Όταν τα βιβλία εμπνέουν τους αναγνώστες

Το δάκρυ του κρίνου κυκλοφορεί εδώ και ένα χρόνο। Θυμάμαι τους ενδοιασμούς που είχα στην αρχή, φοβούμενη τη συναισθηματική φόρτιση που έβλεπα στις σελίδες του। Η συγκίνηση που έδινε ήταν δυνατή πρώτα για μένα κι ας γνώριζα ότι η υπόθεση ήταν καθαρά αποτέλεσμα μυθοπλασίας। Αναρωτιόμουν αν είχα το διακαίωμα να ταράξω την ψυχική ηρεμία των αναγνωστών। Η συνέχεια με διέψευσε। Το βιβλίο βρίσκεται στην ενδέκατηέκδοση και εκατοντάδες αναγνώστες μέσα από email, το Facebook, τη σελίδα του βιβλίου στον εκδοτικό οίκο, επιστολές, τηλεφωνήματα (ακόμα και στο τηλέφωνο της υπηρεσίας μου απευθύνθηκαν για να με βρουν) θέλησαν να επικοινωνήσουν μαζί μου για να με συγχαρούν। Αυτό και μόνο είναι η δικαίωση η δική μου. Τους ευχαριστώ όλους για μια φορά ακόμα. Μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Τα κείμενα που πήρα ήταν απίστευτα.
Η Μαρία Κανελάκη, και η Παυλίνα Στυλιανού άγνωστες μέχρι τώρα σε μένα έβαλαν στο facebook τους παρακάτω στίχους। Δε στέκομαι στην τεχνική τους, δεν είμαι ικανή να την κρίνω। Εκείνο που με συγκίνησε είναι το γεγονός πώς το βιβλίο μου άγγιξε την ψυχή τους και τις έκανε να αφιερώσουν χρόνο για αυτό, να γίνουν δημιουργικές। Τις ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και τις βεβαιώνω ότι ενέργειες σαν τη δική τους είναι που με κάνουν να βλέπω με ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη αυτό που κάνω।

Η Μαρία Κανελάκη έκανε άρτικόλεξο.

"T ο δακρυ του κρινου"... σου δίνει συγκινησεις!!!
Ο σο κι αν εισαι δυνατος...σίγουρα θα δακρυσεις!!!

Δ άκρυα που παγώσανε... μαργαριτάρια μοιαζουν !!!
Α φησαν ομως μια πληγη...και την καρδια σπαράζουν!!!
Κ άποτε βρήκαν τη χαρα "τα μάτια" της Μερόπης...
Ρ όδινη έμοιαζε η ζωη... "αγάπη" ολο το βιος της!!!
Υ στερα ο ηλιος εσβησε...και ηρθε το σκοταδι...

Τ ι κι αν ξημέρωνε παντού??? για "κεινη" ηταν βράδυ!!!
Ο Μέμος την αγάπησε και στάθηκε κοντά της....
Υ πέφερε σαν έβλεπε "πως σπάραζε" η καρδιά της!!!!

Κ άποτε βρεθηκαν μαζι ο Αντώνης και η Μένη.....
Ρ ώτουσαν ...κι απορούσανε ..."άραγε..τι μας δένει"?
Ι σορροπούσαν σε σκοινί που έμοιαζε τεντωμένο....
Ν α 'ν' άραγε η απάντηση ...ίσως.."το πεπρωμένο"???
Ο μως κι αν άργησε να'ρθει...η ανατολή του ήλιου....
Υ πέγραψε τη λύτρωση... " ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΕΝΟΣ ΚΡΙΝΟΥ"!!!!

Και το ποίημα της Παυλίνας Στυλιανού

To δάκρυ του κρίνου στόλιζε
τα μακριά άσπρα δάκτυλα της
κι όλοι απλά πιστεύανε
πως έκανε περίφημα την δουλειά της

... Η αλήθεια όμως κρυβότανε
βαθειά μες την ψυχή της
κανείς τους δεν κατάλαβε
πως έφευγε η ψυχή της

Ο άντρας που την άρπαζε
και της άπλωσε το χέρι
ήτανε τόσο ικανός
που να την κάνει ταίρι

Μέσα από το δάκρυ του χεριού
το ωραίο κόσμημα της
κατάφερε κι αρπάχτηκε
γνωρίζοντας τα παιδιά της

Και ένα τρίτο ποίημα για το ίδιο βιβλίο που το έγραψε η Έλλη Σαχινίδου 20-9-2012 Την ευχαριστώ πολύ

 Χάθηκες και μου 'δωσες ζωή
πήρα αγκαλιά την τελευταία σου πνοή
την κράτησα σφιχτά για να θυμάμαι
πως μόνη στη ζωή δεν θέλω να 'μαι.

Μύρισε άνοιξη και έρωτα θαρρώ
σκοτάδι χάραξε δεν θα τον ξαναδώ
ο πόνος μ' άλλαξε και με έκανε θεριό
πήγα και πρόδωσα τον ίδιο μου εαυτό.

Η ψυχή μου εκεί στο λόφο κόπηκε στα δυο
ματωμένος και ο κρίνος που στο χέρι μου κρατώ
τώρα τύψεις μου τυλίγουν το μυαλό
και η καρδιά μου παγωμένη φεύγει απ' τον τόπο αυτό.
Σ.Ε