Όλα καλά, κυρία;

1.15 το μεσημέρι. Τελειώνω τη δουλειά και μπαίνω στο αυτοκίνητο να επιστρέψω στο σπίτι.(Ναι, δασκάλα είμαι, 1.15 σχολάω) Κι ενώ το μυαλό μου τρέχει από το διαζύγιο της Μενεγάκη στην επιτηρηση της ΕΚΟΦΙΝ και τα ερωτήματα που με βασανίζουν είναι "Να κάνω αίτηση για σύνταξη" και"Τι να μαγειρέψω τέτοια τώρα;" (είχα ξεστραβωθεί αποβραδίς μπρος στο Λαζόπουλο και δεν φρόντισα εγκαίρως το θέμα της κατσαρόλας)φτάνω στα φανάρια της Πολυτεχνείου (στη Λάρισα μένω).
Ο νεαρός στο αναπηρικό καροτσάκι είναι δεν είναι δεκαεφτά. Το δεξί του πόδι εμφανώς ατροφικό, δείχνει ξεκάθαρα το λόγο που δεν χρησιμοποιεί μόνο τα μέλη του για μετακίνηση.
"Όλα κάλά, κυρία;" με ρωτά και μου στέλνει ενα λαμπερό χαμόγελο σα να ήθελε να με εμψυχώσει.
Τον γνωρίζω το νεαρό. Τον έχω συναντήσει άλλες δυο φορές στο ίδιο σημείο. Την πρώτη φορά άνοιξα το παράθυρο καθώς είχα σταματήσει το αυτοκίνητο δίπλα του στα φανάρια. Προσέχοντας το πόδι του, έπιασα ένα νόμισμα που βρέθηκε τυχαία στη θήκη δίπλα στο χειρόφρενο και το έριξα σε ένα πλαστικό ποτήρι που είχε στα γόνατά του. Όχι δεν είχε απλώσει τα χέρια του, αλλά το ποτήρι φανέρωνε το λόγο για τον οποίο βρισκόταν σε εκείνο το σημείο.
"Καλή όρεξη, κυρία" μου είχε πει τότε, αλλά εγώ δεν του απάντησα. Ούτε καν τον κοίταξα. Τη δέυτερη φορά δεν υπήρχε νόμισμα πρόχειρο και δεν μπήκα στον κόπο ούτε να ανοίξω το πορτοφόλι, ούτε να τον κοιτάξω. Παρόλα αυτά το μάτι μου πήρε και πάλι το δεξί του πόδι να κρέμεται παράταιρα.
Και σήμερα...
"Όλα καλά" του απαντάω και ανοίγω πάλι το παράθυρο για να του δώσω την ελεημοσύνη μου.
Τα μάτια του δεν αφήνουν το πρόσωπό μου. Το χέρι μου παραμένει απλωμένο με το νόμισμα στο χέρι.
"Όλα καλά;" με ξαναρωτά και εγώ αναρωτιέμαι αν εκτός από κινητικά προβλήματα έχει και προβλήματα ακοής.
"Όλα καλά! Εσύ;" αντιγυρίζω την ερώτηση.
"Εγώ; Όλα καλά!" Είναι εμφανές ότι δεν έχει άριστη γνώση της ελληνικής, αλλά το πρόσωπό του δείχνει ότι εννοεί αυτό που λέει.
"Τέλος η δουλειά;" Δεύτερη ερώτηση. Ανάγκη για επικοινωνία σκέφτομαι, αφού ακόμα δεν έχει απλώσει το κύπελο να δεχτεί το κέρμα.
"Τέλος"
"Τι δουλειά, κυρία;"
"Είμαι δασκάλα."
Το βλέμμα του φωτίζετε κι άλλο.
"Τραγουδάτε στο σχολείο, κυρία;" με ρωτά και δέχεται επιτέλους το κέρμα.
Τον κοιτάζω προσεκτικά. Ένα μελαχροινό παλικαράκι, γελαστό, πρόσχαρο, σε ξένο μέρος, με του κόσμου τα προβλήματα με ρωτάει αν τα παιδιά στο σχολείο τραγουδούν. Η απάντηση δεν ανεβαίνει στα χείλη μου.
Το πράσινο ανάβει. Πάω να ξεκινήσω.
"Αν τραγουδάτε, όλα θα παν καλά, κυρία." με καθησυχάζει, χωρίς να μου πει ευχαριστώ. Μου στέλνει μόνο ένα τελευταίο χαμόγελο κι εγώ φεύγω να πάω να μαγειρέψω το φαγητό το οποίο μάλλον δε θα χρειαστώ, αφού τα δικά μου παιδιά (λίγο μεγαλύτερα από εκείνον)κατά πάσα πιθανότητα θα προτιμήσουν και σήμερα να φάνε με την παρέα τους σε καμιά ταβέρνα ή σε κανένα από τα φημισμένα ουζερί της Λάρισας.