πιο ρεαλιστικό από τον
«Ύπνο των αγαλμάτων», πιο σύγχρονο από τους «Καθρέφτες στο χώμα» εξίσου
έντονο με το «Τέρα Άμου», η «Αναγκράμμα»
ήρθε για να επιβεβαιώσει τις δυνατότητες του συγγραφέα.
Εύχομαι καλή επιτυχία στο βιβλίο και δύναμη να συνεχίσει στο
Νίκο Διακογιάννη.
