Η λεηλασία του Αγίου Αθανασίου Δροσάτου (Μεζήλου)

Ποιον να κατηγορήσω! Τις υπηρεσίες στις οποίες πολλές φορές εμείς που καταγόμαστε από εκείνο το χωριό κάναμε έκκληση για βοήθεια και εκείνοι μας αγνόησαν. Την πολιτεία που δεν ενδιαφέρθηκε για την ιστορία μας, εμάς τους ίδιους που δεν αποφασίσαμε να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, αγνοώντας την υπηρεσία Βυζαντινών αρχαιοτήτων;
Πριν λίγη ώρα έμαθα τηλεφωνικά ότι κάποιοι μπήκαν στο εκκλησάκι που χρονολογείται από το 16ο αιώνα και πήραν εικόνες ανεκτιμήτου αξίας, πριόνισαν ολόκληρο το τέμπλο και το σήκωσαν και μαζί τους και ένα κομάτι από τις ζώές όλων όσων ζούμε μακριά από το χωριό, αλλά κάθε βράδυ με τη σκέψη μας ταξιδεύουμε σε εκείνα τα μέρη που αποτελουν σημείο αναφοράς, αντλώντας δύναμη.
Δεν κατοικείται το χωριό το χειμώνα. Εδώ και 30 χρόνια φύγαμε όλοι. Όσοι έχουν επισκεφτεί την περιοχή καταλαβαίνουν το λόγο.
Λυπάμαι που ενώ είχαμε ενδείξεις δεν προλάβαμε.
Λυπάμαι για τα δάκρυα που έχυσαν σήμερα οι γέροντες, αυτοί που στάθηκαν φύλακες έκείνου του τόπου κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες.
Λυπάμαι που χάθηκε ο χώρος που φιλοξενούσε από απόσταση τις δικές τους και τις δικές μας προσευχές.
Όταν κλειδώσαμε το χωριό πολλοί γέλασαν.
Βγάλαμε την πόρτα υπακούωντας στην πολιτεία.Τι θα έκανε μια πόρτα θα μου πείτε όταν ο τόπος είναι έρημος; Πώς θα τα μετέφεραν όλα αυτά μια ώρα ποδαρόδρομο;
Τώρα είναι αργά.
Στη δική μας ψυχή η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου θα υπάρχει για πάντα όπως ήταν, είναι πολύ άδικο όμως που εκείνοι που έρχονται πίσω μας δεν θα μπορέσουν να τη γνωρίσουν.