Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Καθρέφτες στο χώμα - Νίκος Διακογιάννης

Ποιητικός λόγος που συνεπαίρνει τον αναγνώστη, σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας, σφιχτή δομή χωρίς περιττές κουβέντες, ελκυστική θεματολογία, ζωντανές περιγραφές, εικόνες που σε ταξιδεύουν, ανατροπές που εξασφαλίζουν το ενδιαφέρον. Αυτά είναι για μένα τα συστατικά που κάνουν ένα βιβλίο καλό. Και όλα αυτά μαζί τα βρήκα στους «Καθρέφτες στο χώμα» του Νίκου Διακογιάννη. Δεν με εξέπληξε, το περίμενα, αφού είχα διαβάσει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Τέρα άμου»
Η ορεινή Αρκαδία προσδιορίζει τοπικά την μυθοπλασία στο δεύτερο βιβλίο του Νίκου Διακογιάννη. Η ορεινή Αρκαδία με τους νερόλακκους μέσα στους οποίους οι ήρωες βαφτίζουν τα όνειρά τους. Και είναι αυτοί ακριβώς οι νερόλακκοι που δίνουν μια ατμόσφαιρα μαγική σε ένα θέμα σκληρό που αγγίζει τις σχέσεις μεταξύ των μελών κάποιας οικογένειας, τη θέση της γυναίκας, τη δύναμη του έρωτα. Δίνουν το περιθώριο στον αναγνώστη μέσα από ένα ανοιχτό κείμενο, να δώσει τις δικές του ερμηνείας, να σκεφτεί, να ονειρευτεί, να ταξιδέψει σύμφωνα με τα προσωπικά του βιώματα.
Η ιστορία τοποθετείται σε μια κρίσιμη περίοδο της ελληνικής ιστορίας αφού ξεκινά με την καταστροφή της Σμύρνης και φτάνει ως τον εμφύλιο. Και για το λόγο αυτό το βιβλίο φωτίζει, χωρίς να είναι ιστορικό, μέσα από την καθημερινότητα των ηρώων, τα προβλήματα και την καθημερινότητα εκείνων των χρόνων.
Κεντρική ηρωίδα η Αργυρώ η οποία έχει και το ρόλο του αφηγητή και γύρω της άλλοι ήρωες δυνατοί, αντιπροσωπεύουν μια ευρεία γκάμα στάσεων και αντιλήψεων εκείνης της εποχής.
Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη εκ των οποίων το πρώτο και τελευταίο είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, ενώ το δεύτερο σε τρίτο, αφήνοντας στον αναγνώστη να εννοήσει ότι η αφήγηση της ηρωίδας συμπληρώνεται και από προσωπική έρευνα του συγγραφέα. Ενδεχομένως η μυθοπλασία να στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Η τέχνη με την οποία ξεδιπλώνει ο Νίκος Διακογιάννης, γεγονότα και απόψεις ώσπου τελικά όλα να συγκλίνουν προσφέροντας την κάθαρση, είναι που εντυπωσιάζει.
Το εξώφυλλο καταπληκτικό και η έκδοση από τον Αρμό αξιοπρεπέσταση.
Η γλώσσα, μαγευτική, ρέει αβίαστα δίνοντας την αίσθηση ταξιδιού πάνω σε ένα μαγικό χαλί.
Δεν είμαι κριτικός, δεν δέχομαι καν τον τίτλο του συγγραφέα κι ας έχω γράψει αρκετά βιβλία. Σαν αναγνώστης μιλώ και μπορώ να πω με κάθε υπευθυνότητα ότι το βιβλίο αυτό αφήνει μια γεύση ικανοποίησης και ανοίγει τις πόρτες του ονείρου.
Ο Νίκος Διακογιάννης είναι δάσκαλος και μένει μόνιμα στη Νίσυρο. Αξίζει τον κόπο να επισκεφτείτε το ιστολόγιό του, http://tera-amou.pblogs.gr/ είναι ένα από τα πιο ενημερωμένα και αξιόλογα ιστολόγια που έχουν σχέση με τη λογοτεχνία. Εκεί θα βρείτε κριτικές, αποσπάσματα και βίντεο που αφορούν στο βιβλίο.
Εγώ το μόνο που έχω να κάνω ακόμα είναι να συστήσω το βιβλίο χωρίς καμία απολύτως επιφύλαξη, να προβλέψω λαμπρή συνέχεια στο έργο του συγγραφέα και να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα, έτσι για να πάρετε μια γεύση από τη γραφή.


Θυμάμαι πολύ καλά τον τρόπο που η Υακίνθη κράταγε το νυφικό, μην τυχόν και ακουμπήσει στα λασπόνερα ή σε τίποτα κλαδιά. Και σαν σπαθί πέρασαν στη μνήμη τα λόγια που πικραμένη κάποτε μονολογούσε: «ούτε εικόνα δεν προλάβαμε να πάρουμε μες στο χαλασμό, ούτε μια φωτογραφία να μας θυμίζει τη Σμύρνη, τη γλυκιά μας Σμύρνη». Και θαρρείς πως τα χέρια που τώρα απλώνονταν στο νυφικό, δεν έκαναν τίποτα λιγότερα απ’ το να ζητούν ξανά κάτι να περισώσουν, μια τρυφερή θωπεία να χαρίσουν στο δέρμα της Ιστορίας. Γιατί, αν θες να ξέρεις, τόποι είμαστε οι άνθρωποι, άγονοι, γόνιμοι, χέρσοι, δεν έχει σημασία. Στεριές αναζητούμε, το χέρι του άλλου να μας χτυπήσει στην πλάτη, όταν τα χάνουμε στα γυρίσματα που ’χει η ζωή. Όμως πολλοί τόποι δεν δίνουν μήτε ένα κλαδί, σαν μπαστούνι στην προσφυγοπούλα μας ψυχή. Γιαυτό οι πρόσφυγες έτρεξαν να κλείσουν σε φούχτες, σε μαντήλια λίγο από το ευλογημένο χώμα της πατρίδας τους. Μυρίζοντας χώμα έπιαναν ξανά ουρανό. Σφουγγίζοντας ιδρώτα, ο κόσμος δεν θα ’μενε πια στεγνός από όνειρα…

18 σχόλια:

Unknown είπε...

Καλημέρα. Καλή εβδομάδα και χρόνια πολλά. Πάλι στο σχολείο λοιπόν.
Τουλάχιστον ξεκουραστήκαμε.
Ώστε συνάδερφος ο Νίκος Διακογιάννης. Μου κινήσατε την περιέργεια και θα ήθελα να διαβάσω τα βιβλία του.

Unknown είπε...

Χριστός Ανέστη. Ελπίζω να γέμισες τις μπαταρίες σου.
Είχα βάλει στόχο να διαβάσω το Τέρα Άμου. Τώρα θέλω να τα δω και τα δύο. Έχω ακούσει τα καλύτερα για τον Διακογιάννη.

Γιώτα Φώτου είπε...

Γεια σου συνάδελφε Μιχάλη. Καλό κουράγιο για τις επόμενες μέρες. Δάσκαλος και ο Ν. Διακογιάννης και όχι μόνο. Εξαιρετικά βιβλία. Διάβασέ τα και θα με θυμηθείς!

Γιώτα Φώτου είπε...

Χρόνια πολλά Σόφη. Χαθήκαμε. Έμαθα ότι περάσατε καλά.
Να τα πάρεις και τα δυο βιβλία. Το λέω επειδή ξέρω τα γούστα σου.

Maria Tzirita είπε...

Γειά σου Γιώτα μου! Χαίρομαι που το απόλαυσες το βιβλίο, όσο κι εγώ! Αυτό το απόσπασμα μάλιστα είχα ξεχωρίσει! Να ευχηθώ κι από δω καλή επιτυχία στον Νίκο, την αξίζει άλλωστε. Φιλιά πολλά σε σένα, ελπίζω κι εύχομαι να πέρασες καλά τις διακοπές σου!

Γιώτα Φώτου είπε...

Γεια σου Μαρία. Είναι πολλά τα αποσπάσματα που με εντυπωσίασαν. Όποιο και να έβαζα την ίδια αξία θα είχε.
Τα «Ματια μου» όπως βλέπω πηγαίνουν καλά. Ευχομαι να έχουν πολύ δρομο ακόμα εμπρός τους

Νίκος Διακογιάννης είπε...

καλημέρα! Πέρασα σήμερα να αφήσω ένα ευχαριστώ για την παρουσίαση τωνΚαθρεφτών και από σένα, Γιώτα. Ειλικρινά, δεν περίμενα να με τιμήσουν τόσοι μπλόγκερς, πόσο μάλλον και συγγραφείς! Και να σκεφτεί κανείς ότι η ιστορία με τα ιστολόγια ξεκίνησε σαν μικρό αστείο και τώρα εξελίχτηκε σε σχέση αγαπητική! Σε ευχαριστώ από καρδιάς, κρατώ και τα δικά σου λόγια σαν ζωντανή παρουσία αγαπημένου προσώπου που μοιραστήκαμε ηλιοβασίλεμα. Ευχαριστώ και τα παιδιά που πέρασαν κι άφησαν το σχό΄λιό τους.
Καλημέρα από τη Νίσυρο...

Unknown είπε...

Καταπληκτικό το βιβλίο. Κι εγώ μέσα από το δίκτυο έμαθα τον Ν. Διακογιάννη και του δίνω τα συγχαρητήριά μου. Να είναι πάντα δημιουργικός.

Unknown είπε...

Χρόνια πολλά σε όλους. Ενδιαφέρουσα η παρουσίαση. Την κρατάω σαν πρόταση

Unknown είπε...

Χρόνια πολλά.
Πολύ καλή πρόταση. Ο Νίκος Διακογιάννης όντως έχει αυτά που χαρακτηρίζουν έναν λογοτέχνη. Με δική σου προτροπή πήρα στα χέρια μου το πρώτο του βιβλίο και οπωσδήποτε βιάζομαι να δω και το επόμενο.

Γιώτα Φώτου είπε...

Νίκο είναι χαρά μου να παρουσιάζω βιβλία που πίστεψα σ’ αυτά και τους δημιουργούς τους. Εγώ δεν είμαι ακριβώς αυτό που λένε μπλογκερ. Αλλά χαίρομαι που μπήκα σ’αυτή την παρέα. Βρήκα ανθρώπους και εμπειρίες για τις οποίες πραγματικά χαίρομαι.
Μην εκπλήσεσαι για τις παρουσιάσεις του βιβλίου σου στα μπλογκ. Τη δική σου δραστηριότητα δεν μπορούμε να τη φτάσουμε όλοι μαζί.
Ερώτηση: Μπήκες στο FB; Γιατί κάποια στιγμή σε έιδα και μετά σε έχασα πάλι.

Γιώτα Φώτου είπε...

Χρόνια πολλά και σε σένα οδοιπόρε. Ελπίζω να πέρασες καλά.

Γιώτα Φώτου είπε...

Ομπρέλα, πραγματικά το μπλογκ του Νίκου έχει γίνει πολύ γνωστό. Αυτό οφείλεται στην υπευθυνότητα με την οποία γράφει και φυσικά σε πολύωρη δουλειά

Γιώτα Φώτου είπε...

Ρόζα χαίρομαι που συμπίπτουν οι απόψεις μας

Νίκος Διακογιάννης είπε...

Μου λέγανε όλο μπες στο facebook και μπες, αλά κάτι με νεοχλούσε από το όνομά του ακόμη. Μια μέρα είπα να κάνω λογαριασμό αλλά σε δύο ώρες τον ακύρωσα. τρόμαξα! Ένιωσα ότι θα μου έτρωγε κι αυτό πολύ χρόνο, άσε που δεν μου άρεσε ούτε η αισθητική του. Χαοτικό.

Unknown είπε...

Εύχομαι να είστε πάντα και οι δυο δημιουργικοί και να μας χαρίζετε ταξίδια μέσα από τα καταπληκτικά βιβλία σας

Γιώτα Φώτου είπε...

Νίκο είναι αλήθεια ότι γίνεται χαμός στο FB και επιπλέον η επικοινωνία είναι διαφορετική. Το ιστολόγιο σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις αναρτήσεις ολοκληρωμένες.

Γιώτα Φώτου είπε...

Λίλιαν ευχαριστώ. Καλή πρωτομαγιά