Με τα παιδιά του Δήμου Αργιθέας

Ναι, υπάρχουν  άνθρωποι που νοιάζονται για τα παιδιά.

Η ιδέα ήταν του δημάρχου Αργιθέας κ. Λάμπρου Τσιβόλα. Όλα κι όλα τα δημοτικά σχολεία στο Δήμο Αργιθέας είναι 3. Μονοθέσια και τα τρία.
 Δημοτικό σχολέιο Πετρωτού: 2 παιδιά.
Δημοτικό σχολείο Αθηρού: 7 παιδιά.
Δημοτικό σχολείο Αργυρίου: 6 παιδιά.
Τα υπόλοιπα παιδιά (υπήρξαν περίοδοι που η περιοχή έσφιζε από ζωή) ακολούθησαν τους γονείς τους στις πόλεις για ένα καλύτερο μέλλον. Ορεινός τόπος, άγονος, δυσπρόσιτος αλλά με πολλές, πάρα πολλές φυσικές ομορφιές και με ζεστούς ανθρώπους.


Η ιδέα λοιπόν ήταν του δημάρχου και βρήκε σύμφωνους τους τρεις δασκάλους. Αποφάσισαν να συγκεντρώσουν τα παιδιά στα σύνορα ν. Καρδίτσας με ν. Άρτας, εκεί όπου ο Αχελώος χωρίζει τους δυο νομούς και να με καλέσουν σε μια συνάντηση. Δούλεψαν οι δάσκαλοι πάνω σε κάποια λογοτεχνικά βιβλία μου με στόχο να φέρουν τα παιδιά (αυτά τα λίγα παιδιά) κοντά στη λογοτεχνία.



Η μεταφορά έγινε συνοδεία αστυνομικού οχήματος για την ασφάλεια των παιδιών και σύμφωνα με όσα προβλέπονται για τέτοιες περιπτώσεις.

Η επίσκεψη ήταν μια καλή αφορμή για διαθεματική μάθηση. Η ιστορία παρούσα αφού είδαν το παλιό τελωνείο από την εποχή που στο σημείο αυτό βρισκόταν τα σύνορα του οθωμανικού με το ελληνικό κράτος, μίλησαν για τη μονή Σέλτσου που βρίσκεται εκεί κοντά, για τη θυσία των Σουλιωτισσών. Τα απομεινάρια της θρυλικής γέφυρας (η γέφυρα του Κοράκου ήταν η μεγαλύτερη μονότοξη γέφυρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο) έφεραν τη συζήτηση στον εμφύλιο (τότε ανατινάχτηκε) αλλά και την ανάγκη αναστύλωσης.

Χωματουργικές εργασίες που γινόταν εκείνη τη στιγμή κάπου παρακάτω άλλαξαν για λίγες ώρες το χρώμα των νερών του ποταμού που παλιά ονομαζόταν Άσπρος (από τους αφρούς που σχημάτιζε η ορμή του). Κι ο δήμαρχος με τους δασκάλους δεν έχασαν καιρό. Η περιβαλλοντική αλλοίωση του περιβάλοντος, οι κίνδυνοι από τη ρύπανση του νερού μπήκε στη συζήτηση.
Απορίας άξιον οι γνώσεις των παιδιών, η ετοιμότητα, οι ανησυχίες, τα όνειρα. Αυτών των παιδιών που μεγαλώνουν χωρίς την παρουσία συνομηλίκων (τα μαζεύουν κάθε μέρα από διαφορετικά χωριά και διαφορετικούς συνοικισμούς).  Απορίας άξιον η δύναμη των εκπαιδευτικών που ζουν απομονωμένοι, μακριά από τις οικογένειές τους.
Βρήκα κι εγώ την ευκαιρία κι αφού παρακολούθησα τη δραματοποίηση ενός βιβλίου μου, τις εργασίες που ετοίμασαν με αφορμή ένα άλλο κι αφού μιλήσαμε γενικά για τη λογοτεχνία (κι άλλα θέματα που έφερε η στιγμή, όπως η ενασχόληση με την τηλεόραση και το διαδίκτυο) πήρα την αφόρμηση από τα νερά του ποταμού και τους διάβασα το βιβλίο "Η Βασιλική  και η νεράιδα του νερού". Είδαμε βιντεάκια που αφορούσαν στον κύκλο του νερού, τη δύναμη, τις ωφέλειες αλλά και την υποχρέωσή μας να το προσέχουμε, ακούσαμε σχετικά τραγούδια.
Το δώρο μου: από ένα βιβλίο στο κάθε παιδί, να το πάρουν στο σπίτι τους να αντικαταστήσει τους φίλους που λείπουν.
Αργότερα στρώθηκε τραπέζι. Παιδιά, γονείς, δάσκαλοι, δημοτικές αρχές, όλοι μια παρέα.
 Ένα πανηγύρι, ίδιο με τα άλλα πανηγύρια των Αργιθεατών που αυτή τη φορά δεν έγινε στο όνομα κάποιου Αγίου, αλλά στο όνομα της λογοτεχνίας. Η φύση στα καλύτερά της και τα παιδιά έστησαν χορό και δεν τέλειωναν τα παιχνίδια.


Και δεν ήθελα να φύγω από τη γη όπου γεννήθηκα (το χωριό μου ανήκει στο Δήμο Αργιθέας), από τη γη των προγόνων μου,  το μέρος από όπου με πήραν παλιά οι γονείς μου ώστε να μου προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Μα και εκείνοι όπως κι εγώ την κουβαλήσαμε μαζί μας αυτή τη γη, την ξεχασμένη εδώ και δεκαετίες από το κράτος, όπου και να πήγαμε.

Το είπα στα παιδιά. Εδώ είναι οι ρίζες σας. Σ' αυτές πατάτε γερα. Δυνατές ρίζες σημαίνει δυνατά φτερά. Αυτές θα σας δώσουν τη δύναμη να πετάξετε, να απλώσετε τα όνειρά σας. Η γη  ετούτη θα είναι πάντα, όπου και να βρεθείτε, το σημείο αναφοράς σας. Γιαυτό κοιτάξτε τώρα γύρω, και πίσω και δίπλα. Κοιτάξτε καλά, προσεκτικά. Μαζέψτε όσα εφόδια μπορείτε τώρα. Μ' αυτά θα προχωρήσετε.


-Να μας ξανάρθεις. Η ζεστή πρόσκληση της γριούλας που κρατά ένα καφενεδάκι στη μέση του πουθενά.
-Εδώ είμαι κι εγώ, κι ο δήμαρχος που άφησε τη ζωή του στην πόλη για να προσφέρει κι άλλοι πολλοί που νοιάζονται, τη βεβαίωσα. Γιατί εκεί είμαι πάντα. Αυτή είναι η αλήθεια.


Χαράχτηκαν μέσα μου  τα λόγια , οι αγκαλιές, το ζεστό βλέμμα μικρών κα μεγάλων, η δίψα για κάτι διαφορετικό. Χαράχτηκε το βλέμμα τους, η υπόσχεσή των παιδιών να βάλουν τη λογοτεχνία στη ζωή τους.

Φέτος τα ταξίδια μου με τα βιβλία με πήγαν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, σε νησιά, στον απόδημο ελληνισμό της Γερμανίας. Δυνατές συγκινήσεις παντού μα  ετούτη η επαφή δεν είχε σύγκριση.
Στο πρόσωπο ετούτων των παιδιών είδα την Ελλάδα που αγωνίζεται και επιμένει να αγωνίζεται με διαφορετικούς τρόπους να σταθεί όρθια. (Οι άνθρωποι της Αργιθέας αγωνίζονταν και πριν την οικονομική κρίση, πάντα με το χαμόγελο, το τραγούδι στα χείλια, την αισιοδοξία.)
Είδα τον εαυτό μου, τους γονείς μου, ανθρώπους που αγάπησα, ανθρώπους που όρισαν τη ζωή και την πορεία μου. 
Και είδα τις οφειλές μου που δεν τελειώνουν με μια τόσο μικρή προσφορά