Λάφυρο καταστροφής

Η Λάρισα πρώτη φορά γνωρίζει τη βία σε τέτοιο βαθμό. Τράπεζες,καταστήματα, καφετέριες, φανάρια στο κέντρο καταστράφηκαν. Η λαίλαπα της καταστροφής βγήκε και έξω από το κέντρο έφτασε στην Ηρώων Πολυτεχνείου όπου στεγάζονται υποκαταστήματα τραπεζών.
Η φίλη και συνάδερφος Λίτσα Κοκάρα μου έστειλε τα παρακάτω κείμενο.

Το παγερό ξημέρωμα της Τρίτης στις 9 του Δεκέμβρη μας βρήκε σαστισμένους. Ψάχνουμε να βρούμε την απάντηση σ' αμέτρητα γιατί που παραμένουν αναπάντητα μέσα στην οδύνη του πόνου για το αμούστακο της νιότης βλαστάρι. Κι όσο προσπαθώ να γυρέψω δανεικό ένα αστέρι για να φωτίσει τη σκοτεινιά του νου μου αντί για το τύμπανο του Χριστουγεννιάτικου ύμνου καθηλώνει το τύμπανο της διμοιρίας των ματ που ηχεί υπόκωφα στην αδυνατισμένη ακοή και φράζει κάθε αισθητήρι στον ορυμαγδό της πυρπολημένης ψυχής. Που να'βρω χαραμάδας ηλιαχτίδα για να κτυπήσει η καρδιά με μέτρο και ρυθμό για το γοερό κλάμα της μάνας, για την ανέχεια του μεροκαματιάρη, για την ανεργία του νέου για..για..για..
Μπερδέυτηκα μέσα στα παρόντα των ποικίλων ήχων. Το βλέμμα μου πέφτει στην άκρη του χαλασμένου φαναριού. Ο ήλιος ανέτειλε και κάτι λαμπυρίζει. Ένα μικρό ενώτιο με μωβ χάντρες, μιας νέας... Ήταν στην πορεία. Έμεινε εκεί σαν λάφυρο της εμπόλεμης κατάστασης στην Ηρώων Πολυτεχνείου. Μου φωνάζει καθαρά:
Ένα το χελιδόνι αλλά η άνοιξη πικρή. Ξυπνήστε καλά!