Είμαι η Αντριάνα και ...μόλις τελείωσα! (Το παιδί μπρος στην τηλεόραση)

«Είμαι η Αντριάνα και ...μόλις τελείωσα!»
Η φράση ανήκει στα χείλη μαθήτριας 7 χρονών και ειπώθηκε την ώρα που η εν λόγω μαθήτρια παρέδιδε το τετράδιο εργασιών στη δασκάλα της.
«Δεν ήταν μόνο η φράση που με εντυπωσίασε, ήταν και η άψογη μίμηση των κινήσεων του τηλεοπτικού άστρου (γεμάτη νάζι και υπονοούμενα)» μου εκμυστηρεύτηκε η δασκάλα και συνέχισε. «Το μόνο θέμα που μπορεί να αφήσει άφωνα τα παιδιά και να εξασφαλίσει τη συμμετοχή τους στη συζήτηση είναι ότι έχει σχέση με την τηλεόραση. Και δεν αναφέρονται ποτέ σε παιδικές εκπομπές, αλλά σε εκπομπές ενηλίκων»
Πέρυσι κάποια άλλα παιδιά πέμπτης δημοτικού, άφησαν και εμένα την ίδια άφωνη όταν μου περιέγραψαν με κάθε λεπτομέρεια την εκπομπή Sex and the city. Η έκπληξή μου δεν είχε να κάνει με το γεγονός ότι είναι μια εκπομπή ακατάλληλη για ανηλίκους, ξέρω ότι τα παιδιά δεν αφήνουν σίριαλ για σίριαλ που να μη δουν. Αναρωτήθηκα πώς γίνεται παιδιά 10 ετών να παρακολουθούν εκπομπή που μεταδίδεται τα μεσάνυχτα! Οι γονείς πού είναι εκείνες τις ώρες; Όσο για τα ριάλιτι. Ε! Αυτά κι αν μονοπωλούν τις συζητήσεις στα διαλείμματα αλλά και μέσα στην τάξη. Το τι είδωλα αναδεικνύονται, τι πρότυπα υιοθετούνται, συμπεριφορές παικτών και τηλεπαρουσιάστων, δε λέγεται. Ένας μεγάλος αριθμός παιδιών ονειρεύεται να συμμετέχει σε τέτοια τηλεπαιχνίδια.
Από την άλλη μεριά, σκηνές βίας, σεξουαλικής διαστροφής, αιμομιξίας κ.λ.π. περνούν σαν καθημερινές και αποτυπώνονται στη συνείδηση των παιδιών εύκολα.
Η δύναμη της ταχύτατα κινούμενης εικόνας με τα χρώματα και τους ήχους περνά μυνήματα στα παιδιά (και όχι μόνο) χωρίς να δίνει τη δυνατότητα στον εγκέφαλο να τα επεξεργαστεί προηγουμένως.
Είναι γνωστό ότι η φράση που παλιά άκουγαν τα παιδιά «τελείωνε τα μαθήματά σου για να παίξεις» έχει αντικατασταθεί με εκείνη«τελείωνε τα μαθήματα για να δεις τηλεόραση»
Είναι εντυπωσιακές οι έρευνες που αποδεικνύουν ότι μέσα στην εβδομάδα τα παιδιά αφιερώνουν στην τηλεόραση τον ίδιο σχεδόν χρόνο που αφιερώνουν στο ...σχολείο.
Η τηλεόραση λοιπόν αντικατέστησε το παιχνίδι, πήρε τη θέση της νταντάς, έγινε συνώνυμη με την ψυχαγωγία και .....η αιτία για υπερκινητηκότητα, διάσπαση προσοχής, προβλήματα συμπεριφοράς . Όχι δεν μηδενίζω τα θετικά που μπορεί να εξασφαλίσει στα παιδιά και την αγωγή τους. Κάθε άλλο. Απλά τονίζω την ανάγκη τηλεοπτικού εγγραμματισμού.
Και εδώ το μεγαλύτερο ρόλο θα τον παίξει η οικογένεια. Με την κατάρτιση ειδικού προγράμματος από τους γονείς για τα παιδιά, με την επιβολή κανόνων, και κυρίως με το παράδειγμα που οι ίδιοι οι γονείς θα δώσουν. (Όταν η τηλεόραση είναι ανοιχτή από το πρωί ως το βράδυ, δεν μπορούμε να απογορεύουμε στα παιδιά να κλειστούν στο δωμάτιό τους για να μην τη βλέπουν.) Και κυρίως με τη διάθεση του ελεύθερου χρόνου των παιδιών σε δημιουργικές δραστηριότητες, εκδρομές, περιπάτους και παιχνίδι, ομαδικό και ατομικό.
Και πάνω από όλα αυτά με συζήτηση και επεξήγηση. Γιατί σε όλες τις οικογένειες τα παιδιά θα ξεφύγουν από την προσοχή των γονιών. Το ζητούμενο είναι να αναγνωρίζουν τι πρέπει να παρακολουθούν και τι όχι.
(Σημείωση: Οι εικόνες είναι από το νέο βιβλίο μου που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες με τον τίτλο Μασάς, φυσάς και ...νικάς!)