Να που ήρθε ο καιρός να καταλάβω τους στίχους του Σαββόπουλου!

Μες στα δισκάδικα όταν βρίσκω
πελάτες άγνωστοuς, ν΄ακούν δικό μου δίσκο
νιώθω μεγάλη ταραχή
και φεύγω αμέσως από εκεί.

Τραγούδησε εδώ και χρόνια ο Σαββόπουλος και εγώ τον άκουγα και έλεγα -τι λέει τώρα;
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έρθει ο καιρός που τα λόγια του θα με εκφράζουν.

Μπήκα λοιπόν προχθές στο τρένο από Θεσσαλονίκη για Λάρισα, ομολογουμένως όχι και με την καλύτερη διάθεση. Ήταν αργά και το σχέδιο μου ήταν να πάρω κανέναν υπνάκο. Λίγοι οι ταξιδιώτες,σκοτάδι έξω, ο ήχος του τρένου συνήθως με νανουρίζει (ιδανικές καταστάσεις για την υλοποίηση του σχεδίου μου) αλλά το μυαλό μου έτρεχε, δεν μου άφηνε περιθώρια για χαλάρωση. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω μου. Απέναντι μου, από την άλλη μεριά του διαδρόμου η κοπέλα (γύρω στα τριάντα) κρατούσε ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ. Με έπιασε πραγματικά πανικός, ταχυκαρδία, κρύος ιδρώτας! Τραβήχτηκα όσο πιο δεξιά μπορούσα να μη με βλέπει. Την έβλεπα όμως απέναντί μου. Σκέφτηκα να αλλάξω θέση, αλλά δεν σηκώθηκα τελικά. Εκείνη έδειχνε απορροφημένη (πλησιάζαμε στην Κατερίνη) και έτσι μου έδωσε τη δυνατότητα να την παρατηρήσω. Από τη θέση στην οποία ήταν ανοιγμένο το βιβλίο καταλάβαινα σε ποιο σημείο περίπου βρισκόταν. Είχε μπει στο τρίτο μέρος, εκεί που πραγματικά το βιβλίο βγάζει πολύ συναίσθημα (κατά τα λεγόμενα άλλων αναγνωστών). Ήθελα να μπω στο μυαλό της, στην ψυχή της, να καταλάβω τι σκέφτεται, τι αισθάνεται και... τότε ήταν που με έπιασε πονοκέφαλος. Τι μηνύματα παίρνει; Ποια είμαι εγώ που επεμβαίνω στην ψυχολογία της; Ήρθαν οι ανασφάλειές μου να με συναντήσουν...(Δεν είμαι τόσο ματαιόδοξη ώστε να πω ότι τα βιβλία μου είναι αυτά που θα στιγματίσουν κάποιον - αλλά σίγουρα τον αγγίζουν συναισθηματικά- έτσι είπαν πολλοί αναγνώστες- ). Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο πήρε καλές κριτικές από αμέτρητους αναγνώστες αλλά... Θέλει ο κόσμος να θυμάται γεγονότα που στιγμάτισαν τη νεοελληνική ιστορία; Τη ρώτησα αυτή την κοπέλα απέναντί μου αν θέλει να γνωρίσει διαφορετκούς δρόμους ψυχής και μυαλού -σαν αυτούς που ακολουθεί η ηρωίδα μου η Μερόπη; (Φυσικά και δε σκέφτηκα να ρωτήσω κανέναν όταν έγραφα αυτό το βιβλίο. Και γιατί θα έπρεπε;
Έκανα τη δουλειά μου με σοβαρότητα και υπευθυνότητα; Αυτή η ερώτηση έχει απαντηθεί από μένα πολλές φορές, αλλά συνεχίζει να βγαίνει εμπρός μου κάθε λίγο και λιγάκι. Ναι! Δεν έγραψα ούτε μια αράδα χωρίς να σκεφτώ τις επιπτώσεις που θα είχε στον αναγνώστη. Αν όμως εκείνος δεν καταλάβαινε; Αν τα ερμήνευε όλα διαφορετικά;
Υπερβολές! Ένα ρεαλιστικό βιβλίο είναι. Ένας μύθος που θα μπορούσε ωστόσο να είναι και πραγματικότητα.
Η κοπέλα σήκωσε το κεφάλι της. Μου έριξε μια φευγαλέα ματιά. Μάλλον δεν ήταν συγκεντρωμένη στην πραγματικότητα . Ξαναγύρισε στη Μερόπη. Έκλεισα τα μάτια μου. Νοερά διάβαζα και εγώ μαζί της. Πέρασαν κάποια λεπτά. Σε λίγο θα έφτανα στον προορισμό μου. Ετοίμασα τα πράγματά μου. Η κοπέλα τώρα παρατήρησε πως την κοιτούσα.
-Είναι καλό αυτό το βιβλίο; ρώτησα και αμέσως το μετάνιωσα.
Αναστέναξε. Το έκλεισε για λίγο και κοίταξε το εξώφυλλο.
-Ναι είναι πολύ καλό. Είναι καταπληκτικό! απάντησε και βιάστηκε να επιστρέψει στο διάβασμα. Θα με πέρασε για εκείνους τους επιβάτες που ψάχνουν αφορμή για συζήτηση. Έτσι κι αλλιώς δεν είχα τίποτα άλλο να πω. Δεν μπορούσα να πω τίποτα άλλο. Βγήκα από το βαγόνι και περίμενα μέχρι το τρένο να σταματήσει. Η κοπέλα συνέχιζε το ταξίδι. Σε λίγο θα έφτανε στο σημείο όπου θα καταλάβαινε τις ενέργειες της Μερόπης. Θα τη δικαίωνε ή θα τη μισούσε; Η Μερόπη, η δική μου Μερόπη θα δικαζόταν στο μυαλό αυτής της άγνωστης κοπέλας. Αλλά αυτό εμένα πλέον δε με αφορούσε. Γιατί η Μερόπη με την οποία έζησα δεκαεφτά ολόκληρους μήνες, δεν είναι πια δική μου.