Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς

Πήραμε πάλι τα βουνά κι αυτό το σαββατοκύριακο. Εφτά ζευγάρια φίλοι από παλιά. Η εκδρομή κανονίστηκε πολύ εύκολα. Όλοι τους (ζευγάρια μέσης ηλικίας) δεν είχαν πλέον υποχρεώσεις που να τους δεσμεύουν και να τους εμποδίζουν. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΦΥΓΑΝ. Κι αυτό ήταν το θέμα που κυριαρχούσε. Ανασύρθηκαν μνήμες από τα προηγούμενα χρόνια, τότε που όλοι μας παίρναμε τα παιδιά μαζί μας, τότε που μας απασχολούσε η σχολική τους επίδοση, οι εξωσχολικές τους δραστηριότητες, οι φίλοι, η συμπεριφορά τους. Τότε που όλοι τρέχαμε αγχωμένοι, ψάχνοντας μια στιγμή προσωπικής ελευθερίας, μια δυνατότητα απόδρασης.
Τότε που δεν καταλαβαίναμε ότι ήταν μαγικές εκείνες οι στιγμές που τα παίρναμε αγκαλιά στο κρεβάτι να τα κοιμίσουμε, τότε που αγανακτούσαμε απέναντι στις χιλιάδες ερωτήσεις τους.
Ήταν τότε που αγωνιζόμασταν να κτίσουμε τα σπίτια μας, να εδραιωθούμε στη δουλειά, να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον… Νάτο το μέλλον! Τα σπίτια μας, τα εξοχικά μας μεγάλα και άδεια. Η δουλειά πλέον τακτοποιημένη.
Ναι! Αδειάζει ξαφνικά η φωλιά! Η κούραση, οι υποχρεώσεις, δεν σ’ αφήνουν να δεις ότι έρχεται πολύ γρήγορα η στιγμή που το ζευγάρι θα μείνει μόνο. Και το σύνδρομο της άδειας φωλιάς φέρνει θλίψη, κατάθλιψη μερικές φορές, απογοήτευση! Έχει και θετικά στοιχεία βέβαια αυτά όμως συνήθως στο πρώτο διάστημα δεν φαίνονται.
Οι λάθος συμπεριφορές έχουν δυο κατευθύνσεις. Οι γονείς ενδέχεται να γίνουν φορτικοί στα παιδιά (απανωτά τηλέφωνα, έλεγχος, καταπίεση, υπερπροστασία) ή να επιδωθούν μετά μανίας σ’ όλα όσα τα προηγούμενα χρόνια στερήθηκαν (αυτό δεν είναι κακό για τους ίδιους, αρκεί τα παιδιά να μην λάβουν λάθος μηνύματα και νοιώσουν ξαφνικά ότι έχουν εγκαταληφθεί). Όλα θέλουν μέτρο!
Οι ειδικοί λένε ότι είναι μια κρίσιμη περίοδος για το ζευγάρι.
Οι συζυγικές σχέσεις που για ολόκληρα χρόνια κινούνταν γύρω από το ρόλο μητέρας – πατέρα τώρα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, να ενδυναμώσουν, να έρθουν στην επιφάνεια κοινά σημεία, να αναπτυχθούν προσωπικά ενδιαφέροντα. Η μοναξιά καραδοκεί κι ας έχουν μείνει δύο στο σπίτι!
Το παρακάτω κείμενο το είχα γράψει όταν έφυγε ο πρώτος γιος μου. Είχε δημοσιευτεί στο λογοτεχνικό ημερολόγιο της Γ.Λ.Σ. Γιατί όσο ψύχραιμη κι αν το παίζω με άγγιξε και μένα το σύνδρομο της άδειας φωλιάς, έπιασα τον εαυτό μου να αγωνίζεται να διώξει το δάκρυ που άδικα και αναίτια ήρθε στα μάτια μου κάποιες φορές καθώς τριγυρνώ στις άδειες, τακτοποιημένες πλέον στην τρίχα κρεβατοκάμαρες, όπου παλιά γινόταν χαμός γεμάτες από τις φωνές και τα γέλια των τριών αγοριών μου. Εκείνα άνοιξαν φτερά και πέταξαν. Αυτό ήθελα, αυτός ήταν ο στόχος χρόνων. Να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να απογαλακτοποιηθούν. Αλλά πώς να το κάνουμε, μάνα ελληνίδα είμαι κι εγώ!


ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΠΩ
Ξεκίνησα να ’ρθω να σου δώσω τις λέξεις που σου μάζευα από τότε που ήσουν μωρό στην κούνια. Τόσο καιρό τις έντυνα, τις στόλιζα... Έπρεπε να το είχα κάνει πριν μπουν ανάμεσά μας τόσα χιλιόμετρα!
Ήρθα και πέρασα έντεκα μέρες καθαρίζοντας το πεντακάθαρο σπίτισου, παρακολουθώντας το διάβασμά σου, μελετώντας τους φίλους σου, χωρίς να μιλάω... Έψαχνα στα τυφλά να βρω την πόρτα της σκέψης σου. Δε σου ζήτησα να μου την ανοίξεις! Σε καμάρωνα, αλλά δεν στο είπα!
Κι όταν χρειάστηκε να φύγω έχασα την πτήση μου. Δεκαπέντε ώρες αναμονής, σε ένα αεροδρόμιο μιας ξένης χώρας, διακόσια χιλιόμετρα μακριά από το πανεπιστήμιό σου. Λίγα σε σχέση με εκείνα που θα μας χωρίζουν αύριο, πολλά για να ξαναγυρίσω εκεί, μονο για κάποιες λέξεις... Και εκείνο το αναθεματισμένο τραγούδι κολλημένο στο μυαλό μου...
«Αχ! Εγώ ήμουνα που το ’στειλα, τζιβαέρι μου, με θελημα δικό μου ...»
Γιε μου, όταν κόβεται ο ομφάλιος λώρος, είναι και για τους δυο επώδυνο αλλά αναγκαίο. Δε σε προετοίμασα... Είσαι όμως δυνατός, τα καταφέρνεις, μου το απέδειξες αυτές τις μέρες...
Εμφανίστηκες μπροστά μου, λίγα λεπτά πριν να επιβιβαστώ τελικά στο αεροπλάνο. Έμαθες από τρίτους για την καθυστέρηση του ταξιδιού μου και έτρεξες.
-Είπα μήπως χρειάζεσαι συνάλλαγμα! είπες.
Δέχτηκα λίγα χρήματα... Γιαυτό δεν ήρθες; Έπιασες το χέρι μου και το έσφιξες δυο τρεις φορές ρυθμικά.Έκανα το ίδιο.
Χρόνια πριν τότε που ήσουν μικρούλης, με είχες ρωτήσει γιατί σφίγγω κάθε τόσο το χεράκι σου όταν το κρατάω.
- Γιατί σ’ αγαπάω, είχα απαντήσει.
Ήταν το μόνο που κατάφερα να σου πω δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια!

Γιώτα Φώτου
Για το λογοτεχνικό ημερολόγιο της ΓΛΣ 2006 με γενικό τίτλο ΚΙ ΕΙΧΑ ΤΟΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

20 σχόλια:

Justine's Blog είπε...

Αχ! Τί γλυκό κι αληθινό κείμενο Γιώτα μου. Ευτυχώς εμείς κάναμε ασκήσεις επι χάρτου όλα τα καλοκαίρια που ο Αλέξ έλειπε στην Ελλάδα. Και μαθαμε να ζούμε και να περνάμε καλά οι δυό μας, να γελάμε ακόμη με τα ίδια αστεία.
Τώρα ο Αλεξανδρίνος φοιτά στην πόλη μας, μένει στο σπίτι μας αλλά είναι συναισθηματικά απών. Βιλιοθήκη επι ώρες για μελέτη και τον ελύθερο χρόνο του τον χαρίζει στο κορίτσι του.
Ευτυχώς που υπάρχει το γράψιμο, κανονική πανάκεια!
Φιλιά

Γιώτα Φώτου είπε...

Γειά σου Ιουστίνη. Χαιρομαι που τα λέμε. Τους βλέπω κι εγώ συχνά αφού ο τελευταίος σπουδάζει εδώ, αλλά όπως είπες είναι πλέον μακριά από εμένα. Να σου πω την αλήθεια έκανα την ανάρτηση για να ξορκίσω μια δύσκολη στιγμή. Στιγμή ήταν και πέρασε! Επανήλθα στη σκηνή, ζωντανή κ.λ.π.

Unknown είπε...

Σε καλό σου κορίτσι μου!
Έχω ένα τέταρτο που κλαίω.
Μου έβγαλες συναισθήματα που τα πατάω να παν στο βάθος εδώ και καιρό. Είναι τόσα πολλά που ήθελα να πω στα παιδιά μου και δεν βρήκα τον τρόπο. Και τώρα εκείνα έφυγαν. Είναι τόσο μεγάλος ο πόνος του χωρισμού κι ας είναι αναίτιος όπως λες, αφού ξέρω ότι είναι καλά.
Κοντά στα είκοσι χρόνια όμως εκείνα ήταν το κέντρο του κόσμου, φεύγουν και δεν βλέπεις τον τρόπο να συνηθίσεις σε μια διαφορετική κατάσταση.
Βλέπεις κι εγώ είμαι ελληνίδα μαμά, δεν είσαι μόνο εσύ.
Εσύ και η κ. Φραγκούλη έχετε το γράψιμο, εμείς οι άλλοι που θα μπορέσουμε να διοχετεύσουμε όλα όσα μας πνίγουν κατά καιρούς;

clementine είπε...

Εγώ που τόση ώρα που το διαβάζω σκέφτομαι αυτά που θα ΄ρθούν????

Εχεις απόλυτο δίκιο Γιώτα μου να λές ότι ψάχνουμε να προλάβουμε τον χρόνο, το μέλλον και τελικά χάνουμε το παρόν, τη στιγμή. Μια τόσο δα μικρή στιγμούλα, όπως είναι ένα γλυκό τους φιλί ή μια γκρίνια τους.... ακόμα και τα χιλιάδες γιατί........

Καμιά φορά όταν έρχεται η μικρή στο κρεβάτι μας, ο άντρας μου τη διώχνει και το πρωί τον μαλώνω, γιατί δεν θα καταλάβει για πότε θα μεγαλώσει και θα του φύγει....
Προσπαθώ να κρατάω τις στιγμές.......
και παρακαλώ τον Θεό να τα ΄χει καλά.....

Γιώτα Φώτου είπε...

Τι να σου πω Σόφη μου. Ίσως μόνο ότι και τώρα που ενηλικιώθηκαν τα παιδιά δεν είναι αργά, πρέπει να βρούμε τον τρόπο να τους μιλήσουμε, να τους δείξουμε τα πραγματικά αισθήματα μας πριν μπουν ανάμεσά κι άλλα χρόνια και μεγαλύτερες αποστάσεις.
Διέξοδοι υπάρχουν πολλοί, όχι μόνο το γράψιμο. Δύναμη και ψυχραιμία χρειάζεται, υπάρχουν πολλές χαρές που μας περιμένουν και κάποιες από αυτές θα τις πάρουμε από τα παιδιά, άλλες μέσα από τον εαυτό μας. Όλα καλοδεχούμενα να είναι και οι δυσκολίες μας ας είναι αυτές και όχι κάτι πραγματικά άσχημο.
Όσο για το κλάμα. Δες το σαν ανάγκη,σα λύτρωση, απλά ξεκαθάρισε γιατί έρχεται, αυτό βοηθάει γενικότερα.

Γιώτα Φώτου είπε...

Ναι Κλημεντίνη μου. Ζήσε τη στιγμή, έτσι όπως έρχεται. Χαρές δίνουν τα παιδιά ακόμα και μέσα από τα μικροπροβλήματα που δημιουργούν στους κουρασμένους γονείς τους.
Να είναι καλά και αυτά και εμείς και όλα τα άλλα ανθρώπινα είναι, μέσα στη ζωή.

Γιώτα Φώτου είπε...

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΚΛΗ ΓΡΙΒΑ
Ζήτησες Περικλή να επικοινωνήσω μαζί σου μέσα από το ιστολόγιο της κ. Τραυλού. Επειδή έχω καταλάβει ότι ταξιδεύεις και ενδεχομένως δεν μπορείς να μπεις σε ιστολόγιο σου στέλνω το email μου αφού δεν βρίσκω άλλον τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου.
giotafotou@gmail.com

Unknown είπε...

Το σημερινό σας θέμα αφορά όλους, είτε από την σκοπιά των γονιών είτε από εκείνη των παιδιών.
Το κείμενο δείχνει πολύ μεγάλη ευαισθησία και καταπληκτικό τρόπο έκφρασης που σε αγγίζει κατευθείαν στην κλαρδιά.
Σου εύχομαι παντοτινή οικογενειακή ευτυχία.

Ανώνυμος είπε...

Κ. Φώτου καμμιά μητέρα δεν μπορεί να σταθεί αδιάφορη σε ένα τέτοιο κείμενο, είτε έχει μικρά είτε έχει μεγάλα παιδιά.
Δε νομίζω ότι είναι θέμα ελληνίδας μάνας. Μπορεί οι ελληνίδες βέβαια, να έχουν μια διαφορετική κουλτούρα με μεγαλύτερο δέσιμο με τα παιδιά τους, αλλά η ζωή για όλες τις μητέρες στη γη αλλάζει όταν αδειάσει η φωλιά τους. Να περνάτε καλά,
Νόνη Τρ.

Γιώτα Φώτου είπε...

Γειά σου Σωκράτη. Ευχαριστώ για τις ευχές και ανταποδίδω.

Γιώτα Φώτου είπε...

Οι ξένοι είναι πιο ψύχραιμοι Νόνη. Αφήνουν πιο γρήγορα τα παιδιά να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. σε εμάς εδώ κάποιες φορές η συμπεριφορά τους μπορεί να είναι ακατανόητη. Εγώ προσωπικά είμαι υπέρ της ελληνικής νοοτροπίας. Σαν κόρη νοιώθω ασφάλεια που ακόμα οι γονείς μου νοιάζονται για μένα. έχω ένα καταφύγιο. Αρκεί να μην μετατρέπεται η συμπαράσταση σε αρωστημένη καταπίεση ή δρα σε βάρος των γονιών.
να περνάς καλά.

Unknown είπε...

Το ξέρω το κείμενο. Το είχα δει. Είναι πραγματικά πολύ καλό,
καλό Σαββατοκύριακο.

Γιώτα Φώτου είπε...

Καλημέρα Λίλιαν.

Unknown είπε...

Παιδιά δεν έχω αλλά μόλις διάβασα το κείμενο πήρα τηλέφωνο στους γονείς μου. Είναι μόνοι τους αφού και εγώ και ο αδερφός μου φύγαμε εδώ και χρόνια.
Να είσαι καλά και συ και τα παιδιά σου.

Γιώτα Φώτου είπε...

Έτσι πρέπει ομπρελίτσα, να τους παίρνεις τηλέφωνο τους δικούς σου για να ξέρουν πως είσαι.
Φιλιά

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Γιώτα μου! Έχουμε καιρό να τα πούμε, αλλά ποτέ δε σε ξεχνάω - είναι και το βιβλίο σου φάτσα στη βιβλιοθήκη μου και το βλέπω καθημερινά! Το κείμενο που έγραψες αγγίζει τα αισθήματα όλων εμάς που έχουμε τη χαρά να είμαστε γονείς, είτε έχει έρθει η στιγμή που περιγράφεις, είτε όχι. Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα νιώσω κι εγώ όταν έρθει η ώρα, δεν ξέρω όμως αν θα μπορέσω να το περιγράψω τόσο όμορφα όπως μας το περιέγραψες εσύ. Η αλήθεια είναι πως ήδη, κάθε φορά που ακούω το "σήμερα γάμος γίνεται, σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη", τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα! Φαντάζομαι πως στο γάμο της κόρης μου θα πρέπει να πάω άβαφτη, αλλιώς κινδυνεύω να παρουσιάζω μορφή κλόουν...!!!
Να μου είσαι καλά, πολλά φιλιά!

Γιώτα Φώτου είπε...

Μαρία καλημέρα. Έχω πολύ καιρό να κατέβω στην Αθήνα, θέλω πολύ να σας γνωρίσω όλες από κοντά. Λοιπόν, στο γάμο των παιδιών μας (με το καλό πρώτα) θα πάμε άψογα μακιγιαρισμένες και κουκλάρες (δεν υπάρχει αδιάβροχο μακιγιάζ;)Σιγά μη δώσουμε την εντύπωση ότι είμαστε χαζομαμάδες. Περιμένω το επόμενο βιβλίο σου και μην αγχώνεσαι, το ζόρι βγάζει ωραία κείμενα.
φιλιά

Ανώνυμος είπε...

γιωτα μπραβο σου πλανταξα στο κλαμα ο μεγαλος μου γιος που σου ειχα αναφερει, εχει μεταφερει τα πραγματα του σε ενα χωρο στο ισογειο και μενει μονος του. σε δυο μηνες φευγει για την χαλκιδα για την σχολη του.τα χιλιομετρα δεν ειναι πολλα αλλα και μονο που το σκεφτομαι τρελαινομαι. το παιδικο του δωματιο ειναι οπως το αφησε τιποτε δεν εχει κουνηθει ,τα βιβλια του η τσαντα του η φωτογραφικη του συγνωμη δεν μπορω να συνεχισω...........

Τζενη είπε...

Κυρια Γιωτα,ως απλη κορη μιας ελληνιδας μανας σας καταλαβαινω απολυτα κ εσας κ τη μαμα μου..ως ανεξαρτητο ατομο που ειχε την ατυχια να χασει την κολλητη στα 21 της..σας λεω οτι ο γιος σας θα γυρισει στο παιδικο του δωματιο κ θα τα κουνησει ολα αυτα!!!να χαιρεστε που ανοιγει τα φτερα του και ΖΕΙ τη ζωη του!!!δεν το εχουν ολοι αυτο το προνομιο..δυστυχως!! Σας ευχομαι να τον χαιρεστε!!

Τζενη είπε...

Κυρια Γιωτα,ως απλη κορη μιας ελληνιδας μανας σας καταλαβαινω απολυτα κ εσας κ τη μαμα μου..ως ανεξαρτητο ατομο που ειχε την ατυχια να χασει την κολλητη στα 21 της..σας λεω οτι ο γιος σας θα γυρισει στο παιδικο του δωματιο κ θα τα κουνησει ολα αυτα!!!να χαιρεστε που ανοιγει τα φτερα του και ΖΕΙ τη ζωη του!!!δεν το εχουν ολοι αυτο το προνομιο..δυστυχως!! Σας ευχομαι να τον χαιρεστε!!