"Δεν μπορεί θα στρώσει" της Λένας Μαντά και η ευσυνειδησία του ΕΣΡ

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο της Λένας Μαντά με τίτλο Δεν μπορεί θα στρώσει
Όλα τα έσοδα της συγγραφέως και του εκδότη από τις πωλήσεις του βιβλίου αυτού θα διατεθούν για την υποστήριξη του Μη κερδοσκοπικού οργανισμού ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ.
www.kethea.gr


Συγχαρητήρια στις εκδόσεις Ψυχογιος και στην κ. Μαντά. Τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να βρίσκουν μιμητές. Τα νούμερα των πωλήσεων της κ. Μαντά είναι σε όλους γνωστά και αυτό είναι που κάνει την προσφορά αυτή σημαντική.

Απο το οπισθόφυλλο

Δεν μπορεί, θα στρώσει! Αναρωτιέμαι πόσες φορές άραγε καθένας από μας είπε αυτή τη φράση, που φανερώνει την ελπίδα πως ό,τι μας πονάει θα φύγει, ή θ’ αλλάξει, ή ως διά μαγείας θα χαθεί… Αυτό που ζητάμε τέτοιες στιγμές είναι ίσως ένας καφές κι ένα γλυκό του κουταλιού. Αυτή ακριβώς η αντίθεση του γλυκού με το πικρό είναι τελικά η ίδια η ζωή. Έτσι μας δίνονται οι στιγμές. Ποσά αντιστρόφως ανάλογα. Εκεί που βρίσκεται το γέλιο, παραμονεύει το δάκρυ… Κι αν κάπου μέσα στα κείμενα βρείτε τον εαυτό σας, αν κάπου ανάμεσα στις γραμμές τους κάτι θυμηθείτε, σας κερνάω καφέ και γλυκό του κουταλιού… Εσείς μένει να πείτε: «Δεν μπορεί, θα στρώσει!





Αυτές τις μέρες που έρχονται και που όλοι νοιώθουν την ανάγκη να προσφέρουν τόσο στους δικούς τους όσο και σε κάποιους που έχουν ανάγκη, ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ωστόσο το βίντεο που δημιουργήθηκε με τη συμμετοχή του Γρ. Αρναούτογλου για τη διαφήμιση του γεγονότος στην τηλεόραση κόπηκε από το ΕΣΡ, η οποία στην περίπτωση αυτή θέλησε να φανεί προφανώς "ευσυνείδητη". Τα λέει όλα το άρθρο που παρατίθεται, δε χρειάζεται να συμπληρώσω τίποτα.


Εσείς αν θέλετε, μπορείτε να δείτε το βίντεο που κόπηκε στη διεύθυνση
http://www.youtube.com/watch?v=4Yj7WVqLipo&feature=player_embedded

Η γυναίκα του Φάρου της Πασχαλίας Τραυλού

Είναι ένα δυνατό ερωτικό μυθιστόρημα αλλά πολύ διαφορετικό από όσα βιβλία έχει μέχρι τώρα γράψει η συγγραφέας. Ένα βιβλίο που αποδεικνύει ότι η έμπνευση μπορεί να πάρει διαφορετικούς δρόμους και να εκφραστεί με ποικίλους τρόπους. Κατά τη γνώμη μου αυτό το χαρακτηριστικό αποδίδει σ’ έναν άνθρωπο την ιδιότητα του συγγραφέα και μάλιστα του συγγραφέα με εύρος δυνατοτήτων. Δεν είναι το βιβλίο που θα το διαβάσει κάποιος για να περάσει την ώρα του απλά- αν και διαβάζεται με μεγάλο ενδιαφέρον - αλλά από αυτά που μένουν στη βιβλιοθήκη για δευτερη και τρίτη ανάγνωση με τη βεβαιότητα ότι κάθε φορά ο αναγνώστης θα ανακαλύψεικαι κάτι επιπλέον, καλά κρυμένο από τη συγγραφέα.
Δε θα σταθώ καθόλου στην υπόθεση, θέλοντας να αφήσω στον αναγνώστη αμείωτη την απόλαυση. Μπορούμε να πούμε ότι το βιβλίο άπτεται του μεταφυσικού – κι αυτό του προσάπτει μαγεία και ενδιαφέρον- αφού το θέμα έχει σχέση κατά κάποιον τρόπο με την μετενσάρκωση βλέποντάς την ωστόσο από μια ρομαντική οπτική γωνία. Υπάρχει αιώνια αγάπη; Αυτή που μπορεί να αντέξει και πέρα από το θάνατο; Αυτή που είναι ικανή να περιμένει και μια και δυο και τρεις ζωές ώσπου να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να ολοκληρωθεί; Αυτά είναι τα ερωτήματα που γεννιούνται διαβάζοντας το βιβλίο. Η απάντηση που δίνει η συγγραφέας μέσα από μια ενδιαφέρουσα πλοκή είναι θετική. Άνθρωποι άλλων γενεών, άλλων εποχών και αντιλήψεων μπλέκονται μεταξύ τους κάτω από τα ίδια πάθη, τα ίδια αισθήματα, δεμένοι αριστουργηματικά μεταξύ τους. Γιατί τελικά όσα βασανίζουν τον άνθρωπο ίδια είναι σ’ όλες τις εποχές. Η Πασχαλία Τραυλού δε στέκεται απλά στην παρουσίαση γεγονότων αλλά ενδυναμώνει την αφήγηση χρησιμοποιώντας το λόγο του Πλάτωνα και της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Επιπλέον δίνει ιστορικά γεγονότα που αφορούν διάφορες εποχές. Έτσι αποδεικνύεται αφ’ ενός η κατάρτιση της και αφετέρου ότι πρόκειται για ένα έργο που ήρθε κατόπιν επίπονης προσπάθειας και μεγάλης πραγματολογικής έρευνας Η σπηλιά, το φως και η σκιά, ο φάρος, η άλαλη Αυγή, ο Σεραφείμ παίρνουν σημειολογική σημασία και βάζουν τον αναγνώστη σε προβληματισμό και αναζήτηση, έτσι ακριβώς όπως οφείλει να κάνει ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Οι χαρακτήρες δε ζουν σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, αλλά καλύπτουν όλη τη γκάμα της πραγματικής ζωής, γεγονός που κάνει το βιβλίο ενδιαφέρον και εγείρει την κριτική σκέψη του αναγνώστη. Η εσωτερική σκέψη των ηρώων δίνει ατάκες και κείμενα πραγματικά αξιοζήλευτα που αγγίζουν την φιλοσοφική αναζήτηση.
Θέλω κλείνοντας να σταθώ στις μαγευτικές περιγραφές, την άψογη χρήση της γλώσσας και τον πλούτο του λεξιλογίου της Πασχαλίας Τραυλού, γνωστά από όλα τα βιβλία της.
Να την συγχαρώ και να σας βεβαιώσω ότι είναι ένα βιβλίο που θα σας μαγέψει με όλη τη σημασία της λέξης.
Από το οπισθόφυλλο
Μόνο ο Άρης Μαυροειδής μπόρεσε να καταλάβει ποια ήταν πραγματικά η γυναίκα του φάρου... Εκείνος αναγνώρισε στο πρόσωπο της άλαλης Αυγής το πρόσωπο της σκιάς που είχε στοιχειώσει το νου του. Και μόνο εκείνος έμαθε ότι το κορίτσι που απαρνήθηκε τη γλώσσα των ανθρώπων, προτιμώντας να αφουγκράζεται τη γλώσσα των πουλιών, ήταν το ίδιο κορίτσι που τριγυρνούσε στο Μοναστήρι της Παναγίας της Φολεγάνδρου το 1978 και στο φάρο της Ασπρόπουντας το 1715, περιμένοντας αιώνες την αγάπη να επιστρέψει... Από το μυστικό μιας φωτογραφίας στο μυστικό ενός κελαριού κι έπειτα στο μυστήριο της Χρυσοσπηλιάς, από το παρόν στο παρελθόν και από την προδοσία στην προσμονή, η γυναίκα του φάρου ψάχνει μια απάντηση στο ερώτημα της μετά θάνατον ζωής μέσα από ιστορίες στις οποίες εναλλάσσονται οι εποχές, όχι όμως και οι πρωταγωνιστές, που παραμένουν ίδιοι, παραβιάζοντας τα σύνορα του χρόνου στο όνομα της αγάπης...
Για περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του βιβλίου http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=1000232

Τα χριστουγεννιάτικα δώρα της Γαβριέλας

Πρώτα κυκλοφόρησε "Το κόκκινο αυγό της Γαβριέλας", τώρα πήρα στα χέρια μου "Τα χριστουγεννιάτικα δώρα της Γαβριέλας" και την άνοιξη περιμένω το τρίτο με την ίδια πρωταγωνίστρια και τον τίτλο 'Οι διακοπές της Γαβριέλας"
Η χαρά μου είναι μεγάλη, όπως κάθε φορά που παίρνω στα χέρια ένα νέο μου βιβλίο. Το κοιτάζω, το ξανακοιτάζω, δεν το χορταίνω.
Κι εδώ πρέπει πρώτα να ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά τους ανθρώπους του εκδοτικού οίκου Ψυχογιός που με εμπιστεύτηκαν και εργάστηκαν για να κρατήσω εγώ και πολλοί μικροί αναγνώστες στα χέρια τους αυτό το βιβλίο και ιδιαίτερα την κ.Αγγέλα Σωτηρίου και τη Δομηνίκη Σάνδη αλλά και την κ. Ευδοξία Μπινοπούλου για την επιμέλεια.
Την εικονογράφηση και στα τρία βιβλία την έχει κάνει η Λιάνα Δενεζάκη η δουλειά της οποίας με ενθουσίασε από την αρχή. Θέλω από εδώ για μια ακόμα φορά να της ευχηθώ να συνεχίζει να είναι πάντα έτσι δημιουργική.
Ελπίζω ότι και το χριστουγεννιάτικο βιβλίο θα έχει την ίδια επιτυχία με το πρώτο, αφού η Γαβριέλα έχει κατακτήσει τις καρδιές χιλιάδων παιδιών. Επίσης θα στείλω φιλιά στην αληθινή Γαβριέλα, τη μικρή μου μαθήτρια, που (όπως κάποιοι από εσάς ήδη γνωρίζετε) έγινε η αιτία με την επιμονή της να γραφτούν αυτά τα βιβλία. Για όσους δεν γνωρίζουν η αληθινή Γαβριέλα μου ζήτησε με τρόπο που δεν χωρούσε αντιρρήσεις να την κάνω ηρωίδα σε ένα παραμύθι μου. Της εύχομαι όλες οι επιθυμίες της στη ζωή να εκπληρωθούν με την ίδια ευκολία.
Το βιβλίο αφορά σε μαθητές των πρώτων τάξεων του δημοτικού και έχει σα θέμα τη χαρά της προσφοράς και την καταστολή του εγωκεντρισμού.
Από το οπισθόφυλλο
Ο Άγιος Βασίλης μπερδεύτηκε! Πέρυσι έφερε στη Γαβριέλα τέσσερα γούνινα αρκουδάκια και την προηγούμενη χρονιά τέσσερις κούκλες με ξανθά μαλλιά. Φταίνε, όμως, οι μεγάλοι, που δε συνεννοούνται μεταξύ τους και του ζητούν όλοι να της φέρει το ίδιο δώρο… Έτσι φέτος η Γαβριέλα αποφάσισε να μάθει να γράφει, ώστε να στείλει μόνη της ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Τι θα του ζητήσει άραγε;
Μια διασκεδαστική χριστουγεννιάτικη ιστορία

http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=22615

http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=22614

Πρόγραμμα φιλαναγνωσίας στα δημοτικά σχολεία

Η σημασία του παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου στη σημερινή κοινωνία, την κοινωνία της πληροφόρησης και της γνώσης, έχει από πολλούς τονιστεί αλλά στο ερώτημα: διαβάζουν σήμερα τα παιδιά; η απάντηση είναι: όχι όσο θα έπρεπε. Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες οι οποίοι εμποδίζουν τη συνάντηση του παιδιού με το λογοτεχνικό βιβλίο. Μέσα σ' αυτούς είναι αναμφισβήτητα η οικογένεια και τα πρότυπα που προσφέρει, ο κοινωνικός περίγυρος, η τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής πληροφόρησης. Ακόμα και το σχολείο έχει την ευθύνη του. Τα ωρολόγια προγράμματα και η λανθασμένη, για πολλά χρόνια, αντιμετώπιση των λογοτεχνικών κειμένων, δεν επέτρεψαν στα παιδιά να κατανοήσουν ότι η λογοτεχνία αποσκοπεί πρωταρχικά στην αισθητική απόλαυση, διερύνει ορίζοντες, καλλιεργεί τη φαντασία, την έκφραση και τη δημιουργικότητα.

(Δημοτικό σχολείο Ριζού Έδεσσας)








Ωστόσο με το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγραμμάτων Σπουδών γίνονται σοβαρές προσπάθειες ουσιαστικότερης προσέγγισης της λογοτεχνίας μέσα στο σχολείο. Για πρώτη φορά βλέπουμε να αφιερώνεται ειδικό κεφάλαιο που αφορά στη λογοτεχνία μέσα στο ΑΠΣ του γλωσσικού μαθήματος, δίνεται η δυνατότητα αντικατάστασης των 25% των κειμένων με αυθεντικά κείμενα (μέσα σ' αυτά μπορεί να είναι και λογοτεχνικά), καθιερώνεται η Ευέλικτη ζώνη που προσφέρει στον εκπαιδευτικό ώρες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για τη λογοτεχνία, τα νέα ανθολόγια περιέχουν αξιόλογα κείμενα συγχρόνων και κλασικών συγγραφέων, στα κεφάλαια των βιβλίων της γλώσσας γίνονται βιβλιοπροτάσεις σχετικές με τη θεματολογία, ενώ βρίσκουμε ακόμα και σχετικές οδηγίες για γονείς.
Στο ΔΕΠΠΣ τονίζεται μεταξύ άλλων ότι κρίνεται σκόπιμη η μερική αποσύνδεση της διδασκαλίας των λογοτεχνικών κειμένων από τη διδασκαλία του γλωσικού μαθήματος, γιατί η λογοτεχνία παίζει ένα σημαντικό ρόλο στη γλωσσική και γενικότερα αισθητική καλλιέργεια το ατόμου και στην ευαισθητοποίησή του απέναντι στη ζωή.
Προτείνεται η λογοτεχνία να αξιοποιείται στο πλαίσιο άλλων μαθημάτων και τονίζεται η ανάγκη βιωματικής προσέγγισης χωρίς αναλύσεις και επιπλέον γραμματικές και συντακτικές αποδομήσεις που κατακερματίζουν το περιέχόμενο του κειμένου και μηδενίζουν την αισθητική απόλαυση. Προτείνονται δραστηριότητες όπως: αφήγηση,βιβλιοπαρουσιάσεις, δημιουργικό γράψιμο, προσκλήσεις συγγραφέων βιβλιοκουίζ, δραματοποιήσεις, σύνδεση με μουσική κλπ.
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί εκπαιδευτικοί, αξιοποίησαν τα παραπάνω και προχώρησαν σε σχεδιασμό εντυπωσιακών σχεδίων εργασίας και δραστηριοτήτων αλλά το παράπονο πολλών ήταν και είναι ότι όλα αυτά γίνονται κάτω από την πίεση του ωρολογίου προγράμματος αφού αυτό δεν προνοεί ώρα αφιερωμένη αποκλειστικά στη λογοτεχνία ώστε να έρθουν τα παιδιά σε επαφή με αυθεντικά και ολόκληρα λογοτεχνικά έργα (στο ανθολόγιο συνήθως τα περισσότερα κείμενα είναι αποσπάσματα βιβλίων)
Από το σχολικό έτος (2010-2011) το Υπουργείο Παιδείας, Δια βίου μάθησης και θρησκευμάτων προχωρά στη θεσμοθέτηση του Νέου Σχολείου με νέο ενιαίο αναμορφωμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που θα λειτουργήσει κατ' αρχήν πιλοτικά σε 800 ολοήμερα δημοτικά σχολεία της χώρας και μέσα σ' αυτό καθιερώνεται ο θεσμός της φιλαναγνωσίας για την Α και Β τάξη του δημοτικού. Αναλυτικότερα: Το γλωσσικό μάθημα αυτών των τάξεων αυξάνεται από 9 σε 10 ώρες και η επιπλέον αυτή ώρα διατίθεται για την ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων (φιλαναγνωσία) Σίγουρα αυτό είναι ένα θετικό μέτρο και λύνει τα προβλήματα των εκπαιδευτικών που αφορούσαν στη συνέπειά τους με το ωρολόγιο πρόγραμμα. Ωστόσο εύλογα προκύπτει το ερώτημα: Η φιλαναγνωσία αφορά μόνο στην Α και Β τάξη (σε παιδιά ηλικίας 7 χρονών); Στις επόμενες τάξεις; Εκεί δεν είναι απαραίτητες ώρες για φιλαναγνωσία; (Σημ. στις επόμενες τάξεις έχουν αυξηθεί οι ώρες της Φυσικής Αγωγής και των Αγγλικών και έχει προστεθεί το μάθημα των ΤΠΕ).
Θέλουμε εδώ να πιστεύουμε ότι τα 800 σχολεία θα λειτουργήσουν σαν πιλοτικά με όλη τη σημασία της λέξης και θα αξιολογηθούν κατάλληλα τα συμπεράσματα που θα προκύψουν από τη λειτουργία τους.
Την καθιέρωση του προγράμματος της φιλαναγνωσίας στο δημοτικό ακολούθησε σχέδιο του ΕΚΕΒΙ, όπου δίνεται ο σκοπός, οι επιμέρους στόχοι, προτεινόμενες δραστηριότητες, ενδεικτικό σχέδιο υλοποίησης και ενδεικτικό κατάλογο βιβλίων (υπάρχουν πολλά κατάλληλα βιβλία ενός μεγάλου αριθμού αξιόλογων ελλήνων συγγραφέων που δεν αναφέρονται στον κατάλογο αυτό). http://www.minedu.gov.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1148%3A08-09-10-800-&catid=80%3Adeltia-typou&Itemid=806&lang=el
Η προσπάθεια του ΕΚΕΒΙ για να βοηθήσει τον εκπαιδευτικό είναι μεγάλη και αξιοσέβαστη. Λαμβάνοντας υπόψη όσα το ΕΚΕΒΙ προτείνει ο εκπαιδευτικός που θέλει να εργαστεί υπέυθυνα στο πρόγραμμα της φιλαναγνωσίας (υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που, με την είσοδο των ειδικοτήτων στα 800 ολοήμερα και ιδίως στην Α τάξη αφενός και τη δυσκολία της σύνταξης του ωρολογίου προγράμματος των εκπαιδευτικών αφετέρου, θεωρούν ότι η ώρα της φιλαναγνωσίας θα καταλήξει να διατίθεται στη εκπλήρωση των γενικών στόχων του γλωσσικού μαθήματος), ο εκπαιδευτικός που θα αντιμετωπίσει με ευθύνη το πρόγραμμα μπορεί να κάνει το δικό του σχέδιο εργασίας ανάλογα με τις ανάγκες της ταξης του και τη συμμετοχή των ίδιων των μαθητών.
Ένα πρώτο βήμα έχει ήδη γίνει. Στα 800 ολοήμερα οι μικρές τάξεις έχουν την ώρα της φιλαναγνωσίας. Στις υπόλοιπες τάξεις αυτών των σχολείων όπως και στο γενικό σύνολο των σχολείων της χώρας, ο εκπαιδευτικός μπορεί, αν θέλει, να κάνει το δικό του πρόγραμμα φιλαναγνωσίας σύμφωνα με το ΔΕΠΠΣ (παράλληλα με τη διδασκαλία των διαφόρων γνωστικών αντικειμένων και αξιοποιώντας την κάθε ευκαιρία, τις ελεύθερες ώρες των μαθητών και την ευέλικτη ζώνη και τη διαθεματικότητα) Ο εκπαιδευτικός που έχει ο ίδιος καλές σχέσεις με το λογοτεχνικό βιβλίο και έχει κατανοήσει πλήρως τα οφέλη του, δεν θα βρει τρόπους και χρόνο να το φέρει σε επαφή με τα παιδιά.

Να που ήρθε ο καιρός να καταλάβω τους στίχους του Σαββόπουλου!

Μες στα δισκάδικα όταν βρίσκω
πελάτες άγνωστοuς, ν΄ακούν δικό μου δίσκο
νιώθω μεγάλη ταραχή
και φεύγω αμέσως από εκεί.

Τραγούδησε εδώ και χρόνια ο Σαββόπουλος και εγώ τον άκουγα και έλεγα -τι λέει τώρα;
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έρθει ο καιρός που τα λόγια του θα με εκφράζουν.

Μπήκα λοιπόν προχθές στο τρένο από Θεσσαλονίκη για Λάρισα, ομολογουμένως όχι και με την καλύτερη διάθεση. Ήταν αργά και το σχέδιο μου ήταν να πάρω κανέναν υπνάκο. Λίγοι οι ταξιδιώτες,σκοτάδι έξω, ο ήχος του τρένου συνήθως με νανουρίζει (ιδανικές καταστάσεις για την υλοποίηση του σχεδίου μου) αλλά το μυαλό μου έτρεχε, δεν μου άφηνε περιθώρια για χαλάρωση. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω μου. Απέναντι μου, από την άλλη μεριά του διαδρόμου η κοπέλα (γύρω στα τριάντα) κρατούσε ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ. Με έπιασε πραγματικά πανικός, ταχυκαρδία, κρύος ιδρώτας! Τραβήχτηκα όσο πιο δεξιά μπορούσα να μη με βλέπει. Την έβλεπα όμως απέναντί μου. Σκέφτηκα να αλλάξω θέση, αλλά δεν σηκώθηκα τελικά. Εκείνη έδειχνε απορροφημένη (πλησιάζαμε στην Κατερίνη) και έτσι μου έδωσε τη δυνατότητα να την παρατηρήσω. Από τη θέση στην οποία ήταν ανοιγμένο το βιβλίο καταλάβαινα σε ποιο σημείο περίπου βρισκόταν. Είχε μπει στο τρίτο μέρος, εκεί που πραγματικά το βιβλίο βγάζει πολύ συναίσθημα (κατά τα λεγόμενα άλλων αναγνωστών). Ήθελα να μπω στο μυαλό της, στην ψυχή της, να καταλάβω τι σκέφτεται, τι αισθάνεται και... τότε ήταν που με έπιασε πονοκέφαλος. Τι μηνύματα παίρνει; Ποια είμαι εγώ που επεμβαίνω στην ψυχολογία της; Ήρθαν οι ανασφάλειές μου να με συναντήσουν...(Δεν είμαι τόσο ματαιόδοξη ώστε να πω ότι τα βιβλία μου είναι αυτά που θα στιγματίσουν κάποιον - αλλά σίγουρα τον αγγίζουν συναισθηματικά- έτσι είπαν πολλοί αναγνώστες- ). Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο πήρε καλές κριτικές από αμέτρητους αναγνώστες αλλά... Θέλει ο κόσμος να θυμάται γεγονότα που στιγμάτισαν τη νεοελληνική ιστορία; Τη ρώτησα αυτή την κοπέλα απέναντί μου αν θέλει να γνωρίσει διαφορετκούς δρόμους ψυχής και μυαλού -σαν αυτούς που ακολουθεί η ηρωίδα μου η Μερόπη; (Φυσικά και δε σκέφτηκα να ρωτήσω κανέναν όταν έγραφα αυτό το βιβλίο. Και γιατί θα έπρεπε;
Έκανα τη δουλειά μου με σοβαρότητα και υπευθυνότητα; Αυτή η ερώτηση έχει απαντηθεί από μένα πολλές φορές, αλλά συνεχίζει να βγαίνει εμπρός μου κάθε λίγο και λιγάκι. Ναι! Δεν έγραψα ούτε μια αράδα χωρίς να σκεφτώ τις επιπτώσεις που θα είχε στον αναγνώστη. Αν όμως εκείνος δεν καταλάβαινε; Αν τα ερμήνευε όλα διαφορετικά;
Υπερβολές! Ένα ρεαλιστικό βιβλίο είναι. Ένας μύθος που θα μπορούσε ωστόσο να είναι και πραγματικότητα.
Η κοπέλα σήκωσε το κεφάλι της. Μου έριξε μια φευγαλέα ματιά. Μάλλον δεν ήταν συγκεντρωμένη στην πραγματικότητα . Ξαναγύρισε στη Μερόπη. Έκλεισα τα μάτια μου. Νοερά διάβαζα και εγώ μαζί της. Πέρασαν κάποια λεπτά. Σε λίγο θα έφτανα στον προορισμό μου. Ετοίμασα τα πράγματά μου. Η κοπέλα τώρα παρατήρησε πως την κοιτούσα.
-Είναι καλό αυτό το βιβλίο; ρώτησα και αμέσως το μετάνιωσα.
Αναστέναξε. Το έκλεισε για λίγο και κοίταξε το εξώφυλλο.
-Ναι είναι πολύ καλό. Είναι καταπληκτικό! απάντησε και βιάστηκε να επιστρέψει στο διάβασμα. Θα με πέρασε για εκείνους τους επιβάτες που ψάχνουν αφορμή για συζήτηση. Έτσι κι αλλιώς δεν είχα τίποτα άλλο να πω. Δεν μπορούσα να πω τίποτα άλλο. Βγήκα από το βαγόνι και περίμενα μέχρι το τρένο να σταματήσει. Η κοπέλα συνέχιζε το ταξίδι. Σε λίγο θα έφτανε στο σημείο όπου θα καταλάβαινε τις ενέργειες της Μερόπης. Θα τη δικαίωνε ή θα τη μισούσε; Η Μερόπη, η δική μου Μερόπη θα δικαζόταν στο μυαλό αυτής της άγνωστης κοπέλας. Αλλά αυτό εμένα πλέον δε με αφορούσε. Γιατί η Μερόπη με την οποία έζησα δεκαεφτά ολόκληρους μήνες, δεν είναι πια δική μου.

Επιστροφή στην καθημερινότητα

Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι. Μικροπροβλήματα εμπόδισαν την πραγματοποίηση των σχεδίων μου για διακοπές. Ωστόσο δεν κάνω παράπονα. Και για να είμαι ειλικρινής χάρηκα που γύρισα στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Όχι ότι και εδώ τα πράγματα είναι εύκολα. Αλλά υπάρχει ένας προγραμματισμός που με απορροφά.

Επανήλθα λοιπόν στη θέση του σχολικού συμβούλου μεσα σε φήμες και ενδείξεις ότι η φετινή σχολική χρονιά προμηνύεται δύσκολη. Ωστόσο η αρχή ήταν στα γνωστά πλαίσια. Υπάρχουν βέβαια νέα προγράμματα για τα οποία πρέπει να ενημερωθούν οι εκπαιδευτικοί, υπάρχουν προβλήματα... αλλά με λίγη καλή θέληση νομίζω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε.
Το καλοκαίρι είχα βέβαια τη χαρά να δω την κυκλοφορία του βιβλίου μου ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην 7η ανατύπωση και να πάρω άριστες κριτικές από τους αναγνώστες. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι πολλά, πάρα πολλά, άγνωστα άτομα (που δεν είναι σε θέση να χειριστούν το διαδικτυο) με έψαξαν τηλεφωνικά, ακόμα και μέσω της υπηρεσίας μου για να με συγχαρούν. Πολλοί με συγκίνησαν, άλλοι με φόβισαν αφού με έκαναν να αισθανθώ ότι περιμένουν από μένα πάρα πολλά. Τους στέλνω όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Κι άλλη φορά είπα ότι η αποδοχή που μου δείχνουν είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου. Θέλω επίσης να ομολογήσω (για να απαντήσω στο ερώτημα:πότε θα δουν άλλο βιβλίο μου) ότι ακόμη κι αν το ήθελα, δεν είμαι σε θέση να γράφω ένα μυθιστόρημα ενηλίκων κάθε χρόνο. Ακολουθώ μια χρονοβόρα διαδικασία ακόμα κι όταν έχω ιδέες. Υπάρχει αυτή τη στιγμή κάτι στο μυαλό μου και εκεί θα μείνει για αρκετό καιρό μέχρι να ρθει η ώρα που θα πω: τώρα είμαι έτοιμη να γράψω.
Το δάκρυ του κρίνου, θέλω να πιστεύω ότι έχει ακόμα μεγάλο ταξίδι και στο μεταξύ εγώ περιμένω σύντομα την κυκλοφορία του χριστουγεννιάτικου παιδικού βιβλίου μου με τίτλο {ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΓΑΒΡΙΕΛΛΑΣ} (Υπό έκδοση είναι άλλα δυο παιδικά βιβλία που θα κυκλοφορήσουν μέσα στο χειμώνα).
Όσο κι αν γοητεύομαι από τον κόσμο της λογοτεχνίας των ενηλίκων, τα παιδικά βιβλία είναι η ζωή μου, ο κόσμος μου, η συνέχεια του επαγγέλματος μου.
Για μια ακόμα φορά θέλω να ευχαριστήσω τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ (αφού πλέον όλα μου τα βιβλία είναι εκεί) και όλους τους ανθρώπους του που εργάζονται για να φτάσει το έργο μου στους αναγνώστες.
Δε μένει τίποτα άλλο παρά να ευχήθω σε όλους να έχουμε ένα καλό φθινόπωρο, να αντιμετωπίσουμε με θετικό μάτι τη δυσκολία των καιρών και να συνεχίσουμε ο καθένας τον αγώνα του από όποια θέση κι αν βρίσκεται.
Εδώ θα είμαστε να τα λέμε.

Το δάκρυ του κρίνου παρουσιάστηκε στη Λάρισα και στα Φάρσαλα

Στις 14-6-2010 παρουσιάστηκε το βιβλίο μου στη Λάρισα.

Η συμμετοχή του κόσμου ήταν μεγάλη και τους ευχαριστώ όλους πολύ.

Για το βιλίο μίλησαν η Πασχαλία Τραυλού και ο Παύλος Λάλος. Αποσπάσματα διάβασε η Βίβιαν Δούφα και συντόνιζε η Νανά Μαυραντζά.

Την εκδήλωση πλαισίωσαν μουσικά ο Παύλος Λάλος στο τραγούδι, ο Θανάσης ζιώζιας στο βιολί και ο Χρήστος Καλαμπούκας στο λαούτο.

Με τη Λίτσα, τη Λίλιαν και τη Μαρία μετά το τέλος της εκδήλωσης

Στα Φάρσαλα η εκδήλωση έγινε στη δημοτική βιβλιοθήκη στις 17-6-2010, με πρωτοβουλία της Αλεξάνδρας Ιακωβάκη. Για το βιβλιο μίλησαν η Δήμητρα Γιαταγάνα, η Κέλλυ Τσουμάνη και η Έφη Στατήρα.

Το δάκρυ του Κρίνου στα βιβλιοπωλεία

Επιτέλους!
Μετά από ενάμιση χρόνο δουλειάς και αρκετή κούραση ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ, το νέο μου μυθιστόρημα για ενήλικες είναι έτοιμο και από αύριο κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.
Δεν μπορώ να πω καθαρά τι είναι αυτό που νοιώθω σήμερα. Από τη μια μεριά χαίρομαι, νοιώθω ανακουφισμένη που επτέλους έφυγε από μένα. Από την άλλη η γνωστή αγωνία αρχίζει να με κυριεύει. Πώς θα το υποδεχτούν οι αναγνώστες; Τι εντύπωση θα κάνει;
......


Ευχαριστώ τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ που τόσα χρόνια τώρα στηρίζουν το έργο μου και ειδικά την Αγγέλα Σωτηρίου, την Κλειώ Ζαχαριάδη, την Πόπη Γαλάτουλα και όλους όσους δούλεψαν για το βιβλίο.
Οφείλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερο και μέσα από την καρδιά μου το Γιώργο Πάζαλο που φιλοτέχνησε το καταπληκτικό εξώφυλλο και τη Χρυσούλα Τσιρούκη που έκανε την επιμέλεια. (Η τελευταία έχει επιμεληθεί και άλλα βιβλία μου).
Την ιδέα την πήρα από ένα πραγματικό γεγονός που το άκουσα όταν ήμουν μικρή και με στοίχειωνε χρόνια ολόκληρα.Έδωσα όμως τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Έτσι δε γίνεται συνήθως;

Το απόσπασμα που ακολουθεί δεν είναι από τα κύρια σημεία του βιβλίου. Περιγράφει ένα γεγονός, από μια σειρά γεγονότων (ευχάριστα και δυσάρεστα) που ήρθαν το ένα πίσω από το άλλο και άλλαξαν τη ζωή μιας γυναίκας, της Μερόπης. Ή Μερόπη, η Μερόπη μου (πρόκειται για τελείως φανταστικό πρόσωπο)δεν κατάφερε ποτέ να περάσει μέσα από τον πόνο και να συνεχίσει τη ζωή της κι ας εισέπραξε στην πορεία χαμόγελα. Οι ερινύες, πήραν τη μορφή από ένα δάκρυ, ένα δάκρυ από αίμα, που εκείνη το βλέπει στην παλάμη της 60 ολόκληρα χρόνια και άνοιξαν μαζί της πόλεμο διαρκείας. Από τέτοιου είδος πολέμου δεν θα μπορούσε να βγει νικητής εφόσον δεν κατάφερε ποτέ να συγχωρήσει τα δικά της λάθη πρώτα και μετά τα λάθη των άλλων.

Τι έκανε η Μερόπη και την κυνηγούν οι Ερινύες;
Ποιοι είναι στην πραγματικότητα ο Αντώνης και η Μένη στη ζωή των οποίων εκείνη εισέβαλε ξαφνικά.
Τι κρύβεται πίσω από το ανατριχιαστικό άνοιγμα του λόφου;
Γιατί η Μερόπη κρύβει 30 ολόκληρα χρόνια από τη ζωή της;
Ήταν ο Νικήτας ο μοναδικός της έρωτας;

Τα ερωτήματα αυτά ίσως αργούν να απαντηθούν αλλά έχουν απάντηση. Κι αν η απορία σας διαρκέσει ως το τέλος του βιβλίου, συγχωρέστε με, αλλά ήθελα να κρατήσω ζωντανό το ενδιαφέρον σας.
Σας το εμπιστεύομαι λοιπόν και περιμένω τις κριτικές σας.

Απόσπασμα
15
Κι άλλες φορές στη ζωή μου ένιωσα τον ήλιο να
χάνεται. Αυτή τη φορά όμως μαζί με τον ήλιο
έχασα και κάθε ελπίδα για το ξημέρωμα. Είναι
στιγμές που το μυαλό του ανθρώπου θολώνει.Θολώνει και
τότε χάνεται ο έλεγχος των πράξεών του. Γίνεται ένα με το
σκοτάδι, πνίγεται μέσα στη μαυρίλα. Αν είχα μείνει εκεί,
αν μπορούσα να σκεφτώ λογικά, αν δεν έκανα το βήμα που
με έριξε στην Κόλαση, δε θα περνούσα όλα μου τα χρόνια
μέσα στο καμίνι της.
Αν είχα μείνει εκεί, θα έφτανε μια μέρα που το κορι-
τσάκι μου, η Γεθσημανή, θα άπλωνε το χεράκι της κρατώ-
ντας έναν ολόφρεσκο κρίνο. «Για σένα, μανούλα, τον έκο-
ψα», θα μου έλεγε, «γιατί σ’ αγαπάω». Και τότε θα ερχό-
ταν το ξημέρωμα.Όσο κι αν αργούσε θα ερχόταν.
Αλλά ο κρίνος τσαλακώθηκε κι έκλαψε. Εξαιτίας μου.
Και το άλικο δάκρυ του μένει ανεξίτηλο μέσα στην πα-
λάμη μου εξήντα χρόνια τώρα. Κι όσες προσπάθειες κι αν
έκανα, δεν κατάφερα να το σβήσω ούτε για μια στιγμή.
Μαζί μου θα το πάρω φεύγοντας.
Πεπρωμένο και τύχη; Προσωπική ευθύνη; Ποιος μπο-
ρεί να μου απαντήσει; Κανείς!
Ο Ταξιάρχης ανέλαβε να μου φέρει το μαντάτο.Ήταν
απόβραδο κι εγώ είχα βάλει σπασμένα καρύδια μέσα σε
ένα ταψί για να τα καθαρίσω. Η Όλγα δίπλα μου μπάλω-
νε ένα γκρίζο παντελονάκι του Αντώνη που είχε σκιστεί
στα γόνατα. Τα παιδιά έπαιζαν.
Του άνοιξε η αδελφή μου. Εκείνος μπήκε στο σπίτι αμί-
λητος.ΗΌλγα του πρόσφερε μια καρέκλα.Μάζεψα όπως
όπως το ταψί.
«Ήρθες νωρίς, Ταξιάρχη», του είπα. «Ακόμα τα καρύ-
δια καθαρίζω.Θα κάνω μπακλαβά.Έρχεται ο κουμπάρος
σου, Ταξιάρχη, έρχεται ο Νικήτας, με άδεια. Σήμερα έφτα-
σε το γράμμα. Μέχρι αύριο θα πρέπει να είναι κι αυτός
εδώ. Ξέρεις τώρα πώς είναι τα ταχυδρομεία. Απορώ μάλι-
στα που έφτασε το γράμμα πριν από τον ίδιο».
Τα χείλη του τρεμούλιασαν, τα δάκρυα θόλωσαν τα μά-
τια του.
«Τι συμβαίνει, Ταξιάρχη;» Το μυαλό μου πήγε σε καμιά
φασαρία που πιθανόν να έγινε στο χωριό. Κι άλλες φορές
είχε έρθει να μας ειδοποιήσει να έχουμε το νου μας.
«Όλγα, πήγαινε τα παιδιά μέσα». Η φωνή του ήταν πε-
ρίεργα βραχνή.
«Νονέ, να σου πω πρώτα ένα ποίημα που μου έμαθε η
θεία;»ΗΓεθσημανή είχε πιαστεί από το παντελόνι του και
τον τραβούσε. Δεν ήταν συνηθισμένη να την αγνοεί.
«Όχι τώρα, Γεθσημανή μου. Τώρα θα πας με τον Αντω-
νάκη μέσα γιατί θέλω να μιλήσω στη μαμά σου».
«Σε μένα δε θέλεις να μιλήσεις, νονέ;»
Πήρε ηΌλγα τα παιδιά και τα πέρασε στη μέσα κάμα-
ρη. Πρόσεξα πως δεν είχε απομείνει σταλιά αίμα στο πρό-
σωπό της.
«Τι συμβαίνει, Ταξιάρχη;» ρώτησα πάλι, κάνοντας προσπάθεια να διώξω τη μαύρη σκέψη που πήγαινε να κατα-
κλύσει το μυαλό μου.
«Μερόπη, πρέπει να φανείς δυνατή…» Τώρα έκλαιγε
απροκάλυπτα.
Την ερώτηση που δεν τόλμησα να κάνω εγώ την έκανε
ηΌλγα.
«Ο Νικήτας;»
Δεν κοίταξε στιγμή προς το μέρος της. Είχε τα μάτια του
καρφωμένα επάνω μου και…
Γύρισα το βλέμμα μου αλλού. Δεν ήθελα να ακούσω,
δεν ήθελα να τον κοιτάζω, δεν ήθελα να μάθω.Ήθελα μο-
νάχα να ανοίξω την πόρτα και να τον πετάξω έξω.Ήθελα
να συνεχίσω να καθαρίζω τα καρύδια για το γλυκό του κα-
λού μου.Ήθελα να οργανώσω την υποδοχή του. Να στο-
λίσω τους τοίχους με τις ζωγραφιές της κόρης του. Να ετοι-
μαστώ και να τον περιμένω. Να στρώσω το κρεβάτι μας.
Θα τον έκλεινα στην αγκαλιά μου…
«Μερόπη, έπεσαν σε ενέδρα καθώς έρχονταν. Βρέθη-
καν σε λάθος μέρος. Οι άλλοι περίμεναν επίθεση και…»
Πήρα στα χέρια μου ασυναίσθητα το ταψί.Θα έφταναν
άραγε αυτά τα καρύδια για τριάντα φύλλα; Τον ήθελε με
πολλά καρύδια τον μπακλαβά ο αγαπημένος μου.
«Μερόπη…»
ΗΌλγα έπρεπε να το ψήσει. Εγώ δεν μπορούσα να χει-
ριστώ τόσο καλά τη γάστρα όσο εκείνη.
«Μερόπη… χθες…»
Τι μου λέει ο Ταξιάρχης;
Γιατί το παντελονάκι του Αντωνάκη είναι πεσμένο στο
πάτωμα με την κλωστή να κρέμεται από το βελόνι;Πού πή-
γαν τα παιδιά; Πριν από λίγο έπαιζαν…
«…τον έφεραν νεκρό…»
-
Πώς βρέθηκε εδώ ο πατέρας; Πού είμαστε; Κι εκείνη
δίπλα ποια είναι;ΗάλληΜερόπη, η μάνα μου ντυμένη στα
λευκά, όπως σε κείνη την κιτρινισμένη φωτογραφία του
γάμου της που την είχαμε κρεμασμένη δίπλα στο τζάκι, στο
πατρικό μου σπίτι.
«…ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο…»
Κι ο Απόστολος εδώ; Κι εκείνος ντυμένος γαμπρός; Για
την υποδοχή του Νικήτα μου ήρθαν;
«Πατέρα, ο Νικήτας πήρε άδεια, κι εγώ του ετοιμάζω το
γλυκό που του αρέσει. Στολίσαμε το σπίτι με λουλούδια.
Τα παιδιά τα μάζεψαν.Έχουμε γλέντι…»
Τα καρύδια απέκτησαν πρόσωπο. Μου γελούσαν κο-
ρο„δευτικά. Τα πέταξα πέρα. Γέμισε το πάτωμα με καρυ-
δόψιχα.
ΗΌλγα κάθεται στην καρέκλα.Κλαίει.ΟΤαξιάρχης με
αγκαλιάζει. Το στήθος του τραντάζεται από τα αναφιλητά.
Ο Νικήτας, ο άντρας μου, ο μοναδικός μου έρωτας, ο
πατέρας του παιδιού μου, σκοτώθηκε!
Λυγίζω, χάνομαι, πνίγομαι στο σκοτάδι…

Απόψεις- Κριτικές

Νίκος Διακογιάννης Τέρα Άμου http://tera-amou.pblogs.gr/2010/07/to-dakry-toy-krinoy-sygklonistiko.html

Το δάκρυ του κρίνου (συγκλονιστικό)

10 Ιου 2010

42 Σχόλια

Αν έπρεπε μέσα σε λίγες γραμμές να συνοψίσω τα στοιχεία-κλειδιά αυτού του βιβλίου, τότε αναμφίβολα αυτά θα ήταν η πρωτοτυπία στη σύλληψη του θέματος, η καλοστημένη δομή (σε σημείο να πιστεύεις ότι έχει ήδη μεταφερθεί στον κινηματογράφο) και η σκηνική οικονομία (δυσεύρετη πια). Το εξώφυλλο θα το προτιμούσα λίγο διαφορετικό, γιατί δεν τονίζει την ανθρώπινη παρουσία. Το κοριτσάκι μόλις και μετά βίας διακρίνεται στο βάθος.

Ευφυής η συγγραφέας και με γνώση του υλικού που έχει να διαχειριστεί, αποφασίζει να μας ρίξει από την αρχή κιόλας στον ωκεανό του μυστηρίου. Το βροχερό τοπίο, οι τάφοι, η κλιμακούμενη αγωνία, μοιάζουν με μικρές, ανεπαίσθητες πινελιές από έργα της Αγκάθα Κρίστι.

Γιατί η εκλιπούσα Μερόπη Ζήγρα αναφέρει στη διαθήκη της ότι μόνο τα δυο βαφτιστήρια της επιθυμεί να παραβρεθούν στην κηδεία; Και γιατί σε ένα ορεινό, εγκαταλελειμμένο από χρόνια χωριό, με το οποίο άλλωστε ούτε η ίδια είναι δεμένη; Γιατί έδωσε στη βαφτιστήρα της το όνομα Γεσθημανή (Μένη); Πώς βρέθηκε από την ορεινή Αρκαδία στην Αμερική των αρχών της δεκαετίας του '50 και μέσα από ποιες διαδρομές έφτασε να πλουτίσει, να αποκτήσει δόξα και φήμη με όχημα το πάθος της για την κατασκευή κοσμημάτων; Και προς τι η εμμονή να σχεδιάζει μονάχα κρίνους;

Πολλά ακόμα ερωτήματα θα μπορούσα να παραθέσω, όμως δε θέλω σε καμιά περίπτωση να αποκαλύψω τίποτα που θα σας μειώσει έστω και στο ελάχιστο την αγωνία, την τέρψη τη λογοτεχνική. που συνεπήραν εμένα. Γι' αυτό, προτού το αγοράσετε, μην ψάξετε στο διαδίκτυο κάποια εγγραφή αποκαλυπτική για την υπόθεση.

Ένα διαφορετικό βιβλίο από τις εκδόσεις Ψυχογιός; Ε, ναι! Ένα πολύ διαφορετικό βιβλίο που αξίζει να αναζητήσετε.

Σ τ α  ε ν δ ό τ ε ρ α  τ η ς  γ ρ α φ ή ς

Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη"

α μέρος "το αίνιγμα του λόφου" κεφ. 1-5

Η αλλόκοτη κηδεία, το αρχοντικό στη Θεσσαλονίκη και μια πρώτη βουτιά στο χρόνο που αφορά στη γνωριμία του ζεύγους Ζήγρα με τις οικογένειες του Αντώνη και της Γεσθημανής, την εξέλιξη στις σχέσεις και με κατάληξη τη βάφτιση των παιδιών.

β μέρος "αναζητώντας τη λύτρωση" κεφ. 6-11

τα χρόνια της Αμερικής (Βοστώνη), η Μερόπη ως δασκάλα στο σχολείο του Αγίου Ιωάννη, η γνωριμία με τη Λενιώ, τον Μέμο και γενικά με την ελληνική παροικία, τα τραγικά συμβάντα που έχουν την αιτία τους στο γεμάτο μυστικά παρελθόν της ηρωίδας, όταν ως δασκάλα ζούσε στην Αρκαδία και, τέλο,ς η μεγάλη άνοδος στον επιχειρηματικό τομέα.

γ μέρος "όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ" κεφ. 12-21

οι μεγάλες αποκαλύψεις είναι γεγονός πια, γραμμένες σε κλειστό φάκελο που επί τριάντα χρόνια βρισκόταν κλεισμένος σε τραπεζική θυρίδα μαζί με δυο μικρά κουτάκια, ένα για κάθε βαφτιστήρι της ηρωίδας. Στο τελευταίο κεφάλαιο περιμένει το λυτρωτικό κλείσιμο της ιστορίας...

Δοσμένη ολοκληρωτικά στο στήσιμο της ιστορίας της, η συγγραφέας μοιάζει να έχει τον απόλυτο έλεγχο του θυμικού μας. Γι' αυτό και χειρίζεται τόσο σωστά το χρόνο και μας καλεί σε ταξίδια στο παρελθόν. Τα ταξίδια αυτά έρχονται να συμπληρώσουν σταδιακά το παζλ και να αρχίσει έτσι να διαφαίνεται το μέγα βάθος της ψυχής των ηρώων, οι λόγοι που τους οδήγησαν να πράξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Εντύπωση προκαλεί η χρήση παράλληλων μονολόγων, όταν στις σελίδες εκείνες πρέπει να τονιστεί η απομόνωση στον μέσα κόσμο, η ανοιχτή πληγή απο το κακό μαντάτο ή η σκοτοδίνη που κυρίευσε το νου (μαντάτο για το χαμό του Νικήτα στον Εμφύλιο, Θεοδώρα και Μερόπη στο κατάστρωμα του υπερωκεάνιου.)

Από τις σκηνές που θα κρατήσω για πάντα χαραγμένες στην ψυχή είναι:

*τη στιγμή που η Γεσθημανή ανακαλύπτει κάτι φοβερό στο νεκροταφείο,

*το νεοκλασικό στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης, όποτε κι αν αυτό εμφανίζεται στο κείμενο

*το τραγικό συμβάν στο σπίτι της Λενιώς

*την ατμόσφαιρα από το άσχημο μαντάτο για τον Νικήτα (ταψί με καρύδια, παράλληλοι μονόλογοι, ερωτήματα των παιδιών, πόνος ψυχικός...)

*Τον πυροβολισμό των παιδιών -λόγω λάθους- από τον εθνικό στρατό

*τον τσαλακωμένο κρίνο στα χέρια της μικρής Γεσθημανής

 

http://mantapsichogios.blogspot.gr/2010/09/blog-post_12.html12 Σεπτεμβρίου 2010

Το δάκρυ του κρίνου.... της Γιώτας Φώτου (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Μια που η έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο συνεχίζεται και χθες ήταν τόσο όμορφα εκεί με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται και ν' αγοράζει  βιβλία, λέω να προχωρήσω λίγο πιο γρήγορα και να σας "συστήσω" ακόμα ένα....

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Γεσθημανή Μακρή, η Μένη όπως την φωνάζουν, διακόπτει τις σπουδές της και έρχεται στην Ελλάδα για την κηδεία της Νονάς της Μερόπης Ζήγρα, παρ’ όλο που είναι πολύ θυμωμένη μαζί της. Η Μερόπη κλείστηκε στο σπίτι της και δεν ξαναμίλησε σε κανέναν μετά τον θάνατο του άντρα της Μέμου Ζήγρα. Η Μένη αισθάνθηκε προδομένη, παρ’ όλα αυτά, ένας δικηγόρος την ενημερώνει για τον θάνατο και τις τελευταίες επιθυμίες της Μερόπης. Λίγο πριν την κηδεία, η Μένη συναντά και τον Αντώνη Πάσχο, προστατευόμενο της νονάς της. Πολύ γρήγορα οι δύο νέοι θα διαπιστώσουν ότι ένα μυστήριο καλύπτει την υπόθεση. Μυστήριο που θα γίνει πιο πυκνό αλλά και μακάβριο, όταν την ώρα της κηδείας, διαπιστώνουν ότι θα είναι οι μόνοι που θα την παρακολουθήσουν. Επιπλέον, δίπλα στον τάφο της Μερόπης, υπάρχουν δύο άλλοι που γράφουν τα ονόματά τους: «Γεσθημανή Μακρή» και «Αντώνης Πάσχος» τα ονόματα στις δύο παλιές ταφόπλακες. Από κει και μετά αρχίζουν να ξεδιπλώνουν την συναρπαστική ιστορία μιας γυναίκας που γρήγορα καταλαβαίνουν πόσο λίγο γνώριζαν τελικά.

Εξαιτίας της φύσης και της δομής του βιβλίου αυτού, δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο παρά μόνον αυτό: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!

Η Γιώτα Φώτου, μετά τα «Βιολιά της χαράδρας» που με είχε συνεπάρει, προχώρησε σ’ ένα βιβλίο που συγκλονίζει πραγματικά. Απίστευτη πλοκή, συναρπαστική ιστορία, η Μερόπη συναγωνίζεται επάξια ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας. Δωρικής ομορφιάς η μορφή αυτής της γυναίκας που η μοίρα στάθηκε πολύ σκληρή στο παιχνίδι που της έπαιξε και κείνη δεν είχε την δύναμη να παλέψει να κόψει τα νήματα που οι Ερινύες έπλεξαν γύρω της και την κράτησαν δεμένη μια ζωή. Το δάκρυ του κρίνου στην δεξιά της παλάμη, αυτό το δάκρυ που μόνο εκείνη έβλεπε και ήταν αρκετό για να μην την αφήνει να ξεχάσει… Αυτός ο κρίνος που κλεισμένος σ’ ένα κουτί έγινε στην αρχή ο δρόμος για την καταστροφή της πριν φτάσει να γίνει η λεωφόρος για την επιτυχία που θα έκανε πραγματικότητα τα όνειρά της για εξιλέωση. Ένα βιβλίο που θα σας κρατήσει το ενδιαφέρον και δεν θα το αφήσετε πίσω σας εύκολα. Εγώ πάντως δεν το άφησα…

Πασχαλία Τραυλού   (από την παρουσίαση στη Λάρισα)

Το δάκρυ του κρίνου της Γιώτας Φώτου

Το δάκρυ του κρίνου της Γιώτας Φώτου
Λένε ότι χρειάζεται να περάσουν τουλάχιστον πενήντα χρόνια από ένα γεγονός για να μπορέσει η ιστορία να το αντικρίσει αντικειμενικά. Κι αν το συμβάν αποτελεί μια μελανή κηλίδα για έναν τόπο ή για έναν λαό, αν συγκαταλέγεται στα «οικεία κακά» για τα οποία οι άνθρωποι κατεβάζουν τα μάτια στο χώμα και δεν θέλουν να το θυμούνται, τότε μπορεί η ενατένιση της γυμνής αλήθειας ν’ αργήσει κι άλλο επειδή οι πρωταγωνιστές αυτών των ιστορικών στιγμών ή οι απόγονοί τους δεν βρίσκουν εύκολα τη δύναμη να αγγίξουν τις πληγές τους από το φόβο μην ξαναματώσουν ή επειδή επιθυμούν να διαγράψουν από τη μνήμη, θάβοντας βαθιά στον τάφο της λήθης, τις σκιές που τους πονούν.
Υπάρχουν όμως κάποιοι άνθρωποι που τη λήθη τη θεωρούν ως μια λύτρωση που δεν τους αξίζει.
Άνθρωποι που παραδίνονται οι ίδιοι στα χέρια των Ερινυών ψάχνοντας από τη Θεία Δίκη την τιμωρία που δεν τους επιβλήθηκε από τους ανθρώπους.
Άνθρωποι που αδικήθηκαν, πόνεσαν και αδίκησαν στη συνέχεια αναζητώντας την απάλυνση του πόνου στη γεύση της εκδίκησης και τελικά διαπίστωσαν ότι αληθεύει εκείνη η φράση του Χριστού πώς όταν δώσεις μαχαιριά, μαχαιριά θα λάβεις, έστω κι αν πρώτος δέχτηκες την επίθεση του κακού.
Άνθρωποι που δεν παραδίδονται στη ζωή και όσα εκείνη προστάζει, αλλά για να ισορροπήσουν, παιδεύονται να αλλάξουν με κάποιο τρόπο την αίσθηση του τετελεσμένου αντί να τραβήξουν μπροστά.
Είναι εκείνοι που στη ζήση τους αναγκάζονται να παλεύουν με την ίδια τη Λήθη επειδή τη θεωρούν ύβρι για όσους πλήγωσαν ή έχασαν. Εκείνοι που αντί να ξεχάσουν, προτιμούν να εκδικηθούν και πολιτογραφούνται κάτοικοι της κόλασης.

Ένα τέτοιο πλάσμα είναι η βασική ηρωίδα του βιβλίου, η Μερόπη Ζήγρα. Τη γνωρίζουμε στις πρώτες σελίδες ως μια ιδιότροπη, μυστικοπαθή, ενενηντάχρονη γυναίκα που η εκκεντρικότητά της φτάνει στο σημείο να σκηνοθετήσει ως και το θάνατό της. Ορίζει το μέρος της ταφής της, ένα απόμερο, ξεχασμένο εγκαταλελειμμένο χωριό, ορίζει ακόμη και τον τάφο της, ανάμεσα σε δυο άλλους τάφους που φέρουν τα ονόματα των θανόντων Αντώνη Πάσχου και Γεσθημανής Μακρή, χωρίς να είναι διαφανείς οι λόγοι όλης αυτής της μακάβριας σκηνοθεσίας. Και το σημαντικότερο όλων, στο ξόδι της, φροντίζει με επιστολή μέσω του δικηγόρου της να έχει μονάχα δύο ανθρώπους να την ξεπροβοδίσουν: Τον Αντώνη Πάσχο και την Γεσθημανή Μακρή, συνονόματους με τους ομόρους της θανόντες.
Αυτή η εκκεντρικότητα της ηρωίδας αποτελεί και το πρώτο εξαίρετο λογοτεχνικό εύρημα της συγγραφέως με το οποίο εξάπτει την περιέργεια του αναγνώστη και κεντρίζει το ενδιαφέρον του για να διαβάσει την πολύ «πρωτότυπα» συγκλονιστική ιστορία που επακολουθεί.

Ο Αντώνης Πάσχος και η Γεσθημανή Μακρή, Μένη όπως τη φωνάζουν – συναντώνται για πρώτη φορά στη ζωή τους χάρι σ’ αυτό το μυστηριώδες κάλεσμα της εκκεντρικής κυρίας που τους συμπαραστάθηκε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους χωρίς να έχει καμία απολύτως συγγενική υποχρέωση. Εξαρχής νιώθουν ιδιαίτερη έλξη μεταξύ τους και όταν συγκλονίζονται από τους δύο τάφους που φέρουν τα ονόματά τους, καθώς αναζητούν το ξετύλιγμα του κουβαριού του παρελθόντος και των μυστικών της Μερόπης, αναπτύσσεται ραγδαία μεταξύ τους ένα ασυγκράτητο ερωτικό συναίσθημα.

Όταν καταφθάνει δε στο σπίτι της Μερόπης και ο δικηγόρος της αποθανούσης δίνοντάς τους κάποιες πληροφορίες για το παρελθόν της ευεργέτιδάς τους, τότε το μυστήριο αρχίζει να φωτίζεται μέσω της δυναμικά λιτής στα πρώτα δυο κεφάλαια πένας της Γιώτας.
Στα κεφάλαια αυτά, η συγγραφέας που παίζει περίτεχνα με το γλωσσικό της ύφος ανάλογα με τις απαιτήσεις της αφήγησης και των όσων κάθε φορά πρέπει να φωτίσει, πιστεύω σκόπιμα επέλεξε ένα σχεδόν δημοσιογραφικό ύφος στο οποίο προέχει ο διάλογος και η κυριολεκτική, περιγραφική αφήγηση. Στόχος της, να σκιαγραφήσει το σκίτσο της ζωής της Μερόπης όπως το αντίκριζε ο περίγυρός της και να προσφέρει στον αναγνώστη με τρόπο γρήγορο, εύληπτο και απτό, τις απαραίτητες λεπτομέρειες για να ακολουθήσει τους δύο ήρωες στο ξετύλιγμα του μυστηρίου. Βήμα το βήμα ο αναγνώστης παρασύρεται στη γοητεία των μυστικών της Μερόπης και αδημονεί να μάθει τα όσα έκρυβε πίσω από τη σιωπή και την εκκεντρικότητά της.
Έτσι, από το διάλογο των δύο νέων και τις πληροφορίες του δικηγόρου πληροφορούμαστε ότι η Μερόπη επιστρέφει στην Ελλάδα από τη Βοστόνη μαζί με τον γιατρό σύζυγό της Μέμο Ζήγρα τριάντα χρόνια πριν και εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη όπου γνωρίζει δύο οικογένειες την οικογένεια Πάσχου και την οικογένεια Μακρή προκαλώντας έκπληξη και επιφυλακτικότητα στην αρχή και στις δύο οικογένειες καθώς ζητά να αναλάβει όλα τα έξοδα των παιδιών τους Αντώνη Πάσχου και Γεσθημανής Μακρή αντίστοιχα.
Έκτοτε ισοβίως παραστέκεται στο πλευρό τους ως φύλακας άγγελος. Μάλιστα το κοριτσάκι της οικογένειας Μακρή το βαπτίζει η ίδια επιλέγοντας το σπάνιο και κάπως άκομψο όνομα Γεσθημανή. Στο κοριτσάκι αυτό πέρα από χρήματα δωρίζει και μια πανάκριβη συλλογή κοσμημάτων με κύριο διακοσμητικό στοιχείο έναν περίτεχνο σκαλισμένο κρίνο με κάποιο έμβλημα χαραγμένο πάνω στα κοσμήματα αυτά που εμπεριείχε τα γράμματα ν, ο, γ και α. Όταν όμως πεθαίνει ο Μέμος Ζήγρας κλείνεται στον εαυτό της και απομακρύνεται από τα δύο παιδιά εκ των οποίων η Μένη θυμώνει μαζί της γι’ αυτή την εγκατάλειψη. Αρνήθηκε πάντα να την αντιμετωπίσει σαν μια άρρωστη ψυχικά γηραιά κυρία.
Η Μερόπη πρόσφερε γενναιόδωρα την ψυχή και τα πλούτη της χωρίς να περιμένει καμία ανταπόδοση, νιώθοντας ίσως αυτή τη διαδικασία, σαν ένα είδος εξιλέωσης και κάθαρσης για το παρελθόν που η έμπειρη και ταλαντούχα πένα της Γιώτας Φώτου μας αποκαλύπτει στο τέλος, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον έως τις τελευταίες σελίδες του έργου της.
Στο δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου που τιτλοφορείται «Αναζητώντας τη λύτρωση», η συγγραφέας μας ξεναγεί στο παρελθόν της Μερόπης Στεργιοπούλου και στο πώς εκείνη έγινε κυρία Μέμου Ζήγρα μέσα από μια μακρόχρονη και σπαρμένη πάλι με μυστικά και μυστήρια σχέση.
Η Μερόπη Στεργιοπούλου ούσα δασκάλα στην Ελλάδα, μεταβαίνει στη Βοστόνη όπου εργάζεται σε ελληνικό σχολείο και εξαιτίας της λιποθυμίας της κάποια μέρα στην τάξη, γνωρίζει τον γιατρό Μέμο Ζήγρα, γόνο πλούσιας οικογένειας και καρδιοκατακτητή ο οποίος για πρώτη φορά κατακτιέται ερωτικά από γυναίκα μόλις την αντικρίζει. Η Μερόπη Στεργιοπούλου όμως είναι προφανές ότι βασανίζεται από κάποια ψυχολογικής υφής προβλήματα τα οποία έχουν να κάνουν μ’ ένα παρελθόν που διατηρεί κρυφό. Ο Μέμος δεν επιχειρεί να διαρρήξει τα μυστικά της Μερόπης αλλά ενδιαφέρεται μόνο να της χαρίσει διεξόδους από τα βασανιστικά της συναισθήματα. Και τα καταφέρνει όταν σε μια έκθεση κοσμημάτων που παρακολούθησαν μαζί, η ίδια του δίνει εν αγνοία της τη λύση, αποκαλύπτοντάς του ότι θα την ενδιέφερε να φτιάχνει λουλούδια που δεν μαραίνονται και δεν αλλοιώνονται από το χρόνο.
Όταν ο Μέμος της χαρίζει τα απαραίτητα υλικά και σύνεργα, η Μερόπη μεγαλουργεί και δεν αργεί να αναδειχτεί σε εξαιρετική σχεδιάστρια κοσμημάτων. Τα έργα της γίνονται ανάρπαστα καθώς οι συλλογές της έχουν ως αποκλειστικό διακοσμητικό στοιχείο το λουλούδι του κρίνου, ωστόσο ποτέ και σε κανέναν δεν αποκαλύπτει το λόγο αυτής της εμμονής της. Της χρεώνουν με τον καιρό διάφορα σενάρια τα οποία η ίδια δεν μπαίνει στον κόπο να τα ανασκευάσει και μέσα από τη φιλική της έως τότε σχέση με τον Μέμο – έτσι πίστευε η ίδια παρότι εκείνος σιγόβραζε στο καμίνι του έρωτά του για την όμορφη γυναίκα – προσπαθεί να ανασυγκροτήσει τις ψυχικές της δυνάμεις.
Όταν ο Μέμος κάποια στιγμή εκδηλώνει τον έρωτά του, εκείνη συγκλονίζεται και αντιδρά σαν να αισθάνεται ενοχές για τα αισθήματα που ξεφυτρώνουν και στην δική της ψυχή. Καταφεύγει σε ψυχαναλυτή και έπειτα από αρκετές συνεδρίες καταφέρνει να βρει ένα κώδικα αποδοχής των αισθημάτων και του εαυτού της και να προβεί η ίδια στην πρόταση γάμου που ο Ζήγρας δίσταζε να της κάνει. Έκτοτε ζουν μαζί και κάθε επιθυμία της Μερόπης είναι για κείνον πρόσταγμα, αφού προηγουμένως η γυναίκα τού αποκάλυψε το μεγαλύτερο μέρος του μυστικού της παρελθόντος. Γίνεται έκτοτε συμπαραστάτης της και δέχεται περιχαρής την απόφασή της να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να αναλάβει τη στήριξη των δύο παιδιών, του Αντώνη και της Γεσθημανής.
Ωστόσο, τα χρόνια πριν το ταξίδι και την εγκατάσταση της Μερόπης στη Βοστόνη συνεχίζουν να παραμένουν άγνωστα. Σε μια απόπειρα να φωτίσουν το σκοτάδι, η Μένη ανεβαίνει στην κάμαρα της νονάς της και σκαλίζει τα προσωπικά της αντικείμενα. Ανάμεσα σ’ αυτά βρίσκει μια φωτογραφία όπου απεικονίζονται δύο όμοιες γυναίκες εκ των οποίων είναι σαφώς η Μερόπη, ένας άντρας, και δύο παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Βρίσκει επίσης ένα βάζο στο οποίο υπάρχουν ξεραμένα πέταλα κάποιου λουλουδιού.

«Όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ» τιτλοφορείται το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, όπως ακριβώς τιτλοφορείται και η επιστολή την οποία άφησε η Μερόπη λίγο πριν από το θάνατό της σε κάποια θυρίδα. Κλειδωμένα σ’ αυτή τη θυρίδα ήταν τα μυστικά της που έως τότε έμειναν καλά φυλαγμένα στην επτασφράγιστη σιωπή της.
Σ’ αυτή την επιστολή η Γιώτα Φώτου κάνει μια συγκλονιστική ανατροπή τόσο μυθιστορηματικά όσο και υφολογικά εκπλήσσοντας τον αναγνώστη και εντυπωσιάζοντας όποιον ασχολείται με την τέχνη και τις τεχνικές του λόγου. Σ’ αυτή την επιστολή οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μια την άλλη από την αρχή έως το τέλος, παίζοντας μοναδικά με μυθολογικά στοιχεία και κυρίως με τις Ερινύες.
Γράφει:
Τα μάτια τους, αστραφτερά, η όψη μαύρη , η αναπνοή τους φλόγινη.
«Η νύχτα όσο μεγάλη κι αν είναι, γεννά κάποια στιγμή το ξημέρωμα» ξύνει την πληγή μου η πρώτη.
«Εσύ όμως δεν έμεινες στη νύχτα. Επέλεξες την κόλαση. Η κόλαση δεν έχει δρόμο επιστροφής», χαίρεται η δεύτερη.
«Μας ανήκεις τώρα, είσαι δική μας. Εσύ μας κρατάς στην παλάμη σου, μην το ξεχνάς», ξεφυσά η Τρίτη και από μέσα της βγαίνουν φίδια που με ζώνουν.
Μέσα από αυτή την ανατρεπτική σύλληψη για να μιλήσει για το παρελθόν, η Γιώτα δια χειρός και ψυχής Μερόπης δίνει απαντήσεις σε όλες τις απορίες του αναγνώστη. Πλέκει μια αναδρομή στο παρελθόν όχι μόνο των γεγονότων αλλά και των συναισθημάτων της ηρωίδας ενόψει συμβάντων που της ρήμαξαν ό,τι ονειρεύτηκε. Μέσα από τον μυθιστορηματικό της ιστό βρίσκει την ευκαιρία να κρίνει την πιο μελανή σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, τον Εμφύλιο, τότε που ο αδερφός σκότωνε τον αδερφό και να αποδείξει με την ιστορία της ηρωίδας της πόσο εξωφρενικό και αυτοκαταστροφικό συναίσθημα μπορεί να αποδειχτεί η εκδίκηση οδηγώντας στο φαύλο κύκλο του μίσους και στην παράδοση της ψυχής στο σκοτάδι των Ερινυών.
Σ’ αυτή την ενότητα ο αναγνώστης μαθαίνει για ποιο λόγο η Μερόπη έχει παραδοθεί τόσο απόλυτα στις ενοχές της, ποια φαντάσματα την καταδιώκουν, για ποιο λόγο οραματίζεται στην παλάμη της ένα κόκκινο δακρυσμένο κρίνο, τι συμβολίζουν τα γράμματα που χαράσσει πάνω στα κοσμήματά της, για ποιο λόγο επέλεξε να συμπαρασταθεί στον Αντώνη και τη Μένη, για ποιο λόγο διάλεξε ο τάφος της να βρίσκεται ανάμεσα σε δυο νεκρούς με τα ίδια ονόματα, για ποιο λόγο έζησε όλη της στη ζωή περιστοιχισμένη από σκοτάδι και μυστικά.
Εντυπωσιακό είναι σ’ αυτό το τρίτο κεφάλαιο το γεγονός ότι οι αποκαλύψεις χτυπούν την καρδιά του αναγνώστη κατά κύματα. Πάνω που νομίζει ότι τα μυστικά της Μερόπης αποκαλύπτονται μόλις πληροφορείται για την εικονική πραγματικότητα που η ίδια έστησε και μέσα στην οποία θωρακίστηκε για να αντέξει τη ζωή και τις ενοχές της, διαπιστώνει ότι έρχεται δεύτερο ισχυρότερο κύμα μυστικών να τον συγκλονίσει.
Κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο γιατί τα περιγραφόμενα γεγονότα είναι συνταρακτικά και απρόσμενα αλλά για τον επιπλέον λόγο ότι η Γιώτα κάνει μια υφολογική ανατροπή όπως ταιριάζει στην υπόθεσή της. Από την τριτοπρόσωπη αφήγηση μεταβαίνει στην πρωτοπρόσωπη, «φορώντας» την υπόσταση της ίδιας της ηρωίδας και κουβαλώντας όλες τις συναισθηματικές αποχρώσεις και τον ψυχισμό της Μερόπης. Γίνεται η ίδια Μερόπη και μας αποκαλύπτει άμεσα, όπως θα περιέγραφε σε μια εξομολόγηση τα μυστικά και τις αμαρτίες της για να εξιλεωθεί.
Η γλώσσα της Γιώτας στο τελευταίο κεφάλαιο έχει την συγκινησιακή φόρτιση και την γκάμα των αισθημάτων εκείνων που κάνουν τον αναγνώστη χωρίς ανάσα να αναζητήσει τη λύτρωση ταυτόχρονα με την ηρωίδα βιώνοντας την τέχνη του λόγου με την ένταση και την έξαρση του θεατή μιας αρχαίας τραγωδίας.
Φυσικά δεν πρόκειται να αποκαλύψω τη συνέχεια. Σας καλώ να αναζητήσετε τα μυστικά της Μερόπης Στεργιοπούλου κατακτώντας τα σελίδα σελίδα μέσα από αυτό το εξαίρετο βιβλίο που μας χάρισε η συγγραφέας επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά ότι είναι μια δημιουργός που δεν την αφορούν οι εύκολες και εύπεπτες λύσεις αλλά αναζητά πάντα το διαφορετικό, ό,τι ουσιαστικά απαιτεί η πηγαία και αυθεντική λογοτεχνία! Στην άποψη αυτή είχα καταλήξει από τη στιγμή που διάβασα τα Βιολιά της Χαράδρας και να που τώρα, για δεύτερη φορά η Γιώτα Φώτου επιβεβαιώνει την κρίση μου.
Καλοτάξιδο!

Ταξιδεύοντας με ένα βιβλίο

Φέτος η 2α Απριλίου ήμερα της γιορτής της παιδικής λογοτεχνίας έτυχε να πέφτει μέσα στις διακοπές του Πάσχα. Έτσι το παιδικό βιβλίο τιμήθηκε με εκδηλώσεις που έγιναν από το Μάρτιο μέχρι και το Μάιο. Είχα την τιμή να δεχτώ πολλές προσκλήσεις από σχολεία και συλλόγους που δούλεψαν με τα βιβλία μου από τις εκδόσεις Ψυχογιος και θέλω πραγματικά να πω ότι λυπήθηκα πολύ που δεν μπόρεσα να τις δεχτώ όλες, λόγω φόρτου εργασίας. Οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά σε πολλές περιπτώσεις με εντυπωσίασαν με τις δραστηριότητες που παρουσίασαν. Τραγούδια, δραματοποιήσεις, κατασκευές, ζωγραφική ακόμα και χοροί ξεπήδασαν μέσα από τα κείμενα μου, αφήνοντάς με ευχάριστα έκπληκτη.
Θέλω να πω σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους.
Στο Γυμνάσιο και Λύκειο Ματαράγκας στην Καρδίτσα 19-3-2010

Μετά το ταξίδι μου στην Κέρκυρα, ακολούθησε η εκδήλωση στο Κέντρο Δημιουργικής απασχόλησης στη Λάρισα όπου με τη βοήθεια της μικρής Γαβριέλας παίξαμε κουκλοθέατρο Το κόκκινο αυγό της Γαβριέλας 23-3-2010

Οι κούκλες πάλι μίλησαν στο βιβλιοπωλείο Φλωράς 27-3-2010

Η Δημοτική βιβλιοθήκη Τρικάλων γιόρτασε το παιδικό βιβλίο σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Δημαρχείο.


Το Δημοτικό των Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων Βέροιας με εντυπωσίασε με τη δουλειά που γίνεται εκεί. Είναι ένα σχολείο πρότυπο που κοσμεί την περιοχή 27-4-2010.
Με την Α τάξη του Γυμνασίου των ιδίων εκπαιδευτηρίων μιλήσαμε για τον Αόρατο Πολ στο TV Πανόραμα, στην εκπομπή Σελιδιδείχτες που παρουσιάζει ο κ. Μουρατίδης.


Τα 42ο, 43ο και 15ο Δημοτικά Σχολεία Λάρισας είχαν πραγματικά έμπνευση 14-4-2010 και 28-4-2010 ενώ στο 10ο Λαμίας 3-5-2010 τα παιδιά έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουν τα πάντα για τη δουλείά ενός συγγραφέα παιδικών βιβλίων.





Στη Λήμνο οι διευθυντές των σχολείων Κοντιά και Ν. Κούτελης με σκλάβωσαν με τη φιλοξενία τους, τα παιδιά ήταν απολαυστικά και η εκδήλωση για ενηλίκους πραγματοποιήθηκε στο εντυπωσιακό πολιτιστικό κέντρο Πορτιανού.


Στη Δημοτική βιβλιοθήκη Λάρισας για μια ολόκληρη εβδομάδα αρκετοί συγγγραφείς είδαν τάξεις από σχολεία της πόλης 15-5-2010.


Ο Πολιτιστικός οργανισμός σε συνεργασία με τους αθλητικούς οργανισμούς των Μ.Καλυβίων Τρικάλων θέλησαν να συζητήσουμε για το θέμα Παιδική Λογοτεχνία και τηλεόραση. 15-5-2010

Με τα παιδιά της ομογένειας στο Μόναχο

Δεν ξέρω γιατί και πως, αλλά το Μάρτιο, όταν μπήκα στο αεροπλάνο να επισκεφτώ τα ελληνικά σχολεία Σωκράτης και Πυθαγόρας στο Μόναχο, όπου ήμουν καλεσμένη να μιλήσω για τα βιβλία μου, για ώρες στο μυαλό μου είχε κολήσει ο τίτλος ενός άρθου, δε θυμαμαι ποιος το έγραψε. "Ταυτότητες υπο διαπραγμάτευση" ήταν ο τίτλος και αφορούσε σε προβλήματα ένταξης μεταναστών.


Ομολογώ ότι περίμενα να συναντήσω παιδιά στα οποία η διγλωσία και ο ενδιάμεσος πολιτισμός θα είχε αφήσει σοβαρά σημάδια.

Συνάντησα παιδιά με μεγαλύτερο πρόγραμμα,αφού διδάσκονται δυο γλώσσες, όχι όμως με μεγαλύτερα προβλήματα και σίγουρα ενταγμένα και με ξεκαθαρισμένη ταυτότητα. Είναι Έλληνες που γεννήθηκαν και ζουν στη Γερμανία. Μιλούν δυο γλώσσες, έχουν φίλους διαφορετικών εθνικοτήτων, κινούνται κυρίως μέσα στην ελληνική κοινότητα, ενδιαφέρονται να μάθουν για την Ελλάδα, αλλά έχουν προσαρμοστεί στα γερμανικά δεδομένα και είναι ευτυχισμένα

θα μπορούσα να ανοίξω ένα μεγάλο θέμα που αφορά στους κινδύνους που υπάρχουν όταν κάποιο παιδί τελειώνει ένα ελληνικό σχολείο στη Γερμανία και στη συνέχεια καλείται να συνεχίσει σε γερμανικό πανεπιστήμιο, αλλά επειδή αυτή τη στιγμή μόνο θετικά θέλω να σκέφτομαι(μου μετέδωσαν τα παιδιά θετική ενέργεια και θετικές σκέψεις) αντιπαρέρχομαι με τη σιγουριά ότι το μέλλον για τα παιδιά εκεί δείχνει ευοίωνο για πολλούς λόγους.

Μπήκα λοιπόν στις τάξεις, σχολιάσαμε τα βιβλία μου, συζητήσαμε και αυτό που έχω να τονίσω είναι ότι για μια ακόμα φορά η λογοτεχνία έγινε δρόμος για έκφραση, για κατάθεση προβληματισμών και ενδιαφερόντων.



Στη συνέχεια μιλήσαμε για τους παππούδες στην Ελλάδα, τους καλοκαιρινούς φίλους, την κατσίκα της γιαγιάς, την Ακρόπολη. Εκείνα ρώτησαν να μάθουν για τους δικους μου μαθητές στην Ελλάδα και εγώ για τον τρόπο ζωής τους.

Η υποδοχή που μου επιφύλαξαν γονείς και εκπαιδευτικοί ήταν πολύ θερμή και οφείλω να τους συγχαρώ που θέλησαν να εξασφαλίσουν και επιπλέον εμεπιρίες στα παιδιά τους, τόσο με την παρουσία μου όσο και με την επαφή των παιδιών με τα βιβλία. Η λογοτεχνία ενώνει, εξασφαλίζει βιώματα και ταξίδια και γράφεται για όλα τα παιδιά, όπου κι αν ζουν


Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στον Ηλία Τάκη, τον ιδιοκτήτη του Ελληνικού βιβλιοπωλείου Νυρεμβέργης που ήταν ο διοργανωτής όλων και να τον ευχαριστήσω τόσο αυτόν όσο και τις εκδόσεις Ψυχογιός που μου εξασφάλισαν μια τόσο ευχάριστη εμπειρία.
.Δυστυχώς το δεύτερο ταξίδι μου και οι επισκέψεις μου σε άλλο σχολείο του Μονάχου και της Νυρεμβέργης ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή λόγω του ηφαιστειακού νέφους, αλλά ελπίζω την επομένη σχολική χρονιά να έχω τη δυνατότητα να το πραγματοποιησω

Στην Αχαράβη

Υποκλίνομαι στις δυναμικές γυναίκες, αυτές που δεν ψάχνουν δικαιολογίες για να μείνουν σε απραξία, αντίθετα άξιοποιούν τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται χωρίς να υπολογίζουν κόπο και δυσκολίες.

Η γλυκύτατη Ελένη Βουνιά είναι αρχαιολόγος κατάγεται και ζει στην Αχαράβη της Κέρκυρας με το σύζυγό της Γρηγόρη και το γιό τους. Αφού δεν έβλεπε μόνιμη απασχόληση σχετική με τη μεγάλη της αγάπη την αρχαιολογία, αναγκάστηκε και άνοιξε το βιβλιοπωλείο Διάπλαση.
Η δυναμική Σπυριδούλα Κόκκαλη καθηγήτρια Αγγλικών διατηρεί φροντηστήριο Αγγλικών στην Αχαράβη επίσης με πολλούς μαθητές από ολόκληρη τη Βόρεια Κέρκυρα. Δίπλα της ο σύζυγός της Άρης.
Οι δυο τους διάβασαν τον Αόρατο Πολ, λόγω της γειτνίασης με την Αλβανία το βιβλίο είναι πάντα επίκαιρο εκεί, συγκινήθηκαν και αποφάσισαν να με καλέσουν σε μια εκδήλωση που έκαναν για το σύνολο των βιβλίων μου. Τα έσοδα της εκδήλωσης τα διέθεσαν στο Χαμόγελο του παιδιού.
Με εντυπωσίασε η προετοιμασία της εκδήλωσης, η διάθεση αυτών των ανθρώπων, με μάγεψε η Αχαραβη, είχα πάει παλιότερα στην Κέρκυρα, αλλά δεν είχα ταξιδέψει στο Δήμο Θιναλίων και σας βεβαιώνω ότι αξίζει τον κόπο, όχι μόνο για επίσκεψη αλλά και για διακοπές. Με υποχρέωσε η φιλοξενία τους και εύχομαι να βρεθεί τρόπος να την ανταποδώσω, με συνεπήρε η ευχάριστη παρέα των δυο ζευγαριών.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε αίθουσα του λαογραφικού μουσείου το οποίο δημιούργησε με πραγματικό μεράκι ο κύριος Σπύρος Βλάχος, πιστέψτε με δεν είναι ένα απλό λαογραφικό μουσείο σαν αυτά που βρίσκονται σχεδόν σ' όλους τους δήμους και αποτελεί ικανό λόγο για να ταξιδέψετε μέχρι εκεί.http://www.museum-acharavi.webs.com/



Η συμμετοχή του κόσμου ήταν μεγάλη και απέδειξε ότι και στην επαρχία υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον για πολιτιστικές εκδηλώσεις.Τόσο τα παιδιά όσο και οι μεγάλοι παρακολούθησαν με πολύ ενδιαφέρον αυτά που είχα να τους πω.


Εκείνοι γνώρισαν τα βιβλία μου κι εγώ την ιστορία τους. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μου έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσω τον τόπο τους και όσους μένουν εκεί.



Συνάντησα πολλούς αξιόλογους ανθρώπους μεταξύ των οποίων και τον καλιτέχνη φωτογράφο Μιχάλη Κόκκαλη ο οποίος έχει εκδώσει ένα καταπληκτικό άλμπουμ με τίτλο Κέρκυρα-Μνήμες.

Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους και να τους ευχηθώ να είναι πάντα έτσι χαμογελαστοί και δημιουργικοί.

Η λεηλασία του Αγίου Αθανασίου Δροσάτου (Μεζήλου)

Ποιον να κατηγορήσω! Τις υπηρεσίες στις οποίες πολλές φορές εμείς που καταγόμαστε από εκείνο το χωριό κάναμε έκκληση για βοήθεια και εκείνοι μας αγνόησαν. Την πολιτεία που δεν ενδιαφέρθηκε για την ιστορία μας, εμάς τους ίδιους που δεν αποφασίσαμε να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, αγνοώντας την υπηρεσία Βυζαντινών αρχαιοτήτων;
Πριν λίγη ώρα έμαθα τηλεφωνικά ότι κάποιοι μπήκαν στο εκκλησάκι που χρονολογείται από το 16ο αιώνα και πήραν εικόνες ανεκτιμήτου αξίας, πριόνισαν ολόκληρο το τέμπλο και το σήκωσαν και μαζί τους και ένα κομάτι από τις ζώές όλων όσων ζούμε μακριά από το χωριό, αλλά κάθε βράδυ με τη σκέψη μας ταξιδεύουμε σε εκείνα τα μέρη που αποτελουν σημείο αναφοράς, αντλώντας δύναμη.
Δεν κατοικείται το χωριό το χειμώνα. Εδώ και 30 χρόνια φύγαμε όλοι. Όσοι έχουν επισκεφτεί την περιοχή καταλαβαίνουν το λόγο.
Λυπάμαι που ενώ είχαμε ενδείξεις δεν προλάβαμε.
Λυπάμαι για τα δάκρυα που έχυσαν σήμερα οι γέροντες, αυτοί που στάθηκαν φύλακες έκείνου του τόπου κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες.
Λυπάμαι που χάθηκε ο χώρος που φιλοξενούσε από απόσταση τις δικές τους και τις δικές μας προσευχές.
Όταν κλειδώσαμε το χωριό πολλοί γέλασαν.
Βγάλαμε την πόρτα υπακούωντας στην πολιτεία.Τι θα έκανε μια πόρτα θα μου πείτε όταν ο τόπος είναι έρημος; Πώς θα τα μετέφεραν όλα αυτά μια ώρα ποδαρόδρομο;
Τώρα είναι αργά.
Στη δική μας ψυχή η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου θα υπάρχει για πάντα όπως ήταν, είναι πολύ άδικο όμως που εκείνοι που έρχονται πίσω μας δεν θα μπορέσουν να τη γνωρίσουν.

Πώς αποφασίσατε να γίνετε συγγραφέας;

Αυτόν το μήνα βρέθηκα σε αρκετές εκδηλώσεις σε σχολεία. Πήγα εκεί, αφού τα παιδιά είχαν δουλέψει πάνω στα βιβλία μου και ήθελαν να με γνωρίσουν.Συνήθως, σ' αυτές τις περιπτώσεις αφού παρουσιάσουν ότι έχουν ετοιμάσει ακολουθεί συζήτηση και κάποιες προσωπικές ερωτήσεις. Οι περισσότερες από αυτές τις ερωτήσεις είναι οι ίδιες. Ίδιες και αναμενόμενες και ως εκ τούτου η απάντηση έρχεται εύκολα και αυθόρμητα. Αλλά είναι μια ερώτηση που όλα αυτά τα χρόνια βγαίνει εμπρός μου και κάθε φορά με βρίσκει απροετοίμαστη.
Πώς αποφασίσατε να γίνετε συγγραφέας;

Στη Σκύδρα με το Μασάς Φυσάς και Νικάς

Ναι, τα παιδιά κάνουν την ερώτηση. Συνληθως.΄
Και κάθε φορά κολλάω. Γιατί μετά από δέκα βιβλία και τέσσερις διακρίσεις ακόμα δεν μπορώ να δεχτώ τον τίτλο του συγγραφέα με την έννοια εκείνη που εγώ έχω μέσα στο μυαλό μου. θα μου πείτε ότι αφού έχω γράψει τόσα βιβλία για παιδιά και για μεγάλους, είμαι συγγραφέας. Ως εδώ καλά. Συγγραφέας εγώ, συγγραφέας ο Καζατζάκης, συγγραφείς και άλλοι εκατό χιλιάδες έλληνες που περιφέρουν κάποιο γραπτό τους από εκδοτικό οίκο σε εκδοτικό οίκο για χρόνια χωρίς να εκδώσουν τίποτα. Τον Καζατζάκη ούτε φιλοδοξώ, ούτε μπορώ να τον φτάσω. Στο επίπεδο το δικό μου βρίσκονται αρκετοί,και σίγουρα πολλοί πάνω από μένα. Όσο για τους άλλους που δεν μπορούν να εκδώσουν, πίστεύω ότι πολλοί γράφουν αξιόλογα αλλά και πολλοί οικειοποιούνται τον τίτλο πολύ εύκολα, χωρίς να τον αξίζουν. Και εγώ βλέπω τους τελευταίους και φοβάμαι πολύ , φοβάμαι τον τίτλο της επαρμένης και έτσι ποτέ δε δήλωσα ότι είμαι συγγραφέας. Αλλά πάλι πως να αποποιηθώ κάτι τέτοιο, αφού κυκλοφορούν βιβλία μου;

Στο Γυμνάσιο Βασιλικών με τρία από τα βιβλία μου

Όλα αυτά είναι η πρώτη μου σκέψη μόλις αντιμετωπίζω αυτή την ερώτηση. Αλλά τα παιδιά σα συγγραφέα με καλούν στα σχολεία. Αρχίζω λοιπόν: Παιδιά εγώ δασκάλα είμαι...
Από εκεί και πέρα τους εξηγώ πως έγινε και κυκλοφορούν κάποια βιβλία. Γιατί για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, δεν σχεδίαζα ποτέ να γίνω συγγραφέας. Άρα εκτός από τη συγκεκριμένη λέξη κολλάω και στη λέξη: αποφασίσατε. Αποφασίζει κανείς να γίνει συγγραφέας; Ξυπνάει κάποιο πρωί και λέει: Εγώ τώρα θα γράψω βιβλία! Εγώ τουλάχιστον αυτό δε μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να γίνει. Ή μήπως υπάρχει άνθρωπος που όταν ήταν μικρός τον ρωτούσαν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει κι αυτός απαντούσε: συγγραφέας.
Είναι θέμα απόφασης, θέμα εκπαίδευσης, θέμα επιμονής και υπομενής,θέμα ταλέντου; Ή μήπως είναι πολλά μαζί έκτός από απόφαση;
Και σε τελική ανάλυση τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιον ο οποίος βρίσκει τεράστια εμπόδια εμπρός του, σε επίπεδο έκδοσης, κριτικής των γραπτών του κ.λ.π. και επιμένει σώνει και καλά, πληρώνοντας πολλές φορές ένα τεράστιο ποσό, αρκεί να κυκλοφορήσει κάποιο βιβλίο με το όνομά του;

Στη σχολή Καραβάνα με τον Αόρατο Πολ και Τη Βασιλική και η νεράιδα του νερού

Ήρθε στο τέλος κάποιας εκδήλωσης ένα κοριτσάκι και με παρακάλεσε να δω τη μητέρα του η οποία όπως μου είπε είναι συγγραφέας και γράφει παραμύθια. Συνάντησα λοιπόν μια εικοσιεννιάχρονη κοπέλα, η οποία όπως μου είπε δεν έχει τελειώσει το λύκειο και έργάζεται ως πωλήτρια. Μου αποκάλυψε ότι έχει γράψει ένα παραμύθι το οποίο είναι κατά τη γνώμη της καταπληκτικό και θέλει να το εκδώσει. Κάποιος εκδοτικός οίκος ;;; της ζήτησε έξι χιλιάδες ευρώ. Της πρότεινα να το στείλει σε κάποιον έγκυρο εκδοτικό οίκο ώστε να έχει τουλάχιστον μια απάντηση αλλά φοβάται μου είπε μήπως το απορρίψουν μεν αλλά θα της έχουν πάρει την ιδέα και με ρωτούσε πώς μπορεί να κατοχυρώσειι τα γραπτά της.
-Ξέρετε κυρία Φώτου, για να γράψω αυτό το παραμύθι, έμεινα μια ολόκληρη νύχτα άγρυπνη. Με πήρε το πρωί! Δεν μπορώ να δω να το κλέβουν άλλοι!
;;;;;
Τη συμπάθησα, ομολογώ και προσπάθησα να της εξηγήσω πως έχουν τα πράγματα. Κι ύστερα φοβήθηκα μήπως της χάλασα το όνειρο. Ένα όνειρο που μάλλον το είχε ανάγκη.
Ευτυχώς στη συνέχεια μου δήλωσε ότι είναι αποφασισμένη, ότι και να λέω και με κάθε κόστος να γίνει συγγραφέας.
;;;;;
Κι εγώ της ευχήθηκα, και το έκανα με κάθε ειλικρίνεια, να πετύχει το στόχο της. Την προέτρεψα να γράψει κάτι άλλο γιατί εκείνη την ιστορία που έγραψε στο παραμύθι της, μια νύχτα ολόκληρη, τη νύχτα που μίλησε μέσα της το ταλέντο, δεν τη βλέπω να εκδίδεται. Είπαμε δασκάλα είμαι, κάτι γνωρίζω από παιδική λογοτεχνία.
Πρέπει ωστόσο να ομολογήσω ότι εκείνη είχε ξεκάθαρες απαντήσεις στο ερώτημα γιατί αποφάσισε να γίνει συγγραφέας. Ήθελε να βγει από την αφάνεια, να μπει στο μάτι του πρώην συζύγου, να δώσει στο παιδί της έναν λόγο για να καμαρώνει για αυτή.
Κι εγώ θυμήθηκα τότε τα δικά μου παιδιά και θύμωσα μαζί τους που εκτιμούν περισσότερο από τα βιλία μου την πάστα φλώρα και το κοκκινιστό που τους κάνω και που ποτέ δεν κάθονται να συζητήσουν για τα γραπτά μου παρά μόνο για θέματα που ανάγονται στις προσωπικές τους ανησυχίες και αποφάσισα να γυρίσω στο σπίτι και να τους πω ευθέως να συμμαζεύουν τα κρεβάτια τους και τα άπλητα από δω και πέρα γιατί εγώ αποφάσισα να γίνω συγγραφέας και δεν θα ασχολούμαι με τέτοια θέματα πλέον.
Στο πρώτο Δημοτικό Λάρισας με το Μια καρφίτσα και ένα αυτοκίνητο