Ένα αγγελούδι από την Κίνα

Ένα αγγελούδι από την Κίνα
Αφιερωμένο στα ανήλικα παιδιά που εργάστηκαν σε άθλιες συνθήκες κατά την περίοδο της αναμονής των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου
(Συμπεριλαμβάνεται σε Χριστουγεννιάτική ανθολογία των εκδόσεων της εφημερίδας Ελευθερία, 2007)

Η Τιεν Λι εκείνη την ημέρα δεν ένιωθε καθόλου κουρασμένη. Ήταν χαρούμενη και λυπημένη μαζί, αλλά καθόλου κουρασμένη, αν και είχαν περάσει ήδη πέντε ώρες από τη στιγμή που έπιασε δουλειά. Ήταν χαρούμενη αφού για πρώτη φορά είχε μαζί της, στη δουλειά ένα φίλο και λυπημένη γιατί θα τον έχανε αμέσως μόλις θα σχολνούσε και δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ πια! Η Τιεν Λι είναι εννιά χρονών και ζει στην Κίνα. Πριν λίγους μήνες η οικογένειά της άφησε το χωριό και ήρθε να ζήσει σε μια μεγάλη πόλη. Εκεί αναγκάστηκαν να πιάσουν όλοι για δουλειά, ακόμα και η Τιεν Λι, σε μια βιοτεχνία που έκανε πορσελάνες. Περίμεναν να έρθουν καλύτερες μέρες! Τότε η Τιεν Λι θα πήγαινε ξανά στο σχολείο, θα έβρισκε φίλους… παιχνίδια…
Μέχρι τότε έπρεπε να δουλέψει. Αλλά σήμερα… σήμερα η δουλειά έμοιαζε με παιχνίδι. Γιατί είχε μαζί της έναν… φίλο! Τα κατάμαυρα ματάκια της έκαναν έναν γύρο, ψάχνοντας να δουν αν κάποιος την έβλεπε. Σιγουρεύτηκε ότι κανείς από τους επιστάτες δεν ήταν κοντά της και τότε έσπρωξε λίγο το βάζο με την κόλλα που βρισκόταν εμπρός της, πάνω στον ξύλινο πάγκο. Ανάμεσα σε δυο χάρτινα κουτιά φάνηκε ένα μικρό χριστουγεννιάτικο αγγελουδάκι, από εκείνα που κρεμούν στα χριστουγεννιάτικα δένδρα.
- Μη φοβάσαι του ψιθύρισε, έχουμε ακόμα ώρα!
Το τελευταίο δεκαήμερο, στο χώρο που ήταν οι φούρνοι, οι μεγάλοι έβαζαν σε καλούπια την πορσελάνη και έφτιαχναν μικρά αγγελουδάκια. Μόλις εκείνα κρύωναν κάποιοι εργάτες τα μετέφεραν στην μεγάλη αίθουσα όπου δούλευαν μικροί και μεγάλοι. Κάποιοι από αυτούς έβαζαν ροζ μπογιά στα χείλη και τα μάγουλα των αγγέλων και γαλάζια στις κόρες των ματιών τους. Άλλοι τα έντυναν με άσπρα φουστανάκια, ενώ οι τελευταίοι ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Τιεν Λι κολλούσαν ξανθά μαλλάκια στο κεφάλι τους.
Τα αφεντικά και οι μεγάλοι νομίζουν ότι όλα τα αγγελουδάκια είναι ίδια. Η Τιεν Λι όμως ξέρει ότι κάνουν λάθος. Ίδια βγαίνουν από τα καλούπια. Μετά αλλάζουν. Μόλις αποκτήσουν και τα μαλλιά τους γίνονται το καθένα ξεχωριστό. Άλλα έχουν χαρούμενο ύφος, άλλα είναι σκυθρωπά, μερικά δείχνουν λυπημένα!
Το κρυμμένο αγγελούδι ήταν από τα πρώτα που πήρε στα χέρια της εκείνη τη ημέρα το κοριτσάκι. Χωρίς μαλλιά έδειχνε άσχημο. Βούτηξε τότε εκείνη στο βάζο ένα ειδικό ξυλάκι που της είχαν δώσει, άλειψε το κεφάλι του με κόλλα και στη συνέχεια κόλλησε επάνω του τις μικρές ξανθιές μπούκλες που βρίσκονταν μέσα στα χάρτινα κουτιά. Αμέσως εκείνο άλλαξε! Έγινε πανέμορφο, μοναδικό και έδειχνε πολύ χαρούμενο. Το κοίταξε και κατάλαβε ότι αυτό ήταν το πιο όμορφο από όλα όσα είχαν περάσει από τα χέρια της μέχρι τώρα.
Η Τιεν Λι δεν ξέρει τι είναι Χριστούγεννα, αφού στην Κίνα δε γιορτάζουν τη γέννηση του μικρού Χριστού, ούτε ξέρει ποιος είναι ο Χριστός. Δεν ξέρει ακόμα τίποτα για τους αγγέλους. Αυτό που κρατούσε στα χέρια της το έβλεπε σαν κούκλα, μια κούκλα με φτερά! Πρώτη φορά είδε κούκλες με φτερά. Τις κοίταζε όλες αυτές τις μέρες και ονειρευόταν. Ονειρευόταν ταξίδια!
- Αν είχα και εγώ φτερά θα πετούσα μακριά, είπε στο αγγελούδι. Θα ερχόμουν μαζί σου εκεί που θα πας.
Είχε ακούσει ότι όλα θα στέλνονταν μακριά, στην Ευρώπη, σε παιδιά που ζουν πολύ διαφορετικά από τη μικρή Τιεν Λι. Σε παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο, που έχουν πολλά παιχνίδια και μαθαίνουν μουσική, που μπορούν αν θέλουν να τρων και δυο σοκολάτες κάθε μέρα, όπως εκείνα που μένουν στο κέντρο της μεγάλης πόλης όπου είχε έρθει να ζήσει. Η Τιεν Λι δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει σοκολάτες. Δεν έφταναν τα λεφτά.
- Αχ! Θα ήθελα τόσο πολύ να ταξιδέψω μαζί σου, συνέχισε να μιλάει στο αγγελούδι βγάζοντας έναν μεγάλο αναστεναγμό.
Το κοίταξε για τελευταία φορά, νιώθοντας πολύ περήφανη. Εκείνη ήταν αυτή που του έδωσε μια τόσο καλή εμφάνιση. Δίστασε για λίγο, αφού δεν ήθελε να το αποχωριστεί και τελικά άπλωσε το χεράκι της να το τοποθετήσει μέσα στο κιβώτιο. Εκεί βρισκόταν άλλα δεκαεννιά, ανάμεσα σε αφρολέξ για να μη σπάσουν. Μόλις όμως πήγε να το αφήσει… εκείνο άλλαξε ύφος. Φάνηκε πολύ, μα πάρα πολύ στενοχωρημένο! Έδειχνε έτοιμο να … βάλει τα κλάματα!
Η μικρή Κινεζούλα κατάλαβε. Ούτε σε εκείνη ήταν ευχάριστο να στριμώχνεται μαζί με άλλα δεκαπέντε άτομα στην καλύβα όπου έμεναν. Δε χρειάστηκε να σκεφτεί πολύ. Έκρυψε το αγγελούδι πίσω από το βάζο με την κόλλα και πήρε στα χέρια της το επόμενο. Έβαλε και σε εκείνο μαλλιά και το τοποθέτησε στο κιβώτιο κάνοντας νόημα στον επιστάτη. Εκείνος ήρθε κοντά της, μέτρησε μέσα στο κιβώτιο είκοσι αγγελούδια και το πήρε για να το σφραγίσουν. Η Τιεν Λι άρχισε να γεμίζει δεύτερο κιβώτιο και μετά τρίτο και μετά τέταρτο… Κάθε τόσο έβρισκε την ευκαιρία να ρίχνει και μια ματιά στο κρυμμένο αγγελούδι. Το έβλεπε να είναι χαρούμενο και χαιρόταν μαζί του. Ήξερε ότι στο τελευταίο κιβώτιο που θα παρέδιδε σήμερα θα έπρεπε να το βάλει μέσα. Μέχρι τότε όμως μπορούσε να το κρατήσει δίπλα της. Όχι μόνο για να μην το δει στενοχωρημένο, αλλά και για να της κάνει παρέα. Χρειαζόταν τόσο πολύ την παρέα κάποιου φίλου!
- Λίγο καιρό θα μείνεις μέσα στο κουτί, του ψιθύρισε προσπαθώντας να το παρηγορήσει.
Ο επιστάτης την κοίταξε με περιέργεια και εκείνη περίμενε να απομακρυνθεί πριν συνεχίσει.
- Εκεί που θα πας, θα βρεις παρέα. Θα σε πάρει κάποιο κοριτσάκι στην αγκαλιά του και θα σε κρατήσει για πάντα κοντά του. Θα σε χτενίζει, θα σε νανουρίζει… Είμαι σίγουρη ότι θα περάσεις καλά μαζί της. Θα μένετε σε ένα όμορφο σπίτι με κήπο. Θα είναι όμορφη η φίλη σου. Μπορεί να έχει κι εκείνη ξανθά μαλλιά με μπούκλες, όπως κι εσύ.
Σήκωσε ασυναίσθητα το χεράκι της να σιάξει τα δικά της ίσια κατάμαυρα μαλλιά. Η κόλλα που τόσες μέρες στέγνωσε πάνω στα δαχτυλάκια της δεν της επέτρεπε να έχει την αίσθηση ότι ακουμπάει τα μαλλιά της. Η κρύα πορσελάνη, το ύφασμα, τα μαλλιά της, όλα της έδιναν την ίδια αίσθηση αφής.
Οι ώρες περνούσαν και για πρώτη φορά η Τιεν Λι δεν ήθελε να φύγει από τη δουλειά της. Το τελευταίο κιβώτιο βρισκόταν τώρα μπροστά της και είχε μόνο μια κενή θέση. Πήρε το κρυμμένο αγγελουδάκι στα χέρια της του έδωσε ένα απαλό φιλί στα πλαστικά μαλλιά του και ένα δάκρυ ξέφυγε από τα ματάκια της.
- Θα ήθελα να σε κρατήσω για πάντα μαζί μου, του είπε. Αλλά δεν μπορώ. Αν όμως ποτέ βγάλω φτερά, να ξέρεις ότι θα έρθω να σε βρω!
Εκείνο συνέχιζε να δείχνει χαρούμενο και… Η μαμά της Τιεν Λι είχε πει κάποτε ότι οι κούκλες δε μιλούν. Η μαμά της ήταν μεγάλη και κουρασμένη και δεν ήξερε. Δεν ήξερε ότι οι κούκλες μιλούν, αλλά μιλούν μόνο στα παιδιά, δε λένε ούτε μια κουβέντα στους μεγάλους.
- Θα είμαι πάντα κοντά σου, θα σου κάνω παρέα και θα σε προσέχω. Μην το ξεχάσεις αυτό ποτέ! είπε το αγγελούδι στην Τιεν Λι και της έστειλε ένα πλατύ χαμόγελο λίγο πριν κλειστεί στο κιβώτιο.
Την επομένη στη βιοτεχνία σταμάτησαν να βγάζουν αγγελούδια. Η δουλειά της Τιεν Λι τώρα ήταν να δένει μια κόκκινη κορδέλα γύρω από ένα μικρό πορσελάνινο καλαθάκι. Κι όταν τελείωσαν και τα καλαθάκια, τότε εκείνη τύλιγε σε χαρτιά άσπρα βάζα και τα τοποθετούσε σε μωβ κουτιά. Συχνά καθώς δούλευε η σκέψη της πήγαινε στο αγγελούδι. Μερικές φορές νόμιζε ότι ερχόταν την ώρα που κοιμόταν και της έκανε παρέα. Αλλά για αυτό δεν ήταν πολύ σίγουρη. Μπορεί και να το έβλεπε απλά στο όνειρό της. Οι μέρες περνούσαν κι έφτασε η νύχτα που εκατομμύρια παιδιά σε πολλές χώρες, όχι όμως στην Κίνα, ξυπνούν χαράματα να υποδεχτούν το μικρό Χριστούλη που γεννιέται. Εκείνη την ίδια νύχτα ξύπνησε νωρίς και η μικρή Τιεν Λ κι ας μην ήξερε τίποτα για τη γέννηση του Χριστού. Την ξύπνησε ένα περίεργο φως. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, προσέχοντας μην ενοχλήσει τους άλλους και βγήκε έξω από την καλύβα. Το σκοτάδι ήταν ακόμα πυκνό, και το κοριτσάκι πρόσεξε ότι τα αστέρια πριν σβήσουν, χαμήλωσαν… χαμήλωσαν και τύλιξαν την καλύβα με φως και την Τιεν Λι με ελπίδα. Ελπίδα για ένα καλύτερο ξημέρωμα. Και η ελπίδα μεγάλωσε όταν στον ουρανό φάνηκε το αγγελούδι. Το δικό της αγγελούδι που εκείνη τη μικρή στιγμή της εμφάνισής του έδειχνε τόσο αληθινό, τόσο ζωντανό και ….σίγουρα χαμογελαστό!
- Όλα θα παν καλά κι εγώ θα συνεχίσω να είμαι δίπλα σου! της είπε και χάθηκε μαζί με το φως των αστεριών.
Εκείνη έμεινε εκεί για ώρα παρατηρώντας τη νύχτα να φεύγει παίρνοντας μαζί και το μαύρο της ψυχής της, αφήνοντας χώρο να απλωθεί παντού το μενεξεδί χρώμα του ονείρου.
Όταν τελικά μπήκε μέσα οι γονείς της είχαν ξυπνήσει και ετοιμαζόταν για τη δουλειά. Τους είδε χαρούμενους και πλησίασε. Άκουσε να συζητούν για καινούρια καλύτερη δουλειά, για το σχολείο των παιδιών, για ένα κανονικό σπίτι που θα μπορούσαν να νοικιάσουν….
Τους έδωσε από ένα φιλί κάνοντας μέσα της τις καλύτερες ευχές. Και δεν ήξερε ότι ήταν Χριστούγεννα. Δεν ήξερε ότι εκείνη τη μέρα ήταν η γιορτή της ελπίδας.

Γιώτα Φώτου

Κρατικά βραβεία παιδικής λογοτεχνίας

Στη βραχεία λίστα μπήκα πάλι, βραβείο δεν πήρα πάλι!
Ας είναι!
Ωστόσο χαίρομαι! Χαίρομαι πολύ. Τι καλύτερο θα μπορούσα να περιμένω;
Το γεγονός είναι ότι το βιβλίο μου με τίτλο «Μια καρφίτσα και δυο αυτοκίνητα» (αστυνομικό μυθιστόρημα για παιδιά πάνω από 11)είναι ανάμεσα στα δεκαπέντε και νοιώθω περήφανη γιαυτό. Και οπωσδήποτε ευχαριστώ την επιτροπή για την ευχάριστη έκλπηξη.
Μπορείτε λοιπόν φίλοι μου να χαρείτε κι εσείς μαζί μου.
Να συγχαρώ λοιπόν τους νικητές και να σας δώσω αναλυτικά στοιχεία.

Το Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού βιβλίου απονέμεται εξ ημισείας και κατά πλειοψηφία στην κα Λίτσα Ψαραύτη για το βιβλίο με τίτλο «Η σπηλιά της γοργόνας» εκδ. Πατάκης και στον κο Βασίλη Παπαθεοδώρου για το βιβλίο με τίτλο «Χνότα στο τζάμι», εκδ. Κέδρος.

Ο βραχύς κατάλογος παιδικών λογοτεχνικών βιβλίων (δημοσιευμένων το έτος 2007 και κατατεθειμένων εμπρόθεσμα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας), από τον οποίο επελέγησαν τα ανωτέρω βραβεία είναι ο ακόλουθος:
1) «Το blog του Ευτύχη» συγγραφέας: Λένα Μερίκα, εκονογράφηση Γιώργος Δημητρίου, εκδ. Κέδρος
2) « Ο θρύλος του Βουρκόλακα» συγγραφέας: Κυριάκος Μαργαρίτης, εκδ. Ψυχογιός
3) Μια καρφίτσα και δύο αυτοκίνητα συγγραφέας: Γιώτα Φώτου, εικονογράφηση Πέγκυ Φούρκα, εκδ. Ψυχογιός
4) «Σώστε την πόλη μας »συγγραφέας: Σταυρούλα Κάτσου - Καντάνη, εκδ. Ψυχογιός
5) «Ο καιρός της σοκολάτας» συγγραφέας: Λότη Πέτροβιτς - Ανδρουτσοπούλου , εκδ. Πατάκης
6) «Η σπηλιά της γοργόνας» συγγραφέας: Λίτσα Ψαραύτη , εκδ. Πατάκης
7) «Χνότα στο τζάμι »συγγραφέας: Βασίλης Παπαθεοδώρου , εκδ. Κέδρος
8) «Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται»συγγραφέας: Βασιλική Νευροκοπλή , εικονογράφηση Νικόλας Ανδρικόπουλος, εκδ. Λιβάνη
9) «Ταξίδι στη βασιλεύουσα» συγγραφέας: Ειρήνη Κατσίπη - Σπυριδάκη, εικονογράφηση Σπύρος Γούσης, εκδ. Κέδρος
10) «Ο μπαμπάς μου ο καλός, μεγάλος γκρίζος λύκος» συγγραφέας: Φράνση Σταθάτου , εικόνες Χρήστος Δήμος, εκδ. Άγκυρα
11) «Φιλία χωρίς όρια» συγγραφέας: Αγαθή Ποτουρίδου - Τσιάμη , εκδ. Αρμός
12) «Το αηδόνι της Ανατολής .Ιωάννης ο Χρυσόστομος» συγγραφέας: Ζωή Κανάβα, εκδ. Αρμός
13) «Ποια είναι η Μαίρη Κρίστμας ;» συγγραφέας: Αντώνης Παπαθεοδούλου, εικόνες Στίβεν Γουέστ, εκδ. Μίνωας
14) «Ο δρόμος που μας χώριζε» συγγραφέας: Λεία Χατζοπούλου - Καραβία , εκδ. Άγκυρα
15) «Ο ψεύτης παππούς» συγγραφέας: Άλκη Ζέη , εικόνες Φωτεινή Στεφανίδη, εκδ. Κέδρος

Τα βιολιά της χαράδρας στη Δράμα, το Βόλο και τα Φάρσαλα

Ζητώ συγνώμη για την ποιότητα των φωτογραφιών, θα τις αντικαταστήσω μόλις πάρω στα χέρια μου καλύτερες.

Στις 28 Νοεμβρίου τα Βιολιά της χαράδρας παρουσιάστηκαν στη Δράμα. Το ίδιο πρωί επισκέφτηκα ένα δημοτικό σχολείο και ένα γυμνάσιο όπου οι μαθητές είχαν εργαστεί πάνω στα βιβλία μου Η Βασιλική και η νεράιδα του νερού, Ο Αόρατος Πολ και Μια καρφίτσα και ένα αυτοκίνητο.

Τα βιολιά της χαράδρας παρουσιάστηκαν στο υπέροχο καφέ Ανώι που βρίσκεται σε κεντρικό πεζόδρομο της πόλης.

Την όλη εκδηλωση οργάνωσαν οι φίλοι μου Λίτσα Κορκώτσιου και Λευτέρης Γεωργιάδης, σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο Λυχνάρι και τις εκδόσεις Ψυχογιος. Ένα μεγάλο ευχαριστώ δε φτάνει για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη για την καταπληκτική βραδιά που πρόσφεραν σε μένα και τους 70 παρευρισκόμενους μέσα στους οποίους ήταν και κάποιοι γνωστοί μουπου είχα να τους δω χρόνια.

Ομιλητής η εκπαιδευτικός κ. Νίκη Δισλία και αφηγητής η κ. Δήμητρα Βαρλάμη Η Δέσποινα Καλανταρίδου τραγούδησε το τραγούδι του γάμου που αναφέρεται μέσα στο βιβλίο και οι υπόλοιποι έμειναν άφωνοι. Ο Σίμος Μπεϊνογλου με το βιολί του συνόδευσε τόσο το τραγούδι όσο και την αφήγηση, κρυμμένος πίσω από ένα παραβάν για να μεταδώσει καλύτερα την ατμόσφαιρα του βιβλίου.

Στο Βόλο η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής που παραχώρησε ο Πολιτιστικός οργανισμός του Δήμου. Διοργανωτές η Λέσχη Καρδιτσιωτών και η Ένωση Κυπρίων σε συνεργασία με τις εκδόσεις Ψυχογιός και το βιβλιοπωλείο Παιδεία.

Ο Χρυσούλης Λαμπέρης πρόεδρος της Λέσχης Καρδιτσιωτών συντόνιζε, ομιλητές ήταν ο Νίκος Γκιτσάκης, ο Γιάννης Τζήκας και ο πρόεδρος των Κυπρίων Αδάμος Μουζούρης. Κείμενα διάβασε η ηθοποιός Κατερίνα Αντωνακάκη.

Κι εδώ βρέθηκαν πολλοί φίλοι και γνωστοί.
Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Χρυσούλη Λαμπέρη και τον Αδάμο Μουζούρη γιατί η άψογη προετοιμασία έφερε μια άψογη βραδιά

Την Δευτέρα 15-12-2008 και ώρα 6.30 μ.μ έγινε παρουσίαση στα Φάρσαλαστην αίθουσα του Πολιτιστικού κέντρου. Για το βιβλίο μίλησε ο Απόστολος Καρναβάς Σχολικός Σύμβουλος ΠΕ και η Βάνα Ανθοπούλου, Υπεύθυνη Περιβ. Εκπαίδευσης και συγγραφέας.

Παγκόσμια ημέρα παιδιού

11η Δεκεμβρίου: Παγκόσμια μέρα παιδιού


Για να μην ξεχνάμε ότι όλα, όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν ανάγκη από:

αγάπη,
φροντίδα,
προστασία
και ασφάλεια.


Κάθε μέρα!

Λάφυρο καταστροφής

Η Λάρισα πρώτη φορά γνωρίζει τη βία σε τέτοιο βαθμό. Τράπεζες,καταστήματα, καφετέριες, φανάρια στο κέντρο καταστράφηκαν. Η λαίλαπα της καταστροφής βγήκε και έξω από το κέντρο έφτασε στην Ηρώων Πολυτεχνείου όπου στεγάζονται υποκαταστήματα τραπεζών.
Η φίλη και συνάδερφος Λίτσα Κοκάρα μου έστειλε τα παρακάτω κείμενο.

Το παγερό ξημέρωμα της Τρίτης στις 9 του Δεκέμβρη μας βρήκε σαστισμένους. Ψάχνουμε να βρούμε την απάντηση σ' αμέτρητα γιατί που παραμένουν αναπάντητα μέσα στην οδύνη του πόνου για το αμούστακο της νιότης βλαστάρι. Κι όσο προσπαθώ να γυρέψω δανεικό ένα αστέρι για να φωτίσει τη σκοτεινιά του νου μου αντί για το τύμπανο του Χριστουγεννιάτικου ύμνου καθηλώνει το τύμπανο της διμοιρίας των ματ που ηχεί υπόκωφα στην αδυνατισμένη ακοή και φράζει κάθε αισθητήρι στον ορυμαγδό της πυρπολημένης ψυχής. Που να'βρω χαραμάδας ηλιαχτίδα για να κτυπήσει η καρδιά με μέτρο και ρυθμό για το γοερό κλάμα της μάνας, για την ανέχεια του μεροκαματιάρη, για την ανεργία του νέου για..για..για..
Μπερδέυτηκα μέσα στα παρόντα των ποικίλων ήχων. Το βλέμμα μου πέφτει στην άκρη του χαλασμένου φαναριού. Ο ήλιος ανέτειλε και κάτι λαμπυρίζει. Ένα μικρό ενώτιο με μωβ χάντρες, μιας νέας... Ήταν στην πορεία. Έμεινε εκεί σαν λάφυρο της εμπόλεμης κατάστασης στην Ηρώων Πολυτεχνείου. Μου φωνάζει καθαρά:
Ένα το χελιδόνι αλλά η άνοιξη πικρή. Ξυπνήστε καλά!

Πενθώ

Πενθώ

Για τον Αλέξη

Για τις καταστροφές

Για τα χθεσινά μου όνειρα

Πενθώ για την κατάντια μας

Όστρακο στα μαλλιά. Μερκούριος Αυτζής.

Το έχουν εντάξει στη νεάνική λογοτεχνία. Αφορά σε εφήβους και ενήλικες.
Το «Όστρακο στα μαλλιά» του Μερκούριου Αυτζή είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Πριν γράψω ότι άλλο πρέπει να συγχαρώ το συγγραφέα για τη συγκέντρωση του υλικού που από ότι καταλαβαίνω πρέπει να του στοιχισε ιδιαίτερα σε κόπο και χρόνο. Τόσο τα ιστορικά γεγονότα στα οποία αναφέρεται, όσο και τα πραγματολογικά και γεωγραφικά στοιχεία δίνονται με συνέπεια και καθιστούν το έργο ανεκτίμητης αξίας, αφού μέσα από αυτό περνά ολόκληρη η ιστορία της Μακεδονίας από τη νεολιθική εποχή ως σήμερα. Προσωπικά θαυμάζω τους ανθρώπους που μπαίνουν σε βαθιά νερά, θαυμάζω το μεράκι τους, την υπευθυνότητα και την υπομονή. Φαντάζομαι ότι ο Μερκούριος Αυτζής διέθεσε παραπάνω από δυο χρόνια για τη συγκέντρωση του υλικού και τη μελέτη σχετικής βιβλιογραφίας, πριν ξεκινήσει τη μυθοπλασία. Το αποτέλεσμα εκλπηκτικό
Τέσσερις κοπέλες η Φίλιννα,η Βεριννώ, η Χρυσαυγή και η Αυγή κινούνται στον ίδιο χώρο αλλά σε τέσσερις διαφορετικές εποχές, Νεολιθική (5450π.Χ.), εποχή του Φιλίππου Β (360), Μακεδονικοί Αγώνες(1900) και συγχρονή. Κοινός συνδετικός κρίκος το θαλασσινό όστρακο. Η ζωή των τεσσάρων αυτών κοριτσιών αποδεικνύει ότι ίδια είναι τα βασικά θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους σ’ όλες τις εποχές. Σε άλλο επίπεδο ίσως αλλά ίδια.
Καθαρή γραφή, ιστορική εγκυρότητα, δυνατοί ήρωες, ζωντανές εικόνες χαρακτηρίζουν το βιβλίο, ένα βιβλίο που πρέπει να προστεθεί σε κάθε σχολική βιβλιοθήκη και θα μαγνητίσει τους αναγνώστες, μικρούς και μεγάλους.

Από το οπισθόφυλλο

Ένα θαλάσσιο όστρακο σημαδεύει άλλοτε με τραγικές συνέπειες κι άλλοτε καλότυχα τη ζωή τεσσάρων κοριτσιών που έζησαν στον ίδιο τόπο αλλά σε τελείως διαφορετικές ιστορικές εποχές. Η Φίλιννα, κορίτσι της νεολιθικής εποχής, η Βεριννώ, βοσκοπούλα στα χρόνια του Φιλίππου Β΄, η Χρυσαυγή, κόρη ψαρά στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα και η Αυγή, μια σύγχρονη κοπέλα, θα γνωρίσουν τα ερωτικά παιχνίδια, τις μάχες, τον πόλεμο, το μίσος, την αγάπη και τη δύναμη της μοίρας. Ένα μυθιστόρημα σπονδυλωτό που περιγράφει την καθημερινότητα στη Μακεδονία από τα Αρχαία Χρόνια μέχρι τις μέρες μας και υμνεί τη ζωή, τον έρωτα, αλλά και τον αγώνα για επιβίωση και πρόοδο.
Βιογραφικό
Ο ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ ΑΥΤΖΗΣ γεννήθηκε στην Ξεχασμένη Ημαθίας. Σπούδασε παιδαγωγικά και θέατρο. Μετεκπαιδεύτηκε σε θέματα γενικής αγωγής στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και είναι κάτοχος μάστερ λογοτεχνίας. Από το 1987 εργάζεται στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Την οχταετία 1997-2005 ασχολήθηκε με το παιδικό θέατρο ως εμψυχωτής στο θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Μάνδρας Αττικής. Το 1994 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία για παιδιά με το ανέκδοτο θεατρικό έργο "Αν τα παιδιά έχτιζαν το αύριο", κερδίζοντας εύφημη μνεία από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Συνολικά μέχρι τώρα έχει τιμηθεί τρεις φορές. Κείμενα του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, καθώς και στο βιβλίο "Η Γλώσσα μου" της τετάρτης τάξης του Δημοτικού. Μετέχει ενεργά στον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (Ελλ. Τμήμα της IBBY) από το 1998 και από το 2002 εκλέγεται ως σύμβουλος και έφορος στο Δ.Σ. αυτού.

Επισκεφτείτε το ιστολόγιο του συγγραφέα http://merkouriosaytzis.psichogios.gr/

Και επειδή έρχονται Χριστούγεννα προτείνω στα παιδιά και το νέο βιβλίο του Μερκούριου Αυτζή που έχει τον τίτλο «Τα Χριστούγεννα του Αλήτη». Το διάβασα στα παιδιά του σχολείου και το βρήκαν πολύ ενδιαφέρον.

Μέσα από μια τρυφερή ιστορία και μέσα στο γιορτινό κλίμα των ημερών προωθεί μυνήματα που αφορούν όλους.

Εύχομαι στον συνάδερφο Μερκούρη τον οποίο γνώρισα για λίγο το καλοκαίρι στην έκθεση Θεσσαλονίκης να είναι πάντα δημιουργικός και στα βιβλία του να είναι καλοτάξιδα.

Ο κονσερβοσυλλέκτης. Κυριάκος Μαργαρίτης

Από μέρες ήθελα να σας μιλήσω για ένα βιβλίο, ένα καινούριο βιβλίο υποτίθεται παιδικό. Λέω υποτίθεται γιατί εγώ το διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και το συνιστώ ανεπιφύλαχτα τόσο σε παιδιά άνω των δώδεκα όσο και σε μεγάλους.

Ο Κυριάκος Μαργαρίτης έχει την ηλικία των γιών μου. Είναι το άτομο που στα χρόνια που έρχονται θα μας απασχολήσει όλους, μικρούς και μεγάλους, αφού το ταλέντο του είναι έμφυτο και δεδομένο και το μέλλον εμπρός του. Διαβάστε το βιογραφικό του και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Βιογραφικό
Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ γεννήθηκε στην Κύπρο το 1982. Είναι πτυχιούχος κλασικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το μυθιστόρημά του Ο ΓΙΩΡΚΗΣ Ο ΚΑΡΠΑΣΙΤΗΣ τιμήθηκε με έπαινο από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά το 1998, ενώ η συλλογή διηγημάτων του με τίτλο ΜΙΚΡΟΙ ΕΡΩΤΙΚΟΙ ΘΡΗΝΟΙ απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη για το 2002 στην Κύπρο. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του Ο ΚΟΝΣΕΡΒΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ, Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΚΟΡΠΙΟΥ, Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΛΕΔΟ, που έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Νεανικής Λογοτεχνίας Κύπρου, ήταν στη βραχεία λίστα των υποψήφιων για το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Μυθιστορήματος στην Ελλάδα και κέρδισε Εύφημη Μνεία Αστυνομικού Μυθιστορήματος από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΒΟΥΡΚΟΛΑΚΑ, ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΣΕΝΤΟΝΙΩΝ (Α΄ Βραβείο Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου) και Ο ΤΕΝΕΚΕΔΕΝΙΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ, ενώ ετοιμάζονται και άλλα βιβλία του συγγραφέα.
Επισκεφτείτε το ιστολόγιο του συγγραφέα http://margaritis.psichogios.gr/

Είχα διαβάσει Τη Συμμορία του Τολέδο και Το χωριό των σεντονιών, είχα ακούσει στην εκδήλωση της ΓΣΛ πέρυσι τέτοιο καιρό την κριτική που του έκαναν για τον Κονσερβοσυλλέκτη (βραβεύτηκε εκείνη την ημέρα) και περίμενα την έκδοσή του. Πρωτότυπη σύλληψη για ένα καυτό θέμα, εκείνο της αποδοχής της διαφορετικότητας, τρυφερή αφήγηση, πλοκή που μαγνητίζει, ρέουσα γραφή και άψογη χρήση της νεοελληνικής γλώσσας. Ο Πιμ ο κονσερβοσυλλέκτης, χαρακτήρας που σε δένει από την πρώτη στιγμή, η παρέα των νεαρών άτομα που αντικατοπρίζουν την πραγματικότητα με την αδιαφορία και τη σκληρότητα της εφηβείας στην ανάγκη για επιβεβαίωση, η κοινωνία του χωριού προσηλωμένη στο προσωπικό συμφέρον. Ο εφηβικός έρωτας, αυτός που μπορεί να αγγίξει «περιθωριακούς» και «καθωσπρέπει» γίνεται κινητήρια δύναμη για δημιουργία αλλά και αρχή της καταστροφής.

Ο χώρος που εξελίσσεται ο μύθος μια κωμόπολη της Στερεάς Ελλάδας, ενδεχομένως φανταστική, δεν είμαι καλή στη γεωγραφία. Ο χρόνος αφορά μόνο δύο μέρες του Γενάρη του 1997. Δίνεται συγκεκριμένο περιστατικό από τη ζωή του Πιμ και αφήνεται κατά κάποιο τρόπο ανοιχτή η πορεία της ζωής του μετά από το περιστατικό αυτό.

Είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει και εύχομαι στον Κυριάκο δύναμη για να συνεχίσει, επειδή η λογοτεχνία τον χρειάζεται.

Από το οπισθόφυλλο

Ο νεαρός Πιμ ήταν ένας πολύ συνηθισμένος ασυνήθιστος τύπος. Στα δεκάξι του ζούσε ολομόναχος σε ένα εγκαταλειμμένο αρχοντικό σπίτι, έφτιαχνε μουσική και την έβαζε σε κονσερβοκούτια. Δε μιλούσε πολύ. Κι όταν μιλούσε, έλεγε ξανά και ξανά τις λίγες λέξεις που ήξερε. Μέχρι που ερωτεύτηκε και έμαθε κι άλλη μια λέξη που σύντομα έγινε η αγαπημένη του. Ήταν η λέξη Νανά. Κι επειδή ο Πιμ είχε μάθει να φτιάχνει μουσική για ό,τι αγαπούσε, αποφάσισε να φτιάξει μουσική για τη Νανά. Πήρε ένα σαρδελοκούτι, το μεταμόρφωσε με μαεστρία και αποφάσισε να της το χαρίσει. Και τότε, ο κόσμος του ήρθε τα πάνω κάτω… Ένα μυθιστόρημα για τη διαφορετικότητα και την αγάπη, για όλα όσα χωρίζουν και ενώνουν τους ανθρώπους.

Παρουσίαση του βιβλίου μου «Ο Αόρατος Πολ» στο ιστολόγιο της Τέρα Άμου

Αφού δεν το έκανα εγώ.το έκανε ο Νίκος Διακογιάννης ο συγγραφέας του βιβλίου Τέρα άμμου στο ομώνυμο ιστολόγιο. Δείτε πρώτα εδώ δίπλα το βίντεο που ετοίμασε αφού δεν κατάφερα να το βάλω στην ανάρτηση.

Τον ευχαριστώ πολύ και του εύχομαι κάθε επιτυχία
Από το
http://tera-amou.pblogs.gr/

Ο Αόρατος Πολ, Γιώτα Φώτου

Σήμερα, για δεύτερη φορά, περνάει από το ιστολόγιό μας η συγγραφέας Γιώτα Φώτου, και θα μιλήσουμε για το βιβλίο "Ο Αόρατος Πολ, που ανήκει στη σειρά της λογοτεχνίας για παιδιά και κυκλοφορείται υπό τη στέγη των εκδόσεων Ψυχογιός, Γιορτές έρχονται, όλοι λίγο πολύ θα περάσουμε από ένα βιβλιοπωλείο, οπότε όσοι βιβλιόφιλοι νονοί, θείοι και γονείς σπεύσατε (αρχές Δεκέμβρη το ιστολόγιο θα προτείνει είκοσι τίτλους για παιδιά από 6 έως 12 ετών). Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε ακόμη ένα βιβλίο της συγγραφέως.

Η ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ γεννήθηκε στο Δροσάτο Καρδίτσας και μεγάλωσε στη Λάρισα όπου σπούδασε αρχικά στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Στη συνέχεια συμπλήρωσε τις σπουδές της στο ΑΠΘ και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Μένει και σήμερα στη Λάρισα όπου εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών αγοριών. Από το 2002 εκδίδονται βιβλία της που αφορούν στην παιδική και εφηβική λογοτεχνία. Δύο από αυτά. Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛ και ΜΙΑ ΚΑΡΦΙΤΣΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ βραβεύτηκαν από τη Γ.Λ.Σ., ενώ το πρώτο επιλέχθηκε στα δεκαπέντε επικρατέστερα για τα κρατικά βραβεία του 2006. ΤΑ ΒΙΟΛΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΔΡΑΣ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα για ενηλίκους, η υπόθεση του οποίου εκτυλίσσεται στον τόπο καταγωγής της, γεγονός το οποίο την ώθησε, κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου, να προσεγγίσει τις ρίζες της και να αντλήσει από αυτές.

Εξώφυλλο: Έντονα χρώματα, θεματική που εμπεριέχει τόσο το συναίσθημα ενός παιδιού μεταναστών σε μια ξένη χώρα όσο και ορισμένες στιγμές από τη ζωή του σ' αυτήν. Η συνύπαρξη πολυκατοικιών και παλιότερων δειγμάτων αρχιτεκτονικής ενδυναμώνουν το μήνυμα που θέλει να περάσει το βιβλίο.
Τίτλος: Το επίθετο "αόρατος", γραμμένο με κεφαλαίο δηλώνει ότι η λέξη έχει ουσιαστικοποιηθεί. Από μόνη της φέρνει στο μυαλό το έργο "Ο αόρατος άνθρωπος", οπότε έχει κεντρίσει άμεσα τον αναγνώστη που το κρατά ανά χείρας. Όσο για την ορθογραφία του ξένου ονόματος "Πολ" με όμικρον και όχι με ωμέγα, όπως θα περιμέναμε εμείς οι κάπως παλαιότεροι, μην εκπλήσσεστε. (Πλείστες άλλες λέξεις, ακόμη και ελληνικές, έχουν υποστεί αλλαγές σε σημείο να μη ξέρουμε ούτε εμείς οι δάσκαλοι τι να πούμε στα παιδιά!)
βιβλίο - αντικείμενο: Οι εκδόσεις Ψυχογιός επιλέγουν λευκότερο χαρτί για τη σειρά της παιδικής λογοτεχνίας κι έχουν δώσει το όνομα ενός φρούτου σε κάθε ηλικιακή ομάδα όπου απευθύνονται: φραουλίτσα, βατόμουρο, λωτός, ξινόμηλο. Το συγκεκριμένο βιβλίο ανήκει στην τελευταία κατηγορία και απευθύνεται σε αναγνώστες από 11 ετών και άνω. Η εικονογράφηση συναντάται σε λίγες μόνο σελίδες και είναι ασπρόμαυρη με απλές, λιτές γραμμές, θα έλεγε κανείς σε σημείο να προσομοιάζει με εκείνη ενός παιδιού των πρώτων τάξεων του Γυμνασίου
βιβλίο - κείμενο: μεγαλογράμματη, "στρογγυλή" γραμματοσειρά, ξεκούραστη, χωρίς αρχιγράμματα στην αρχή κάθε κεφαλαίου.
αφιερώνεται: στον Παύλο.
τιμή: 5 :o) 8.00 ευρώ (όμως με την έκπτωση 10% στα μεγάλα βιβλιοπωλεία πέφτει στα 7.20). σελίδες 175.
Σ τ α Ε ν δ ό τ ε ρ α Τ η ς Γ ρ α φ ή ς
Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος είναι ο Αλ, ένα παιδί περίπου δέκα ετών από την Αλβανία που έρχεται, όπως χιλιάδες άλλοι, στην πατρίδα μας για να βρει μια καλύτερη ζωή. Το βιβλίο ανοίγει με σκηνές από την παιδική ηλικία τουτ Άλ, εικόνες οικογενειακής ευτυχίας μέσα σε μουντές, φτωχικές πόλεις και κωμοπόλεις της γείτονος. Διάχυτη όμως είναι η ανεμελιά, η χαρά που δε χρειάζεται υλικά μέσα για να φτάσει στο ζενίθ της. Αρκεί μια μηλιά στον κήπο, η γιαγιά Ρόζα, δυο καλοί φίλοι, δυο κατσικάκια και μερικές κότες. Η σκηνή μάλιστα όπου ο αναγνώστης μαθαίνει για το σπιτάκι με τα λουλούδια και το νάιλον που τοποθετούσαν από επάνω σαν στέγη είναι ιδιαίτερα φορτισμένη, προσφέρει αυτομάτως και δικές μας αναδρομές στα χρόνια που αλωνίζαμε τις γειτονιές και είχαμε πάντα έναν ιππότη πρόχειρο στο τσεπάκι μας και μια πριγκίπισσα αιχμάλωτη ενός κακού δράκου.
Πρώτος σταθμός για τον Αλ και την οικογένεια του είναι το χωριό Καλή κοντά στην Έδεσσα, όπου θα φοιτήσει σε τμήμα ένταξης προκειμένου να μάθει όσο το δυνατόν αρτιότερα την ελληνική γλώσσα και να μπορέσει έπειτα να παρακολουθήσει ως κανονικό πλέον μέλος την ύλη της τετάρτης τάξης του Δημοτικού. Εκεί θα συναντήσειέναν καλό δάσκαλο και σε διάστημα τριών περίπου μηνών η πρόοδος του παιδιού είναι σημαντική. Τότε όμως είναι η περίοδος που τον πληροφορεί ο πατέρας του ότι θα πρέπει να μετακομίσουν και να πάνε στη Λάρισα, όπου οι συνθήκες ζωής τους θα βελτιωθούν. Στη Λάρισα αρχίζει να γκρεμίζεται σιγά σιγά ο κόσμος που ο Άλ είχε ήδη φτιάξει μες στο μυαλό του για το τι είναι νέα αυτή πατρίδα και ποιοι την κατοικούν. Στο σχολείο η δασκάλα είναι στρυφνή και αδιάφορη προς το νέο μαθητή, τα παιδιά δεν τον αποδέχονται, οι πρώτοι γονείς επισκέπτονται το σχολείο και υποδεικνύουν εκείνοι με ποιο μαθητή θα καθήσει το δικό τους παιδί.
Ο Αλ δεν το βάζει κάτω. Παρουσιάζεται από τη συγγραφέα σαν η ιδανική μορφή ενός παιδιού που παλεύει, έχοντας ανεξάντλητες πηγές θάρρους και υπομονής, σε σημείο να απορεί ο αναγνώστης με την ωριμότητα αυτή σε μια τέτοια ηλικία. Δεν είναι παρά λίγο καιρό μετά όταν ο Αλ, απογοητευμένος και κατηγορούμενος από τους συμμαθητές του για κλοπή, απαξιώνει ό, τι μέχρι πρότινος του έδινε χαρά, παραμελεί τα μαθήματά του και μένει μες στην τάξη αμέτοχος, κοιτάζοντας απλώς τον μεγάλο χάρτη της Ευρώπης. Εκεί ταξιδεύει νοερά, μαθαίνει όλες τις χώρες και τις πρωτεύουσες και τότε κάνει την εμφάνησή του ο Πολ, ένα παιδί συνομήλικο από την Πολωνία. Ποιος όμως είναι εν τέλει αυτός ο Πολ; Τι σχέση θα αναπτύξει με τον Αλ και πώς θα τον βοηθήσει σε σημείο που ούτε κι εκείνος θα το φανταζόταν; Και γιατί μια μέρα εντελώς απροειδοποίητα εξαφανίζεται;Οι σκηνές της τάξης, η κατηγορία για κλοπή, τα πόδια των περαστικών που διακρίνονται από το ημιυπόγειο, η συμμετοχή στους αγώνες δρόμου και η αποκάλυψη για τον Πολ θα σας καθηλώσουν!
Όλα αυτά θα τα ανακαλύψετε κι εσείς διαβάζοντας αυτό το βιβλίο.
Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο

Ο μικρός Αλ, ένα παιδί από την Αλβανία, φεύγει από την πατρίδα του και έρχεται να ζήσει με τους γονείς του στην Ελλάδα. Τα όνειρα και οι προσδοκίες του όμως γρήγορα γκρεμίζονται όταν αντιμετωπίζει την απόρριψη και την αδιαφορία των συμμαθητών και της δασκάλας του. Μόνος και απογοητευμένος, εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια να ενταχθεί στο νέο περιβάλλον ώσπου γνωρίζει ένα νέο φίλο, τον Πολ. Ποιος είναι όμως αυτός ο μυστηριώδης φίλος; Πού μένει; Γιατί δεν του δίνει κανείς σημασία εκτός από τον Αλ; Γιατί εξαφανίζεται έτσι ξαφνικά; Ένα θαυμάσιο μυθιστόρημα για τη διαφορετικότητα και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Η πρώτη σελίδα του βιβλίου

Ένα από τα σκίτσα για τα γενέθλια του Αλ

Το εξώφυλλο σε καλειδοσκόπιο


Δείτε ολα τα βιβλία της συγγραφέως κάνοντας κλικ εδώ http://www.greekbooks.gr/web/main/results.aspx?title=%C3%83%C3%89%C3%99%C3%94%C3%81%20%C3%96%C3%99%C3%94%C3%8F%C3%95
Δείτε την βιβλιοπαρούσιαση για τα βιολιά της χαράδρας που έγινε από αυτό το ιστολόγιο κάνοντας κλικ εδώ http://tera-amou.pblogs.gr/2008/08/ta-biolia-ths-haradras.html



ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟ ΝΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ

Έσωσε τη ζωή της.

Το παρακάτω κείμενο και τη φωτογραφία μου τα έστειλε πριν λίγο καιρό η συνονόματη Γιώτα, την οποία γνώρισα μέσα από το ιστολόγιο. Την ευχαριστώ πολύ.

Aυτή είναι έγκυος κι αυτός την έσωσε από μια φωτιά, βγάζοντάς την στην πίσω αυλή. Μετά συνέχισε να πολεμά τη φωτιά.
Όταν έσβησε τη φωτιά, αυτός κάθισε να πάρει μιαν ανάσα.Ένας φωτογράφος, από εφημερίδα της Ν. Καρολίνα, την είδε να στέκει σε μια απόσταση και να κοιτά τον πυροσβέστη.Μετά, τη βλέπει να πηγαίνει κατευθείαν προς τον πυροσβέστη κι ο φωτογράφος απορεί τι θα κάνει.Σηκώνει την κάμερα τη στιγμή που αυτή πήγε κοντά στον κουρασμένο άντρα, που είχε σώσει την ίδια και τα αγέννητα παιδιά της, και τον φίλησε.

Τώρα, δείτε τη φωτογραφία και απολαύστε το φιλί.

Οι άνθρωποι λέμε ότι τα ζώα είναι κουτά!

Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς

Πήραμε πάλι τα βουνά κι αυτό το σαββατοκύριακο. Εφτά ζευγάρια φίλοι από παλιά. Η εκδρομή κανονίστηκε πολύ εύκολα. Όλοι τους (ζευγάρια μέσης ηλικίας) δεν είχαν πλέον υποχρεώσεις που να τους δεσμεύουν και να τους εμποδίζουν. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΦΥΓΑΝ. Κι αυτό ήταν το θέμα που κυριαρχούσε. Ανασύρθηκαν μνήμες από τα προηγούμενα χρόνια, τότε που όλοι μας παίρναμε τα παιδιά μαζί μας, τότε που μας απασχολούσε η σχολική τους επίδοση, οι εξωσχολικές τους δραστηριότητες, οι φίλοι, η συμπεριφορά τους. Τότε που όλοι τρέχαμε αγχωμένοι, ψάχνοντας μια στιγμή προσωπικής ελευθερίας, μια δυνατότητα απόδρασης.
Τότε που δεν καταλαβαίναμε ότι ήταν μαγικές εκείνες οι στιγμές που τα παίρναμε αγκαλιά στο κρεβάτι να τα κοιμίσουμε, τότε που αγανακτούσαμε απέναντι στις χιλιάδες ερωτήσεις τους.
Ήταν τότε που αγωνιζόμασταν να κτίσουμε τα σπίτια μας, να εδραιωθούμε στη δουλειά, να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον… Νάτο το μέλλον! Τα σπίτια μας, τα εξοχικά μας μεγάλα και άδεια. Η δουλειά πλέον τακτοποιημένη.
Ναι! Αδειάζει ξαφνικά η φωλιά! Η κούραση, οι υποχρεώσεις, δεν σ’ αφήνουν να δεις ότι έρχεται πολύ γρήγορα η στιγμή που το ζευγάρι θα μείνει μόνο. Και το σύνδρομο της άδειας φωλιάς φέρνει θλίψη, κατάθλιψη μερικές φορές, απογοήτευση! Έχει και θετικά στοιχεία βέβαια αυτά όμως συνήθως στο πρώτο διάστημα δεν φαίνονται.
Οι λάθος συμπεριφορές έχουν δυο κατευθύνσεις. Οι γονείς ενδέχεται να γίνουν φορτικοί στα παιδιά (απανωτά τηλέφωνα, έλεγχος, καταπίεση, υπερπροστασία) ή να επιδωθούν μετά μανίας σ’ όλα όσα τα προηγούμενα χρόνια στερήθηκαν (αυτό δεν είναι κακό για τους ίδιους, αρκεί τα παιδιά να μην λάβουν λάθος μηνύματα και νοιώσουν ξαφνικά ότι έχουν εγκαταληφθεί). Όλα θέλουν μέτρο!
Οι ειδικοί λένε ότι είναι μια κρίσιμη περίοδος για το ζευγάρι.
Οι συζυγικές σχέσεις που για ολόκληρα χρόνια κινούνταν γύρω από το ρόλο μητέρας – πατέρα τώρα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, να ενδυναμώσουν, να έρθουν στην επιφάνεια κοινά σημεία, να αναπτυχθούν προσωπικά ενδιαφέροντα. Η μοναξιά καραδοκεί κι ας έχουν μείνει δύο στο σπίτι!
Το παρακάτω κείμενο το είχα γράψει όταν έφυγε ο πρώτος γιος μου. Είχε δημοσιευτεί στο λογοτεχνικό ημερολόγιο της Γ.Λ.Σ. Γιατί όσο ψύχραιμη κι αν το παίζω με άγγιξε και μένα το σύνδρομο της άδειας φωλιάς, έπιασα τον εαυτό μου να αγωνίζεται να διώξει το δάκρυ που άδικα και αναίτια ήρθε στα μάτια μου κάποιες φορές καθώς τριγυρνώ στις άδειες, τακτοποιημένες πλέον στην τρίχα κρεβατοκάμαρες, όπου παλιά γινόταν χαμός γεμάτες από τις φωνές και τα γέλια των τριών αγοριών μου. Εκείνα άνοιξαν φτερά και πέταξαν. Αυτό ήθελα, αυτός ήταν ο στόχος χρόνων. Να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να απογαλακτοποιηθούν. Αλλά πώς να το κάνουμε, μάνα ελληνίδα είμαι κι εγώ!


ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΠΩ
Ξεκίνησα να ’ρθω να σου δώσω τις λέξεις που σου μάζευα από τότε που ήσουν μωρό στην κούνια. Τόσο καιρό τις έντυνα, τις στόλιζα... Έπρεπε να το είχα κάνει πριν μπουν ανάμεσά μας τόσα χιλιόμετρα!
Ήρθα και πέρασα έντεκα μέρες καθαρίζοντας το πεντακάθαρο σπίτισου, παρακολουθώντας το διάβασμά σου, μελετώντας τους φίλους σου, χωρίς να μιλάω... Έψαχνα στα τυφλά να βρω την πόρτα της σκέψης σου. Δε σου ζήτησα να μου την ανοίξεις! Σε καμάρωνα, αλλά δεν στο είπα!
Κι όταν χρειάστηκε να φύγω έχασα την πτήση μου. Δεκαπέντε ώρες αναμονής, σε ένα αεροδρόμιο μιας ξένης χώρας, διακόσια χιλιόμετρα μακριά από το πανεπιστήμιό σου. Λίγα σε σχέση με εκείνα που θα μας χωρίζουν αύριο, πολλά για να ξαναγυρίσω εκεί, μονο για κάποιες λέξεις... Και εκείνο το αναθεματισμένο τραγούδι κολλημένο στο μυαλό μου...
«Αχ! Εγώ ήμουνα που το ’στειλα, τζιβαέρι μου, με θελημα δικό μου ...»
Γιε μου, όταν κόβεται ο ομφάλιος λώρος, είναι και για τους δυο επώδυνο αλλά αναγκαίο. Δε σε προετοίμασα... Είσαι όμως δυνατός, τα καταφέρνεις, μου το απέδειξες αυτές τις μέρες...
Εμφανίστηκες μπροστά μου, λίγα λεπτά πριν να επιβιβαστώ τελικά στο αεροπλάνο. Έμαθες από τρίτους για την καθυστέρηση του ταξιδιού μου και έτρεξες.
-Είπα μήπως χρειάζεσαι συνάλλαγμα! είπες.
Δέχτηκα λίγα χρήματα... Γιαυτό δεν ήρθες; Έπιασες το χέρι μου και το έσφιξες δυο τρεις φορές ρυθμικά.Έκανα το ίδιο.
Χρόνια πριν τότε που ήσουν μικρούλης, με είχες ρωτήσει γιατί σφίγγω κάθε τόσο το χεράκι σου όταν το κρατάω.
- Γιατί σ’ αγαπάω, είχα απαντήσει.
Ήταν το μόνο που κατάφερα να σου πω δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια!

Γιώτα Φώτου
Για το λογοτεχνικό ημερολόγιο της ΓΛΣ 2006 με γενικό τίτλο ΚΙ ΕΙΧΑ ΤΟΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά - Αγγελική Βαρελά

Δεν είμαι από τα άτομα που σχεδίαζαν ή ονειρεύονταν να γίνουν συγγραφείς. Δεν υπήρχε τέτοια σκέψη στο μυαλό μου. Δασκάλα ήθελα από πολύ μικρή να γίνω, δασκάλα έγινα. Οι σπουδές που έκανα στη συνέχεια σχετικές με τα παιδαγωγικά ήταν, για να μπορώ να είμαι πιο συνεπής στο επάγγελμά μου. Το πρώτο μου βιβλίο ήταν θεωρητικό και αφορούσε στη διαπολιτισμική εκπαίδευση.


Το 2002 με παρότρυναν οι δικοί μου να στείλω μια από τις ιστορίες που έλεγα μέσα στην τάξη σε εκδοτικό οίκο. Ήμουν πολύ τυχερή γιατί το δέχτηκαν αμέσως. Το πρώτο μου λογοτεχνικό βιβλίο «Το Α του Άγγελου» απευθυνόταν σε μικρά παιδιά και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη. Η χαρά μου θυμάμαι ήταν μεγάλη, αλλά δεν ήξερα αν πρέπει να συνεχίσω. Η έκδοση του βιβλίου δε σήμαινε αναγκαστικά ότι είχα ικανότητες. Όλοι ξέρουμε ότι οι εκδοτικοί οίκοι έχουν τα δικά τους κριτήρια. Ήθελα τη γνώμη ειδικών και ένα τρόπο έβλεπα να την έχω. Το διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Έστειλα λοιπόν ένα μυθιστόρημα που είχε τον τίτλο Ο Αόρατος Πολ, ελπίζοντας σε μια ρεαλιστική κριτική. Είχα ακούσει ότι όλα τα κείμενα που στέλνονται κρίνονται και παίρνουν παρατηρήσεις από πρόσωπα που έχουν ιστορία στον χώρο αυτό. Εκεί στόχευα, δεν περίμενα διάκριση. Ήθελα να ξέρω αν πρέπει να συνεχίσω να γράφω ή όχι. Ο Αόρατος Πολ πήρε το βραβείο εκείνη τη χρονιά.

Αθλοθέτης του διαγωνισμού ήταν οι εκδόσεις Ψυχογιός, είχα λοιπόν την υποχρέωση να εκδώσω το βιβλίο μου εκεί. Έτσι βρέθηκα στις εκδόσεις αυτές και αισθάνομαι πολύ τυχερη γιαυτό.
Συμμετείχα ακόμα μια φορά στο διαγωνισμό. Το βιβλίο μου με τίτλο Μια καρφίτσα και δυο αυτοκίνητα βραβεύτηκε επίσης. Στο μεταξύ η συνεργασία μου με τον Ψυχογιό έφερε κι άλλα βιβλία.

Θέλω λοιπόν να αφιερώσω τη σημερινή μου ανάρτηση στη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά αφού ότι με τη δική της ενθάρρυνση συνέχισα να γράφω. Πρέπει να ομολογήσω ότι μέσα από το γράψιμο και μέσα από την εκδοση των βιβλίων πήρα πολλές χαρές.


Η Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά από το 1955 έχει προσφέρει πάρα πολλλά στην παιδική λογοτεχνία . Τόσο με τους ετήσιους διαγωνισμούς όσο και με τις υπόλοιπες δραστηριότητες συνέβαλε ώστε το παιδικό βιβλίο να αποκτήσει μια καθαρά ελληνική ταυτότητα. Πολλοί από τους μεγάλους έλληνες συγγραφείς ξεπήδησαν μέσα από εκείνη. Σήμερα με την εθελοντική εργασία των μελών της αγωνίζεται να κρατήσει την ποιότητα του παιδικού βιβλίου όσο το δυνατόν ψηλότερα.

Για πολλά χρόνια ψυχή της συντροφιάς υπήρξε η αείμνηστος Τατιάνα Σταύρου. Τη σκυτάλη στη συνέχεια πήρε η αγαπημένη πολλών παιδιών Αγγελική Βαρελά.

Εφόσον έγινα και εγώ μέλος, γνώρισα καλά την Αγγελική Βαρελά, την οποία μέχρι τότε ήξερα μόνο μέσα από τα βιβλία της και αισθάνομαι υπερήφανη που με τιμά πλέον με τη φιλία της. Θαυμάζω τα βιβλία της, θαυμάζω τις γνώσεις της, την γλυκύτητα και την ηρεμία της αλλά δύο στοιχεία του χαρακτήρα της με αφήνουν άφωνη: η αγάπη της για αυτό που κάνει και η ενεργητικότητά της. Φέτος η Αγγελική Βαρελά, λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων αναγκάζεται να αφήσει τη θέση του προέδρου στο διοικητικό συμβούλιο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Εγώ όμως ξέρω ότι ποτέ δεν θα αφήσει τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Ξέρω ότι θα κάνει ότι μπορεί από άλλη θέση.
Της εύχομαι δύναμη, οικογενειακή και προσωπική ευτυχία και δημιουργικότητα.


Εύχομαι επίσης καλή επιτυχία στο νέο διοικητικό συμβούλιο που προέκυψε από τις αρχαιρεσίες των τελευταίων ημερών με την ευχή να συνεχίσουν επάξια το έργο που παρέλαβαν.

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται

Τα σχολεία άνοιξαν για τα καλά. Τετρακόσια πενήντα παιδιά έφτασαν στο σχολικό συγκρότημα όπου εργάζομαι σα διευθύντρια, φορτωμένα με εικόνες καλοκαιρινές. Το καθένα θέλει να καταθέσει τις εντυπώσεις του, τα βιώματά του, τις ανησυχίες του.

- Να τις γράψετε, τους είπαν οι δάσκαλοι .
Πήραν εκείνα μολύβι και χαρτί και εκτονώθηκαν (ο λόγος το λέει ότι εκτονώθηκαν).

Η Τάνια είναι 7 χρονών. Πέρυσι έμαθε να γράφει και να διαβάζει. Φέτος πηγαίνει στη δευτέρα δημοτικού. Ήρθε σήμερα στο γραφείο και μου χάρισε το κείμενο που έγραψε στην τάξη της.
Δεν θέλω να κάνω σχόλια, θα ήθελα να τα κάνετε εσείς λαμβάνοντας υπόψην την ηλικία. Δυστυχώς είχε γράψει με μολύβι, άρα δεν μπορώ να το σκανάρω για να δείτε ένα άψογο και ορθογραφημένο γραπτό. Εγώ της εύχομαι να ζει πάντα συναρπαστικά καλοκαίρια που θα την κάνουν να αισθάνεται κυρία της θάλασσας και θα της εξασφαλίζουν μαγικούς τρόπους έκφρασης και δημιουργικότητας.


Μια γοργόνα στα νερά

Μια μέρα ήμουν στη θάλασσα και κάπoια στιγμή, όταν έκανα βουτιά, βρήκα λέπια από γοργόνα.
Ακολούθησα τα κύματα και πάνω σε 'εναν βράχο είδα μια γοργόνα. Ήταν πανέμορφη με ξανθά μαλλιά, μια χρυσή ουρά και με κοιτούσε παράξενα. Ξαφνικά ένοιωσα τα πόδια μου να ενώνονται, τα κοίταξα και δεν υπήρχαν! Eίχα αποκτήσει ουρά γοργόνας!!!
Πήγα κοντά της και τη ρώτησα πώς τη λένε. Μου είπε Σίλια και χαμογέλασε. Με ξενάγησε στο βυθό της θάλασσας, στο δάσος με τα κοράλια, στην πανέμορφη σπηλιά και σε άλλα πολλά μέρη. Μου έδειξε το καινούριο μου γοργονόσπιτο. Για κρεβάτι είχε ένα φύλλο και για μαξιλάρι ένα πέταλο.
Από τότε μένω μόνιμα εκεί.


Τάνια Αντωνιάδου

Τάξη:Β1

Εδώ είμαστε πάλι! Παρουσίαση του βιβλίου μου στο ιστολόγιο Τέρα Άμου

Φίλοι μου οι διακοπές για μένα τέλος. Τέλος τα μπάνια, τα ταξίδια, η θερινή μου διαμονή στο βουνό.
Επείδή υποθέτω ότι και οι δικές σας διακοπές τελείωσαν νομίζω ότι μπορώ να σας ευχηθώ ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ. Ελπίζω να ξεκουραστήκατε και να έχετε πάρει δυνάμεις για τη χρονιά που έρχεται.
Eπέστρεψα λοιπόν στη Λάρισα και έχω λόγους να είμαι χαρούμενη αφού με περίμεναν ευχάριστες εκπλήξεις.
Πρώτα από όλα ο καιρός δρόσισε. Η Λάρισα με την υγρασία και τους 40 βαθμούς θα ήταν ανυπόφορη.
Δεύτερον, ο τρίτος μου γιος πέρασε σε ΤΕΙ της Λάρισας στην ειδικότητα που ήθελε. Προτιμούσε το Πολυτεχνείο, αλλά δεύτερη φορά εξετάσεις δεν υποφέρονται. Είναι ενθουσιασμένος και αυτός και όλη η οικογένεια. Είμαστε όλοι της φιλοσοφίας ότι καλύτερα τα παιδιά να σπουδάζουν στον κλάδο που τους ενδιαφέρει κι ας είναι και σε ΤΕΙ παρά σε σχολή ΑΕΙ άσχετη απλά επειδή συγκεντρώνουν τα μόρια. Και αφού δεν έχω τέταρτο γιο, τέλος για το σπίτι μου οι πανελλήνιες. Σκέφτηκα να αφιερώσω μια ολόκληρη ανάρτηση για τα χάλια των εξετάσεων αλλά είπα να μην αρχίσω με γκρίνιες. Εξάλλου όλοι τα ξέρετε αυτά.

Το τρίτο ευχάριστο που με περίμενε ήταν η ανάρτηση του Νίκου Διακογιάννη συγγραφέα του βιβλίου με τίτλοΤέρα Άμου στο ομώνυμο ιστολόγιό του. Τον ευχαριστώ από καρδιάς για όσα έγραψε. Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Νίκος Διακογιάννης μένει στη Νίσυρο και έχει το πιο ενημερωμένο ιστολόγιο που έχω συναντήσει σε θέματα λογοτεχνίας και γενικότερα πολιτισμού.
Αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο Τέρα Άμου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός, σας το συνιστώ σαν την τέλεια επιλογή για το κλείσιμο του καλοκαιριού. Περισσότερες πληροφορίες και γνώμες αναγνωστών θα βρείτε στο ομώνυμο ιστολόγιο. Αν δεν το έχετε επισκεφτεί κάντε το τώρα. Πιστέψτε με αξίζει τον κόπο. http://tera-amou.pblogs.gr/
Παρακάτω μπορείτε να δείτε όσα έγραψε ο Νίκος Διακογιάννης για τα βιολιά της χαράδρας.


Τα βιολιά της χαράδρας
Παρασκευή, 29 Αυγούστου 2008 5:59 μμ
Και να που έφθασε η στιγμή να σας παρουσιάσω ένα ακόμη βιβλίο που μου κράτησε συντροφιά τούτο το καλοκαίρι. Η συγγραφέας του, Γιώτα Φώτου, η οποία μάς χάρισε πριν λίγες μέρες ένα κείμενο ειδικά γραμμένο για το ιστολόγιο, μας συστήνεται στο χώρο της λογοτεχνίας για ενηλίκους με "Τα βιολιά της χαράδρας". Τι πιο όμορφο και ποιητικό, θα πείτε. Κι έχετε απόλυτο δίκιο!
Πέραν του εξωφύλλου και του τίτλου που είναι από μόνα τους στοιχεία ικανά να προσελκύσουν τον αναγνώστη, το βιβλίο αυτό είναι το όχημα που έφερε πιο κοντά μας τη συγγραφέα. Χρόνια στο χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά, "έπρεπε" να κάνει όσο το δυνατόν πιο ομαλό το ταξίδι της στη χώρα των ενηλίκων. Τι σκέφτηκε λοιπόν; Να πάρει το ύφος των παραμυθιών, στοιχεία από την ελληνική ιστορία μετά την Επανάσταση του 1821, και να θέσει πολύ πετυχημένα τη συνομιλία μεταξύ του παρόντος και παρελθόντος!
Το βιβλίο είναι γραμμένο με ύφος λυρικό στα ζυγά κεφάλαια και πιο σύγχρονο στα μονά κεφάλαια, όπου κι εδράζεται η κυρίως ιστορία με πρωταγωνίστριες δυο φιλενάδες, τη Λίζα και τη Μαργαρίτα. Άλλες φορές σαν κείμενο με αστυνομική πλοκή (η στιγμή που η Λίζα πληροφορείται ότι κάποιοι θα συγκεντρωθούν να εκτελέσουν έναν άνθρωπο), άλλοτε σαν αγγίγματα από ταινίες του Χίτσκοκ (μυστηριώδες χωριό με μεγάλη σιδερένια πόρτα που κλείνει το χειμώνα, ήχοι της νύχτας, γκρεμοί από όπου έπεσαν κάποτε μελη μιας οικογένειας) κι άλλοτε πάλι σαν αφήγηση ενός μεσαιωνικού παραμυθιού (γέννηση της Λιόφωτης), πάντα προκαλεί το ενδιαφέρον και κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Κυρίως αυτό. Εγρήγορση. Η συγγραφέας μοιάζει να παίζει με το θυμικό μας κι αυτό αν μη τι άλλο είναι μαγικό. Το σημείο όπου περιγράφεται η απόλυση της λειτουργίας και όλοι περνούν να φιλήσουν το χέρι του γεροντότερου από τους 40 κατοίκους του χωριού είναι πέρα και πάνω από επιτυχημένο, αφού σε βάζει στη διαδικασία να πιστέψεις ότι αποτελεί μέρος της τελετουργίας προς θανάτωση κάποιου!
Η φύση περιγράφεται σαν μέρος του ανθρώπινου δυναμικού του χωριού, λες και είναι αυτή που κρατά τα κλειδιά του, όταν το χειμώνα μένει έρημο. Οι χαρακτήρες είναι παραπάνω από δυνατοί, τους αισθάνεσαι δίπλα σου μέσα σου, μυρίζεις το μπαρούτι και τον ιδρώτα τους, αισθάνεσαι το λινό τόπι ύφασμα που φτάνει ως δώρο προς την αγαπημένη, ακούς τον καλπασμό των αλόγων είτε πρόκειται για απαγωγή μιας όμορφης κοπέλας είτε για τον απόηχο μιας μάχης ενάντια στον Τούρκο κατακτητή προς απελευθέρωση της Θεσσαλίας και της Ηπείρου.
Είναι και το βιολί του Κίτσου, βέβαια, του γιου του Θανασούλα, που κάθε απόγευμα κάνει μελωδικούς σκοπούς τα μεράκια της ζωής, τις έγνοιες και τον έρωτα! Τι θα γίνει όμως στο τέλος; Πώς συνδέονται τα γεγονότα του παρελθόντος, το μεγάλο μυστικό που κρύβει το χωριό με τις αποφάσεις που καλείται να πάρει η Λϊζα; Όλα αυτά θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας στο υπέροχο αυτό βιβλίο.
Ίσως στην αρχή, στα πρώτα τέσσερα κεφάλαια να νιώσετε κάπως πελαγωμένοι με τα ονόματα και τα περίεργα που συμβαίνουν (π.χ. γίνεται γάμος ανάμεσα σε μια τριαντάχρονη και έναν δεκαπεντάχρονο) αλλά μετά το σημείο αυτό όλα ρέουν ομαλά.
Μια ακόμη μικρή ένσταση θα μπορούσε να αναφερθεί στην παρουσία του εβδόμου κεφαλαίου που μ' έκανε κάπως να αποκολληθώ απότομα από την ομορφιά του παρελθόντος, βομβαρδίζοντάς με με πιο πεζά πράγματα της συγχρονης ζωής.
Το βιβλίο πρωτοκυκλοφορήθηκε σε 3.000 αντίτυπα (πάγια σχεδόν τακτική του Ψυχογιού) και τον Ιούνιο έφτασε η πρώτη ανατύπωσή του. Δεν ξέρω αν το ανακαλύψουν πολλοί αυτό το βιβλίο (πολλοί λέγοντας εννοώ πάντα στα μέτρα των τεράστιων πωλήσεων που καταγράφει ο Ψυχογιός), αλλά όπως και να 'χει εγώ του φύλαξα ένα μεγάλο μέρος της καρδιάς μου και πέρασα πολύ καλά διαβάζοντάς το σε τρία βράδια. Καλοτάξιδο λοιπόν και ένα σαν αγκαλιά "καλωσορίσατε" κυρία Φώτου στο χώρο της λογοτεχνίας για ενηλίκους.
Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο.
Η Λίζα έχει κάνει τη ζωή της άνω-κάτω. Ακολουθεί τη φίλη της Μαργαρίτα σ ένα ορεινό χωριό των Αγράφων ελπίζοντας να βρει την ψυχική της ηρεμία. Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπη μ ένα τρομερό μυστικό που κρύβουν οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού και θα αναγκαστεί να πάρει καθοριστικές αποφάσεις. Στα μέσα του 19ου αιώνα η οικογένεια του Θανασούλα, κυνηγημένη, καταλήγει στα Άγραφα, όπου προσπαθεί να στεριώσει, ώσπου ο Κίτσος, μοναδικός γιος της οικογένειας και άριστος δεξιοτέχνης του βιολιού, γκρεμίζεται στη χαράδρα. Μαζί του φαίνεται να γκρεμίζονται τα πάντα. Ωστόσο, μια μυστηριώδης παρουσία βιολιών φανερώνει δια μέσου των δεκαετιών στους απογόνους της οικογένειας το δρόμο που αρχικά χάραξε ο Θανασούλας. Κι εκείνοι πορεύονται πάνω του, ακόμα κι όταν απαιτούνται θυσίες. Ένα συγκλονιστικό ταξίδι σε δύο διαφορετικούς, σε δύο διαφορετικά χρονικά επίπεδα, γεμάτο δυνατούς έρωτες, πάθη και αγώνες, που αποδεικνύει πόσο συχνά η ύπαρξη ενός οράματος είναι αναγκαία στη ζωή των ανθρώπων.
Απόσπασμα
"Οι ρίζες μας όπου κι αν ήταν, χάθηκαν, παρασύρθηκαν από καταιγίδες άγριες", είπε εκείνος στα παιδιά του. "Στο χώμα αυτό θα στεριώσουμε τώρα. Ο ήλιος που βγαίνει απέναντι στο βουνό θα ζεσταίνει τα όνειρά μας, ο αέρας του τόπου αυτού θα στεγνώνει τον ιδρώτα και τα δάκρυά μας. Δε θα επιτρέψω σε κανέναν να μας ξεριζώσει πάλι".
Έκρυψε ο Κϊτσος το χεράκι του στη ροζιασμένη παλάμη του πατέρα. Το έσφιξε εκείνος κι είδε τα δικά του οράματα να μεταφέρονται στηνπαιδική καρδιά, να ταξιδεύουν σε γενιές μελλοντικές".
Νίκος Διακογιάννης
για το ιστολόγιο Τέρα Άμου

Το πανηγύρι του Προφήτη Ηλία στο Δροσάτο Ανατολικής Αργιθέας (Μεζήλο)

Είναι πολλοί εκείνοι που τελευταία με ρωτούν από που πήρα την αφορμή να γράψω ΤΑ ΒΙΟΛΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΔΡΑΣ. Είναι μια ερώτηση που έβαλα και εγώ στον εαυτό μου, αφού δεν αποδίδω τη συγγραφή σε κανένα ιδιαίτερο περιστατικό. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πράγματα που κρατούσα μέσα μου χρόνια ολόκληρα, τώρα έτυχε να βρουν τρόπο έκφρασης και έτσι προέκυψε το συγκεκριμμένο βιβλίο.

Θέλω να μου συγχωρήσετε την πολύ προσωπική σημερινή ανάρτηση. Το λέω αυτό γιατί για πολλούς από εσάς ένα πανηγύρι σε ένα απομονωμένο ορεινό χωριό της Αργιθέας ενδεχομένως δε λέει τίποτα απολύτως. Για μένα όμως το γεγονός ότι άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, την Ευρώπη ακόμα και από την Αμερική είναι κάθε χρόνο συνεπείς σε ένα ραντεβού που κανείς δεν το έχει προκαθορίσει, λέει πολλά. Αποδεικνύει την ανάγκη για ενίσχυση της προσωπικής τους ταυτότητας, την ανάγκη για την ύπαρξη σημείου αναφοράς πάνω στο οποίο να στηρίζεται η ζωή τους στην απρόσωπη κοινωνία μέσα στην οποία καλούνται να επιβιώσουν.

Πανηγύρι λοιπόν και φέτος στο Δροσάτο στις 20 Ινουνίου.

Η κίνηση άρχισε δυο τρεις μέρες νωρίτερα, έτσι ώστε μέχρι την παραμονή τα εντελώς ακατοίκητα κατά την περίοδο του χειμώνα 40 σπίτια του χωριού να ανοίξουν για τους ιδιοκτήτες και τους φίλους τους.

Το πρωί της παραμονής, στις αυλές τα αρνιά και τα κοκορέτσια γύριζαν στις σούβλες ώστε να είναι έτοιμα για την επομένη. Το βράδυ στην αυλή του σχολείου (δεν λειτουργεί εδώ και σαράντα χρόνια) στήθηκε το καθιερωμένο γλέντι το οποίο οργάνωσε ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού. Εκατόν πενήντα άτομα ήταν εκεί. Καλωσορίσματα, αγκαλιές, φιλιά... Όλοι ήθελαν να μάθουν για όσα πήρε μαζί του ο χειμώνας, όλοι ενδιαφέρθηκαν για όσα θα φέρει ο επόμενος.



Ο πρόεδρος του συλλόγου Γιώργος Ρουσάκης μεταξύ των άλλων που ανακοίνωσε από μικροφώνου, θεώρησε σκόπιμο να με ευχαριστήσει που έδωσα μέσα από το βιβλίο μου σε πολλούς ξένους την ευκαιρία να μάθουν για το χωριό μας. Και εγώ εκείνη τη στιγμή θέλησα να κρυφτώ, αλλά στη συνέχεια ένα κύμα χαράς με πλημμύρισε αφού η αποδοχή του έργου μου από δικούς μου ανθρώπους είναι η μεγαλύτερη αναγνώριση που θα μπορούσα να έχω.
Ο χορός και το τραγούδι κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.




Το πρωί τα αυτοκίνητα φορτώθηκαν νωρίς και όλοι ξεκίνησαν για το βουνό. Στο Δροσάτο το πανηγύρι δε γίνεται μέσα στο χωριό. Γιοτράζει η εκκλησία που βρίσκεται μέσα στο δάσος πάνω από το χωριό σε υψόμετρο 1700 μέτρων. Εκεί γίνεται. Περισσότερο με πικ νικ στο δάσος μοιάζει παρά με πανηγύρι. Παλιότερα, τότε που δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, ούτε δρόμος, φορτώναμε φαγητά, τραπεζομάντηλα και στρωσίδια στα μουλάρια και ανηφορίζαμε με τα πόδια (σχεδόν μια ώρα σε ανηφορικό μονοπάτι).

Η εκκλησία του Προφήτη Ηλία βρίσκεται στο άνοιγμα ενός ξέφωτου. Γύρω του έλατα και μαλόκεδροι. Στη ρίζα κάθε μαλόκεδρου τραπέζια και πάγκοι, ειδικά φτιαγμένοι για κείνη τη μέρα περιμένουν. Η κάθε οικογένεια εδώ και πολλές δεκαετίες στρώνει το τραπέζι για τους φιλοξενούμενους πάντα στον ίδιο δικό της μαλόκεδρο. Είναι θέμα παράδοσης.



Πρώτα η λειτουργία και το ύψωμα του Αγίου.


Μετά το μοίρασμα της πανυχίδας (βρασμένο σιτάρι με καρύδια για εορταστικούς λόγους)

Ακολουθούν οι προσκλήσεις. Όποιος ξένος παρευρίσκεται θα δεχτεί πρόσκληση για γεύμα από όλους τους χωριανούς ακόμα κι αν είναι εντελώς άγνωστος σ’ συτούς. Πρόσκληση ακόμα και για τους μικροπωλητές. Ξέρουν οι επισκέπτες ότι είναι χαρά της κάθε οικογένειας να έχει αρκετούς φιλοξενούμενους, γιαυτό μοιράζονται.
Η Λίλιαν με τη Σόφη και τη Βίβιαν που ήρθαν για πρώτη φορά στο πανηγύρι μας.
Αντίθετα ο Βαγγέλης με τη Βαγγελιώ, ερωτεύτηκαν το χωριό μας και έρχονται κάθε χρόνο.
Τα παιδιά μου πάλι μας έκαναν έκπληξη αφού ήρθαν χωρίς να τους περιμένουμε από Πάτρα, Νάουσα και Λάρισα μόνο για λίγες ώρες.

Τώρα τα τραπέζια στρώνονται. Ψητό, πίτες, σαλάτες, γιαούρτι, μπύρες και κρασί. Και το νερό παγωμένο από τη βρύση στην κορυφή του χώρου.


Μικροφωνικές εγκαταστάσεις και τα συναφή που κάνουν πολύ φασαρία δεν υπάρχουν. Έρχονται σε αντίθεση με την ηρεμία του τοπίου. Το τραπεζιάτικο τραγούδι όμως έρχεται αυθόρμητα να ντύσει το κελάηδημα των πουλιών, το μουρμουρητό των αιωνόβιων δέντρων.

Μικρόφωνα δεν υπήρχαν, μουσικά όργανα όμως είχαμε. Μη φανταστείτε επαγγελματίες. Κοντοχωριανοί μας από το Πετρίλο μας τίμησαν και φέτος πηγαίνοντας από τραπέζι σε τραπέζι να τραγουδήσουν απλά για χάρη μας, για τίποτα άλλο.

Εμψυχωτής τους ο Λευτέρης Κάμπας με το αστείρευτο ρεπερτόριο σε δημοτικά τραγούδια της περιοχής και στο βιολί ο Λάμπρος Ποζιός, συνταξιούχος δάσκαλος. Νάναι καλά να χιλιάσουμε τα πανηγύρια μας παρέα.

Φυσικό επόμενο να έρθει κι ο χορός. Κλειστός αργιθεάτικος.
Και το απόγευμα στο χωριό, στις βεράντες για καφέ και γλυκό καρυδάκι.



Για να κλείσω όπως άρχισα θα σας αποκαλύψω ότι εγώ δεν μεγάλωσα στο χωριό αυτό, δεν άνοιξα δρόμο στα χιόνια για να πάω στην εκκλησία τα Χριστούγεννα, ούτε έμαθα ποτέ πώς κάνουν τα γιομίδια το Πάσχα. Μόνο τα καλοκαίρια με έδεσαν με τον τόπο, τα καλοκαίρια και οι άνθρωποι που ενώ έζησαν σε τόπο φτιαγμένο από πέτρα και χιόνι, κράτησαν τις καρδιές τους πάντα ζεστές και ανοιχτές για τους άλλους.

Αυτός ήταν ο λόγος που με ώθησε να γράψω Τα βιολιά της Χαράδρας, αφιερωμένο στην οικογένειά μου και σ’ όλους όσους μου έδειξαν πώς γίνεται η ζωή πανηγύρι, δύσκολο πανηγύρι που απαιτεί θυσίες αλλά γεμάτο ήχους, εικόνες και αρώματα.

Βενετία, Φλωρεντία, Ρώμη

Έκανα για πρώτη φορά αυτό το ταξίδι πριν τριάντα χρόνια ενώ ήμουν φοιτήτρια, με φίλους. Ξαναπήγα άλλες δυο φορές παντρεμένη πλέον με το Στέλιο.

Τίποτα δεν άλλαξε. Στην πλατεία του Αγίου Μάρκου τα βιολιά έπαιζαν πάλι, τμήματα της εκκλησίας δέχονταν συντήρηση, τουρίστες έκαναν βόλτες με τις γόνδολες στα, ίσως λίγο πιο καθαρά κανάλια αυτή τη φορά, ενώ άλλοι συνωστίζονταν να φωτογραφηθούν μπρος στη γέφυρα των στεναγμών. Στη Φλωρεντία, η πινακοθήκη δεν χορταίνεται, το Duomo σε καθηλώνει, η υπάιθρια αγορά με τα δερμάτινα στη θέση της πάντα, και η Ρώμη, η αιώνια πολή, κάθε φορά να κρύβει εκπλήξεις και να γελάει με την προσδοκία του καθενός για πλήρη αποκάλυψη των θησαυρών της. Δεν φτάνουν λίγες μέρες, χρειάζονται μήνες για να την κατακτήσεις!

Και μέσα σ’ όλα αυτά που στάσιμα δείχνουν, είδα να περνούν μπροστά μου και τα όνειρα, οι στόχοι που είχα βάλει τότε, την πρώτη φορά, τριάντα χρόνια πριν. Γέλασα και τα αποχαιρέτησα οριστικά!

Άλλαξα πορεία, αλλά είμαι στη σκηνή και αυτό είναι που έχει σημασία. Δεν κάνω παράπονα, η ζωή μου επιφύλασσε εκπλήξεις αλλά φάνηκε γενναιόδωρη σε πολλά θέματα.

Και το ...ταξίδι συνεχίζεται!

Στη Φλωρεντία

Ο Στέλιος στη Βενετία

Εγώ και ο Στέλιος στη Ρώμη

Εγώ και ο Στέλιος στη Βενετία ...30 χρόνια πριν.


Θέλει να πει κανένας τίποτα;

Καλοκαίρι-Διακοπές- Βιβλία- ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Μεθαύριο φεύγω για Ιταλία. 10 μέρες στην Βενετία, Φλωρεντία, Ρώμη. Είναι ένα ταξίδι που το έχω κάνει τρεις φορές, αλλά θα μπορούσα να το κάνω και κάθε χρόνο. Δεν είχα φέτος καμμιά διάθεση για νέα ταξίδια, εκπλήξεις και ανακαλύψεις. Προτίμησα λοιπόν κάτι γνώριμο και ασφαλές.

Και επειδή το καλοκαίρι σημαίνει διακοπές και οι διακοπές περισσότερο ελευθερο χρόνο και ο ελεύθερος χρόνος ταυτίζεται για πολλούς με τα βιβλία, και επειδή αν δεν παινέσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, κάνω κάποιες προτάσεις για βιβλία από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Και το κάνω αυτό με μεγάλη άνεση γιατί υπάρχουν αξιόλογα βιβλία για όλα τα γούστα στις εκδόσεις αυτές.


Κριτικός δεν είμαι, τα παρακάτω βιβλία όμως τα μελέτησα και σας τα συνιστώ ανεπιφύλαχτα. Σας δίνω επίσης τους συνδέσμους όπου θα βρείτε πληροφορίες, δημοσιεύματα και γνώμες κριτικών και αναγνωστών. Επίσης κάτω από το δικό μου προφίλ, εδώ δίπλα δηλαδη, θα βρείτε συνδέσμους όλων των ιστολογίων των συγγραφέων των εκδόσεων Ψυχογιός.





Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ της κ. Ελένης Κ. Τσαμαδού είναι πιο κοντά στα Βιολιά της Χαράδρας. http://www.psichogios.gr/book.asp?cid=22532









Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ. 42 000 αναγνώστες μέσα σε ένα μήνα επέλεξαν το βιβλίο της Λένας Μαντά. Αυτό τα λέει όλα. http://www.psichogios.gr/book.asp?cid=22498










ΦΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΞΙ της Πασχαλίας Τραυλού. Με κάποιες διαφορές από τα προηγούμενα βιβλία της που αποδεικνύουν ότι η συγγραφέας έχει τεράστιες δυνατότητες και δε μένει στάσιμη. http://www.psichogios.gr/book.asp?cid=22494









ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ . Το πρώτο βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα έγινε μπεστ σέλερ μόλις σε 4 μήνες. http://www.psichogios.gr/book.asp?cid=22528









ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΞΟΔΕΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Η εκπληκτική Μάρω Βαμβουνάκη σας προσφέρει ένα καταφυγιο μέσα από ένα βιβλίο που δεν είναι μυθιστόρημα. http://www.psichogios.gr/book.asp?cid=22531









ΤΟ ΤΟΤΕΜ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ του Ζιανγκ Ρονγκ. Εκατομμύρια αναγνώστες σ’ όλον τον κόσμο το αγάπησαν http://www.psichogios.gr/book.asp?cid=22191











Και τέλος ένα παλιότερο αγαπημένο βιβλίο. ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟ ΣΚΥΛΟ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ του Μαρκ Χάντον. Και μη γελαστείτε. Έχει καταταχθεί στα εφηβικά αλλά αφορά κυρίως τους ενηλίκους και είναι ...διαφορετικό http://www.psichogios.gr/book.asp?cid=21891







Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΑΣ
Στο μεταξύ να περνάτε καλά και θα τα πούμε όταν γυρίσω.