Θυμόμουν ονόματα, θυμόμουν πρόσωπα, θυμόμουν στιγμές που περάσαμε μαζί. Κοιτάζω τα πρόσωπά τους στην παλιά φωτογραφία και διαβάζω τα όνειρα που έκαναν τότε, στην ηλικία των 10 ετών. Είναι περίεργο το πόσο καλά θυμάμαι τα όνειρά τους. Ίσως εγώ να πίστεψα περισσότερο από τους ίδιους σε εκείνα τα ονειρα, να ευχήθηκα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να τα πραγματοποιήσουν.
Κοιτάζω τα πρόσωπά τους στις πρόσφατες φωτογραφίες, αυτές που ανέβασαν στο προφιλ και προσπαθώ με αγωνία να μαντέψω πως είναι σήμερα η ζωή τους. Βλέπω ότι ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους, ότι είναι πλεον επαγγελματίες αλλά... δε στέκομαι εκεί.
Είχαν ένα στόχο τότε και εγώ έπρεπε να τους οδηγήσω σ' αυτόν. Κι εκείνοι έπαιρναν βαθιές ανάσες και έτρεχαν, έτρεχαν με όλη τους τη δύναμη, αυτή τη δύναμη των παιδικών χρόνων. Δεν τους είχα πει ότι ο δρόμος δεν τελειώνει με την ολοκλήρωση των σπουδών, με την απόκτηση ενός πτυχίου. Ένα βήμα κάθε φορά έλεγα μέσα μου. Δεν ήθελα να τους αποθαρρύνω.
Δεν τους είχα αποκαλύψει ότι πρέπει να αγωνίζονται σκληρά σ'όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Προσπάθησα ωστόσο να τους μάθω τον τρόπο να αγωνιζονται.
Θα ήθελα να ξέρω αν ανακάλυψαν μόνοι τους πως η χαρά της ζωής βρίσκεται σ' αυτόν ακριβώς τον αγώνα και στη δυνατότητα να μπορούν να ονειρευονται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και τους εύχομαι τα ονειρά τους να είναι ακόμα μεγάλα, όπως ήταν παλιά.
9 σχόλια:
ΝΑ είσαι σίγουρη ότι θα βρουν το δρόμο τους. Το γεγονός ότι σε θυμούνται μετά από τόσα χρόνια αποδεικνύει ότι έχουν πάρει θετικά πράγματα από σένα.
Καλές απόκριες
Γιώτα μου,
αυτή είναι η μαγεία του έργου του δασκάλου.
Βλέπεις τα παιδιά σου μετά από τόσα χρόνια, χαρούμενα, επιτυχημένα κι αισθάνεσαι ό,τι κι εσύ πρόσφερες κάτι για να τα καταφέρουν στο δύσκολο δρόμο της ζωής.
Μετά από τόσα χρόνια δε σε ξέχασαν. Υπάρχει πιο μεγάλη δικαίωση για τον καθημερινό σου αγώνα μέσα στην τάξη;;;
Έχω συναντήσει Σόφη και παιδιά από τα πρώτα μου χρόνια. Είναι τώρα κοντά στα σαράντα. Πραγματικά είναι συγκινητικές τέτοιες συναντήσεις. σε γυρίζουν χρόνια πίσω.
Είναι αλήθεια Σοφία ότι η ικανοποίηση είναι μεγάλη όταν βλέπεις παιδιά που έζησαν μαζί σου να έχουν βρει το δρόμο τους. Η δύσκολη στιγμή είναι όταν τα αποχωρίζεσαι, όταν έχεις μάθςι να ζεις μαζί τους και φεύγουν. Αυτές τις στιγμές δεν κατάφερα να συνηθίσω τόσα χρόνια τώρα.
Δεν παύω να συγκινούμε Γιώτα όταν βλέπω παλικάρια και κοπελιές ναχουν ακόμη ολοκληρώσει και τα μεταπτυχιακά τους και ξαφνιάζομαι. Κι αυτό γιατί έχουν μείνει στα μάτια μου και στο μυαλό μου ως εικόνες παιδιών του Δημοτικού που προσπαθούσαν να χορέσουν την καρδιά και το μυαλό τους σε ένα τετράδιο τιθασεύοντας το χέρι τους.Και τότε είναι που θεμελιώνεται για ακόμη μια φορά μέσα μου η πεποίθηση, πως οφείλω σεβασμό σε κάθε παιδάκι στα πρώτα του βήματα στο δημοτικό.Είναι τότε που μουρχεται στο νου κάτι πουχα διαβάσει από φοιτήτρια:"Τα παιδιά δεν είναι παιδιά γιατί είναι μικρά, αλλά γιατί θα γίνουν μεγάλα."
Καλή σαρακοστή. Νασαι καλά.
Διορθώνω:"συγκινούμαι"και "χωρέσω"
Έτσι είναι όπως τα λες Μαριάνθη. Οφείλουμε σεβασμό στην προσπάθεια και στα όνειρα κάθε παιδιού.
Καλή σαρακοστή και καλή συνέχεια
Εγώ τώρα τιν α πω, Γιώταμου; Διάβασα και αυτήν την εγγραφή με τους παλιούς μαθητές σου και την νεότερη με το παιδί με το χαμόγελο εκεί στην ίδι αθέση καθώς επέστρεφες στο σπίτι. Για ένα είμαι πια σχεδόν βέβαιος. Τίποτα μα τίποτα δεν γίνεται χωρίς κάποιο λόγο. Πόσο μάλλον όταν μια δεδομένη στιγμή δεν είμαστε τόσοκ αλά στη διάθεσή μας. Κάτι τέτοια μικρά, όμ ορφα που τα προσπερνούν οι περισσότεροι είναι οάσεις, είναι σινιάλα πως όλα μες στο παιχνίδι της ζωής είναι και πως ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε να ρίχνουμε κι ένα χαμόγελο. Καλό σου βράδυ από τη Νίσυρο.
Έχεις δίκαιο Νίκο. Δεν είναι τυχαία. Δίνονται καθημερινά σημαδια και ευτυτχής είναι αυτός που μπορεί να τα αναγνωρίσει και δεν τα προσπερνα. Να είσαι καλά
Δημοσίευση σχολίου