Ο Βασίλης Κουτσιαρής γεννήθηκε στο Στεφανοβίκειο Μαγνησίας. Είναι
απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του
Πανεπιστημίου Πατρών. Εργάζεται ως δάσκαλος στη δημόσια εκπαίδευση.Είναι συντονιστής της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης Κω (Βραβείο σε πρόγραμμα για την προώθηση της φιλαναγνωσίας από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, 2012).
Έχει την επιμέλεια της σελίδας 'Ο Μαγικός Κόσμος του παιδικού βιβλίου' στην ηλεκτρονική εφημερίδα Kos Voice (Βραβείο Κυριάκος Παπαδόπουλος για τη χρήση των νέων τεχνολογιών και κυρίως του διαδικτύου για τη Φιλαναγνωσία από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, 2013) και κάνει παρουσίαση παιδικών βιβλίων στη στήλη "Βιβλίο. στο μικροσκόπιο".
Το 2011 το παραμύθι του "Ένα αστέρι για μένα" (Βραχεία λίστα βραβείων / Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου) και το 2012 το παραμύθι του "Είναι κάτι που μένει" τιμήθηκαν με Έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
Το 2012 το παραμύθι του "Ένα κομμάτι ουρανού" έλαβε Τιμητική Διάκριση στον 1ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό για το χαμόγελο του παιδιού (ΟΦΕΠΣ).
Το βιβλίο του "Είναι κάτι που μένει" τιμήθηκε με το Βραβείο Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
Το νέο του βιβλίο με τίτλο "Η Αποθήκη" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις"Ελληνοεκδοτική"
Στην προκειμένη περίπτωση η αποθήκη γίνεται φυλακή. Τα
περιστέρια - ένοικοι της αποθήκης – έχουν μάθει σε έναν τρόπο ζωής, αυτόν του
περιορισμού και της στέρησης των βασικών ελευθεριών. Η αρχηγός
δεν τους δίνει το περιθώριο να δουν πιο πέρα, να καταλάβουν ότι υπάρχει
διαφορετικός τρόπος ζωής , αυτός που στηρίζεται στην αυτοδιαχείριση. Η
Λευκούλα ωστόσο θα παραβεί τους κανόνες διακινδυνεύοντας την ασφάλειά
της.
Το κύριο θέμα είναι αυτό της δύναμης που κρύβει μέσα του το
κάθε άτομο, δύναμη με την οποία μπορεί να διεκδικήσει και να κατακτήσει όλα όσα
δικαιούται. Παράλληλα το βιβλίο χωρίς
διδακτισμό φέρνει στην επιφάνεια πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα, περιγράφει
καταστάσεις και δίνει αβίαστα τρόπους
αντιμετώπισής τους.
Τα περιστέρια με τη Λευκούλα
και την αρχηγό συνθέτουν μια κοινωνία που θα μπορούσε να είναι κοινωνία
ανθρώπων, μια κοινωνία η οποία δεν είναι δίκαιη για τα μέλη της.
Η αρχηγός έχει παρουσιάσει σαν εχθρούς τον ήλιο και
τους ιδιοκτήτες της αποθήκης. Τα
περιστέρια πρέπει με κάθε θυσία να τους αποφεύγουν κι αυτό κάνουν. Ο φόβος
κυριαρχεί. Η κατάχρηση εξουσίας από την πλευρά της αρχηγού έχει καταφέρει να
διαστρεβλώσει την πραγματικότητα. Οι ένοικοι νοιώθουν εξαρτημένοι από το άτομο
που τους εκμεταλλεύεται για προσωπικά του οφέλη. Κυριαρχεί καθαρά η έννοια της χειραγώγησης ενώ απουσιάζει
εκείνη που θεωρείται αυτονόητη για τον καθένα, δηλαδή αυτή της αυτοδιαχείρισης που συμπλέει με την έννοια της ελευθερίας.
Ο συγγραφέας με όμορφο τρόπο δίνει την ανατροπή των
καταστάσεων. Η Λευκούλα –στηριζόμενη στο παράτολμο της νεότητας- τολμά να
αψηφήσει τους κανόνες και μέσα από τις δικές της πράξεις
έρχεται η επανάσταση του συνόλου της κοινότητας. Η ως τώρα συμπεριφορά της αρχηγού έχει κι αυτή
τις ρίζες της. Ο φόβος πολλές φορές οδηγεί τους ανθρώπους να διαπράξουν
αδικήματα απέναντι στους άλλους.
Το κείμενο επιδέχεται πολλές αναγνώσεις και χρησιμοποιεί
πολλούς συμβολισμούς. Ο ήλιος είναι αυτός που συμβολίζει τη χαρά της ζωής, η
αποθήκη τους περιορισμούς που πολλά άτομα υφίστανται χωρίς να το αντιλαμβάνονται,
το κρυφό πέρασμα οι ευκαιρίες τις οποίες πρέπει ο καθένας να αναγνωρίσει και να
εκμεταλλευτεί, η παράτολμη πράξη της Λευκούλας τη διεκδίκηση των ονείρων.
Θα ήταν μεγάλη παράληψη αν δεν αναφερόταν η καταπληκτική εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη, η οποία όχι απλά συνάδει με το κείμενο αλλά το συμπληρώνει προσθέτωντας σ' αυτό.
Συγχαρητήρια τόσο στο συγγραφέα όσο και στην εικονογράφο.
