Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Πώς αποφασίσατε να γίνετε συγγραφέας;

Αυτόν το μήνα βρέθηκα σε αρκετές εκδηλώσεις σε σχολεία. Πήγα εκεί, αφού τα παιδιά είχαν δουλέψει πάνω στα βιβλία μου και ήθελαν να με γνωρίσουν.Συνήθως, σ' αυτές τις περιπτώσεις αφού παρουσιάσουν ότι έχουν ετοιμάσει ακολουθεί συζήτηση και κάποιες προσωπικές ερωτήσεις. Οι περισσότερες από αυτές τις ερωτήσεις είναι οι ίδιες. Ίδιες και αναμενόμενες και ως εκ τούτου η απάντηση έρχεται εύκολα και αυθόρμητα. Αλλά είναι μια ερώτηση που όλα αυτά τα χρόνια βγαίνει εμπρός μου και κάθε φορά με βρίσκει απροετοίμαστη.
Πώς αποφασίσατε να γίνετε συγγραφέας;

Στη Σκύδρα με το Μασάς Φυσάς και Νικάς

Ναι, τα παιδιά κάνουν την ερώτηση. Συνληθως.΄
Και κάθε φορά κολλάω. Γιατί μετά από δέκα βιβλία και τέσσερις διακρίσεις ακόμα δεν μπορώ να δεχτώ τον τίτλο του συγγραφέα με την έννοια εκείνη που εγώ έχω μέσα στο μυαλό μου. θα μου πείτε ότι αφού έχω γράψει τόσα βιβλία για παιδιά και για μεγάλους, είμαι συγγραφέας. Ως εδώ καλά. Συγγραφέας εγώ, συγγραφέας ο Καζατζάκης, συγγραφείς και άλλοι εκατό χιλιάδες έλληνες που περιφέρουν κάποιο γραπτό τους από εκδοτικό οίκο σε εκδοτικό οίκο για χρόνια χωρίς να εκδώσουν τίποτα. Τον Καζατζάκη ούτε φιλοδοξώ, ούτε μπορώ να τον φτάσω. Στο επίπεδο το δικό μου βρίσκονται αρκετοί,και σίγουρα πολλοί πάνω από μένα. Όσο για τους άλλους που δεν μπορούν να εκδώσουν, πίστεύω ότι πολλοί γράφουν αξιόλογα αλλά και πολλοί οικειοποιούνται τον τίτλο πολύ εύκολα, χωρίς να τον αξίζουν. Και εγώ βλέπω τους τελευταίους και φοβάμαι πολύ , φοβάμαι τον τίτλο της επαρμένης και έτσι ποτέ δε δήλωσα ότι είμαι συγγραφέας. Αλλά πάλι πως να αποποιηθώ κάτι τέτοιο, αφού κυκλοφορούν βιβλία μου;

Στο Γυμνάσιο Βασιλικών με τρία από τα βιβλία μου

Όλα αυτά είναι η πρώτη μου σκέψη μόλις αντιμετωπίζω αυτή την ερώτηση. Αλλά τα παιδιά σα συγγραφέα με καλούν στα σχολεία. Αρχίζω λοιπόν: Παιδιά εγώ δασκάλα είμαι...
Από εκεί και πέρα τους εξηγώ πως έγινε και κυκλοφορούν κάποια βιβλία. Γιατί για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, δεν σχεδίαζα ποτέ να γίνω συγγραφέας. Άρα εκτός από τη συγκεκριμένη λέξη κολλάω και στη λέξη: αποφασίσατε. Αποφασίζει κανείς να γίνει συγγραφέας; Ξυπνάει κάποιο πρωί και λέει: Εγώ τώρα θα γράψω βιβλία! Εγώ τουλάχιστον αυτό δε μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να γίνει. Ή μήπως υπάρχει άνθρωπος που όταν ήταν μικρός τον ρωτούσαν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει κι αυτός απαντούσε: συγγραφέας.
Είναι θέμα απόφασης, θέμα εκπαίδευσης, θέμα επιμονής και υπομενής,θέμα ταλέντου; Ή μήπως είναι πολλά μαζί έκτός από απόφαση;
Και σε τελική ανάλυση τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιον ο οποίος βρίσκει τεράστια εμπόδια εμπρός του, σε επίπεδο έκδοσης, κριτικής των γραπτών του κ.λ.π. και επιμένει σώνει και καλά, πληρώνοντας πολλές φορές ένα τεράστιο ποσό, αρκεί να κυκλοφορήσει κάποιο βιβλίο με το όνομά του;

Στη σχολή Καραβάνα με τον Αόρατο Πολ και Τη Βασιλική και η νεράιδα του νερού

Ήρθε στο τέλος κάποιας εκδήλωσης ένα κοριτσάκι και με παρακάλεσε να δω τη μητέρα του η οποία όπως μου είπε είναι συγγραφέας και γράφει παραμύθια. Συνάντησα λοιπόν μια εικοσιεννιάχρονη κοπέλα, η οποία όπως μου είπε δεν έχει τελειώσει το λύκειο και έργάζεται ως πωλήτρια. Μου αποκάλυψε ότι έχει γράψει ένα παραμύθι το οποίο είναι κατά τη γνώμη της καταπληκτικό και θέλει να το εκδώσει. Κάποιος εκδοτικός οίκος ;;; της ζήτησε έξι χιλιάδες ευρώ. Της πρότεινα να το στείλει σε κάποιον έγκυρο εκδοτικό οίκο ώστε να έχει τουλάχιστον μια απάντηση αλλά φοβάται μου είπε μήπως το απορρίψουν μεν αλλά θα της έχουν πάρει την ιδέα και με ρωτούσε πώς μπορεί να κατοχυρώσειι τα γραπτά της.
-Ξέρετε κυρία Φώτου, για να γράψω αυτό το παραμύθι, έμεινα μια ολόκληρη νύχτα άγρυπνη. Με πήρε το πρωί! Δεν μπορώ να δω να το κλέβουν άλλοι!
;;;;;
Τη συμπάθησα, ομολογώ και προσπάθησα να της εξηγήσω πως έχουν τα πράγματα. Κι ύστερα φοβήθηκα μήπως της χάλασα το όνειρο. Ένα όνειρο που μάλλον το είχε ανάγκη.
Ευτυχώς στη συνέχεια μου δήλωσε ότι είναι αποφασισμένη, ότι και να λέω και με κάθε κόστος να γίνει συγγραφέας.
;;;;;
Κι εγώ της ευχήθηκα, και το έκανα με κάθε ειλικρίνεια, να πετύχει το στόχο της. Την προέτρεψα να γράψει κάτι άλλο γιατί εκείνη την ιστορία που έγραψε στο παραμύθι της, μια νύχτα ολόκληρη, τη νύχτα που μίλησε μέσα της το ταλέντο, δεν τη βλέπω να εκδίδεται. Είπαμε δασκάλα είμαι, κάτι γνωρίζω από παιδική λογοτεχνία.
Πρέπει ωστόσο να ομολογήσω ότι εκείνη είχε ξεκάθαρες απαντήσεις στο ερώτημα γιατί αποφάσισε να γίνει συγγραφέας. Ήθελε να βγει από την αφάνεια, να μπει στο μάτι του πρώην συζύγου, να δώσει στο παιδί της έναν λόγο για να καμαρώνει για αυτή.
Κι εγώ θυμήθηκα τότε τα δικά μου παιδιά και θύμωσα μαζί τους που εκτιμούν περισσότερο από τα βιλία μου την πάστα φλώρα και το κοκκινιστό που τους κάνω και που ποτέ δεν κάθονται να συζητήσουν για τα γραπτά μου παρά μόνο για θέματα που ανάγονται στις προσωπικές τους ανησυχίες και αποφάσισα να γυρίσω στο σπίτι και να τους πω ευθέως να συμμαζεύουν τα κρεβάτια τους και τα άπλητα από δω και πέρα γιατί εγώ αποφάσισα να γίνω συγγραφέας και δεν θα ασχολούμαι με τέτοια θέματα πλέον.
Στο πρώτο Δημοτικό Λάρισας με το Μια καρφίτσα και ένα αυτοκίνητο

9 σχόλια:

Νίκος Διακογιάννης είπε...

Τι όμορφη υποδοχή που σου επεφύλαξαν, Γιώτα μου! Με το καλό να έρθεις και στα δικάμας μέρη. Τα παιδιά έχουν ξετρελαθεί από την αναμονή της επίσκεψης. Σήμερα ανάρτησα κι εγώ κάτι που με κάνει πολύ χαρούμενο. Λεπτομέρειες για το τρίτο βιβλίο μου και τον εκδοτικό οίκο που βρήκα και είναι σαν μια μεγάλη αγκαλιά. Με το καλό να τα πούμε, λοιπόν, και από κοντά! καλό ξημέρωμα να έχουμε.

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Είπες τόσες αλήθειες, όπως πάντα, που νόμιζα οτι δαβάζω δικες μου σκέψεις, δικές μου εμπειρίες.... Στο να γινεις "συγγραφέας" και καταλααίνις γιατί το εβαλα σε εισαγωγικά,δεν είναι απόφαση... Είνα σαράκι και πολλές φορές φτάνεις εκεί από μια σειρά συμπτωσεων που ομως έχουν έναν κοινό παρανομαστή: Το ταλέντο, το θείο δώρο να μπορείς να βγάζεις στο χαρτί σκέψεις και συναισθήματα....

Γιώτα Φώτου είπε...

Νίκο η επαφή με τα παιδιά όπως ξέρεις δε μου λείπει πέρασα τη ζωή μου με τα παιδιά. αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν είμαι μαζί τους για τα βιβλία μου είναι κάτι διαφορετικό. Προχθές σε ένα σχολείο με το ζόρι συγκρατούσα τα δάκρυά μου όταν είδα πως επηρέασε τα παιδιά ένα από τα βιβλία μου. Κι αυτό είναι η αμοιβή μου. Ανυπομονώ και εγώ να σας δω από κοντά

Γιώτα Φώτου είπε...

Το ξέρω Λένα ότι έχεις τις ίδιες απόψεις μαζί μου στο θέμα αυτό. Κι όταν σε σκέφτομαι πολλές φορές έρχεται κι ένα άλλο σοβαρό θέμα στο μυαλό μου. Είναι συγγραφέας εκείνος που μιλάει στις καρδιές της μάζας, που αγγίζει τα προβλήματά της, που μπορεί να προσφέρει στους πολλούς ώρες ξεγνοιασιάς ή μονο αυτός που απευθύνεται σε λίγους και εκλεκτούς. Προσωπικά πιστεύω στην πρώτη εκδοχή. Έχω ξενερώσει με τους δήθεν και την πολλές φορές ρατσιστική συμπεριφορά τους. Τους αγαπώ, τους εκτιμώ αλλά και η προσγείωση στην πραγματικότητα επιβάλεται κάποιες φορές. Δε λέω να μη γράφουν. Καλά κάνουν και εγώ πρώτη να τους βγάλω το καπέλο αλλά εκείνος που κάνει το συγγραφέα είναι ο αναγνώστης όχι μόνο το βιβλίο.

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ είπε...

Γιωτάκο, έχω παραιτηθεί πια από το να προσπαθώ να εξηγήσω τα....ανεξήγητα. Κάθε συγγραφέας ονειρεύεται η δουλειά του να φτάσει σε πολλούς... όσο γίνεται πρισσότερους. Διαφορετικά δεν θα γράφαμε βιβλία αλλά θα κρατουσαμε ημερολόγιο.... Καλό μήνα γλυκό μου κορίτσι και ελπίζω να τα πούμε από κοντά στην έκθεση Θεσσαλονίκης τον Απρίλιο!

Αστοριανή είπε...

...Καλό Μήνα!
κι αυτό είναι ένα "γεια-χαρά" από μια άλλη Υιώτα που λείπειχρόοοοονια από την πατρίδα της...
Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει και πολλά -για ορισμένους... μα...
Εδώ, πέρασα να σου πω ότι κι άλλες φορές είχα προσπαθήσει να σου γράψω, μα ήταν ίσως τότε που δεν είχες "σχόλια"...
Δεν ήμουν και τόσο καλή για να σε εντοπίσω... για να μη πολυλογώ, αν θέλεις πέρνα από την "Αστοριανή"
να με δεις, Υιώτα!
Ή, αν προτιμας, βάλε το "η-μέϊλ" σου, να τα πούμε.
Καλό μήνα και πάλι,
Υιώτα Στρατή,
αστοριανή,
ΝΥ

Γιώτα Φώτου είπε...

χαίρομαι Αστοριανή Γιώτα για την επίσκεψή σου. Το ξέρω το ιστολόγιο έχω δει αναρτήσεις αρκετές φορές. Μη με ρωτήσεις γιατί εγώ δε σου έγραψα. Δεν μπορώ να απαντήσω. Λένε ότι είμαι επικοινωνιακός τύπος αλλά εγώ δειλιάζω να απευθύνομαι σε άτομα που δε γνωρίζω. Επαναλαμβάνω χαίρομαι για την επίσκεψη και ναι θα σου γράψω. Για μένα λέει πολλά το γεγονός ότι λείπεις. Σε καταλαβαίνω περισσότερο από όσο φαντάζεσαι κι ας μην έχω απομακρυνθεί από τη χώρα μου για περισσότερο από 20 μέρες.
Φιλιά λοιπόν και καλό μήνα και σε μας εδώ στην ελλάδα "καλό κουράγιο"
Είναι η ευχή της ημέρας αυτή που μας έδωσε χθες ο επίτροπος Ολι Ρεν. θα τη λάβουμε σοβαρά υπόψη

pylaros είπε...

Ας μου επιτραπεί κι εμένα να πω μόνο δυο λογάκια.
Πρώτη μου φορά επισκέπτωμαι την ιστοσελίδα σας αλλά μου κέντρισε το ενδιαφέρον ο τίτλος, (Πως αποφασίσατε να γίνεται συγγραφέας)

Κατά την φτωχή μου γνώμη όταν μέσα σου έχεις άσβεστη φωτιά που τροφοδοτεί τον λέβητα των ιδεών σου, όταν θέλεις να εξωτερικεύσεις το Alter Ego ,
Όταν σε ευχαριστεί να κάθεσε να γράφεις, όταν γράφοντας αισθάνεσαι μια εκτόνωση, όταν γράφοντας ακούς το φλυάρισμα των φτερών μιας μύγας, τότε αισθάνεσαι μια αγαλίαση ότι επιτέλους αποτύπωσες σε χαρτί τις ιδέες σου, τα παράξενα της κοινωνίας, τότε προσπαθείς να συναρμολογήσεις τις σελίδες να της βάλεις σε σειρά....
Η λέξη συγγραφέας θα έρθει μετά, αργότερα και δεν θα ονομάσεις τον εαυτόν σου εσύ. Οι αναγνωστες θα σε βαφτισουν.... τότε και μόνο...

Σας ευχαριστώ.

Γαβριήλ

Γιώτα Φώτου είπε...

Ευχαριστώ για την επίσκεψη και την τόσο όμορφη και εκφραστική ταποθέτησή σας Γαβριήλ.
Και συμφωνώ, τον τίτλο του συγγραφέα τον δίνει ο αναγνώστης.
Καλή σας μέρα